Για τις φίλες μου
Δεν μου λείπετε τώρα που ακούω αυτό το τραγούδι. Ούτε όταν πηγαίνω στα μαγαζιά που συχνάζαμε. Δεν μου λείπετε, όταν βλέπω τις χιλιάδες φωτογραφίες που έχουμε τραβήξει. Όλες αυτές τις φωτογραφίες με τις σφιχτές αγκαλιές συνοδευόμενες από τα διάπλατα χαμόγελά μας. Δεν μου λείπετε, ούτε όταν κάνω παρέα με άλλους. Έχω πλέον συνηθίσει στην ιδέα πως οι περισσότεροι άνθρωποι θα είναι περαστικοί στη ζωή μου μετά από εσάς. Φανταστείτε, δεν μου λείπετε, ούτε όταν περνάει κάποιος με το ίδιο άρωμα κάποιας από εσάς. Χαμογελάω μόνο στη γλυκιά ανάμνηση και σε μία όμορφη νοσταλγία. Δε θα μου λείψετε, ούτε όταν δω κάποιον γνωστό μας που συχνά βγαίναμε μαζί. Αυτό που μας ένωνε εμάς ήταν κάτι δυνατό και τόσο διαφορετικό.
Αλλά είναι και στιγμές που μου λείπετε όσο ποτέ. Μου λείπετε, όταν κοιτάω τον ουρανό, όταν νυχτώνει. Τότε καταλαβαίνω πόσο μόνη νιώθω μακρυά σας. Τότε συνειδητοποιώ την απέραντη απόσταση που μας χωρίζει. Αυτός ο ουρανός είναι που με κάνει να βουρκώνω και να σφίγγω τις παλάμες μου κάθε φορά που τον κοιτάω. Δεν το χωράει ο νους μου πως βλέπουμε όλες την ίδια εικόνα αλλά είμαστε τόσο μακρυά η μία από την άλλη.
Απελπίζομαι, όταν σκέφτομαι τις διαφορετικές μας ζωές που με τόσο κόπο προσπαθούμε να ενώσουμε στις γιορτές. Πως προσπαθούμε μέσα σε λίγες μέρες να ρουφήξουμε όσα περισσότερα μπορεί η μία από την άλλη ως την επόμενη συνάντησή μας. Αυτές οι λίγες μέρες μου δίνουν χρόνια.
Θέλω να γυρίσω σε εκείνα τα χρόνια που κοιμόμασταν όλες ανέμελα μαζί. Εκείνες τις βραδιές που συζητούσαμε μέχρι το πρωί μετά την έξοδό μας. Εκείνα τα μεθύσια, εκείνοι οι έρωτες, εκείνες οι τρέλες, εκείνα τα γέλια, εκείνα τα κλάματα. Εκείνη η ζωή. Εκεινή η ζωή μαζί σας είναι αυτό που μου λείπει πιο πολυ. Τη ζωή μαζί σας σκέφτομαι κάθε φορά που κοιτάω τον ουρανό και βουρκώνω. Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν από μπροστά μας τόσο βιαστικά όσο κρατάει μία αναπνοή.
Άλλη μια νύχτα θέλω. Άλλη μια νύχτα σαν εκείνες μαζί σας. Σε εκείνο το σαλόνι, σε εκείνο το σπίτι, σε εκείνη τη γειτονία, σε εκείνη την πόλη με εσάς.
Μπορώ να μας φανταστώ στα γεράματά μας, με άσπρα μαλλιά, όλες μαζί να καθόμαστε σε ξύλινες κουνιστές πολυθρόνες που τρίζουν και να γεννιόμαστε πάλι. Να γεννιόμαστε μέσα από γέλια και παιδιάστικες συζητήσεις.
Δεν είναι η μοναξιά αυτό που φοβάμαι. Άλλωστε ποτέ δεν είχα πολλούς στενούς φίλους. Αυτό που με τρομάζει είναι μια ζωή χωρίς εσάς.
Λένε πως μπορείς να καταλάβεις πολλά για έναν άνθρωπο από τους φίλους που έχει. Σας ευχαριστώ για αυτό που έγινα μαζί σας.
