Ένα γράμμα
Ώρα 8:17, τέλη Μαΐου, ο ήλιος έχει βασιλέψει και στον ουρανό υπάρχει μία απίστευτη ηρεμία, λίγο πριν νυχτώσει για τα καλά. Το αεράκι και οι μυρωδιές των δένδρων προμηνύουν πως το καλοκαίρι πλησιάζει. Μιας και ο μήνας κοντεύει στο τέλος του, έχω δώσει το καθιερωμένο ραντεβού με τον εαυτό μου. Αυτή τη φορά στο μπαλκόνι μου. Για να σου δώσω να καταλάβεις, μην με παρεξηγήσεις κιόλας, μία φορά το μήνα δίνω ένα ραντεβού, συγκεκριμένη μέρα και ώρα με τον εαυτό μου. Από τις πιο σωστές μου αποφάσεις. Ώρα σκέψης, περισυλλογής και απολογισμού. Αυτό το μήνα το σημείο αυτό είναι το μπαλκόνι του σπιτιού μου.
Το να γράφω, για μένα σημαίνει ηρεμία. Είναι ένα ταξίδι στις σκέψεις μου και στα συναισθήματά μου. Ένα ταξίδι φυγής από τα προβλήματα και τις σκοτούρες. Το μόνο που μετράει είμαι εγώ. Εγώ και τα συναισθήματά μου. Το θέμα είναι… φυγής ή αποφυγής; Έχω παρατηρήσει πως το γράψιμο με έχει κάνει πιο κλειστό άνθρωπο. Γράφοντας τις σκέψεις μου και τις αγωνίες μου, οδηγούμαι στο να μην τις μοιράζομαι με άλλους. Και κατά ένα περίεργο τρόπο, με βολεύει όλη αυτή η δημιουργικότητα. Έχοντας κιόλας χαρακτηριστεί και ως αρκετά γκρινιάρης άνθρωπος, νομίζω πως βολεύει και τους υπόλοιπους γύρω μου. Χμ, όλοι λένε ψέματα. Αυτή η σκέψη μου ήρθε μόλις τελείωσα την προηγούμενη πρόταση. Αν είχα τη δυνατότητα να δώσω και να μοιραστώ όλη αυτή την αγωνία και τους φόβους μου με ένα συγκεκριμένο άτομο στη ζωή μου, ίσως και να μην έγραφα. Βέβαια όλα γίνονται για κάποιο λόγο.
Ναι, φίλους έχω. Λίγους και καλούς. Πολύ καλούς. Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου μακριά τους. Πάντα εκεί, δίπλα μου, στήριγμά μου. Αλλά εσύ είσαι το κομμάτι που λείπει από το παζλ. Ο άνθρωπός μου. Ξέρεις, τα συναισθήματα χάνονται μέσα από τις λέξεις και εγώ ποτέ δεν ήμουν καλή σε αυτές και τώρα ίσως περισσότερο. Έχουν γεννηθεί τόσες αμφιβολίες και ερωτηματικά μέσα μου και δε μου επιτρέπεται να τα εκφράσω γιατί δεν είσαι εδώ. Το να είσαι εδώ δεν έγκειται μόνο στη σωματική παρουσία αλλά και στην πνευματική. Και τον τελευταίο καιρό σου έχει διαφύγει αυτή η λεπτομέρεια. Κοίτα, από τη ζωή μου θέλω ξεκάθαρα πράγματα. Ποια είμαι, τι θέλω, τι με χαλάει… δε γνωρίζω ούτε εγώ η ίδια. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως θα ήθελα να έχω δίπλα μου ανθρώπους που όταν τους μιλάω, θα με ακούνε. Που όταν μου μιλάνε, θα τους ακούω. Θα δίνουμε και θα παίρνουμε μαζί.
Δε νομίζω πως μπορώ να αποτυπώσω σωστά τις σκέψεις μου. Πάντα, όταν διαβάζω αυτά που γράφω μπερδεύομαι. Μήπως χάθηκε ο εαυτός μου; Βαριές λέξεις, ψυχρά συναισθήματα. Είναι φορές που πνίγεσαι, πνίγεσαι σε μία κατάσταση που σε τραβάει όλο και πιο βαθιά σε μία μιζέρια που με τον καιρό καταντάει εθιστική. Και όσο δε μπορείς να εκφράσεις σωστά τα θέλω σου και τις απαιτήσεις σου, τόσο πιο πολύ χάνεσαι. Υποτάσσεσαι σε μία συνήθεια, που ο ίδιος γνωρίζεις, πως μακριά της θα είσαι καλύτερα. Πότε θα μάθεις να τρέχεις μακριά; Πότε θα μάθεις να χτυπάς το χέρι σου στο τραπέζι, όταν θα είναι και άλλοι μπροστά; Μήπως χάνομαι; Το μόνο σίγουρο είναι πως με χάνεις. Ακόμα και τώρα όμως αυτό με νοιάζει. Τι χάνεις εσύ, όχι τι έχω εγώ. Και νιώθω πλέον, πως όχι μόνο δεν έχω εσένα, αλλά ούτε και τον εαυτό μου. Φταίω και εγώ, αν όχι μόνο εγώ. Εγώ που δε κατάφερα από την αρχή να δω αυτή την πλάνη και αυτό το χάος μέσα στο οποίο με βύθιζες. Πως μπόρεσα να πιστέψω πως έχεις το δικαίωμα να κάνεις κάτι τέτοιο; Βρισκόμουν σε κατάσταση άρνησης. Λυπάμαι πολύ. Ίσως λυπάμαι πιο πολύ και από όσο εσύ είσαι ικανός να λυπηθείς. Αλλά ό,τι σου έδωσα, το έδωσα σε μένα πρώτα.
Για άλλη μια φορά άφησα τις σκέψεις μου να με καταβάλουν. Ίσως απλώς να φοβάμαι υπερβολικά γιατί δεν είμαι σίγουρη ούτε για τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν σημαίνει όμως, πως θα πρέπει να μου τον ορίζεις εσύ. Ξύπνησα άραγε; Ή απλώς θέλω να απαλύνω αυτή την «αμαρτία» των σκέψεών μου γράφοντας; Θα δείξει. Πολλά θα δείξουν.
Νύχτωσε για τα καλά. Άλλη μια συνεδρία με τον εαυτό μου έφτασε στο τέλος της. Μία συνεδρία που θα έπρεπε να είχες παρακολουθήσει εδώ και καιρό, που έπρεπε να κάνω εδώ και καιρό. Άργησα στο ραντεβού με τον ίδιο μου τον εαυτό, άργησα να φύγω.
Φεύγω.
Αυτό το γράμμα είναι για σένα
Καληνύχτα
