Μόνο αν μυρίζει αίμα, του Stephen King
Ο Stephen King επιστρέφει δυναμικά με το «Μόνο αν μυρίζει αίμα», μία συλλογή από τέσσερις ανέκδοτες νουβέλες που θα γοητεύσουν κάθε πιστό αναγνώστη αλλά και θα κερδίσουν τις εντυπώσεις όσων πρωτοξεκινούν το ταξίδι τους στον μαγικό κόσμο του Βασιλιά.
«Αν υπάρχουν πράγματι φαντάσματα», είπε η κυρία Χάργκενσεν, «στοίχημα ότι δεν είναι όλα άγια».
Το βιβλίο ξεκινά με το «Τηλέφωνο του κυρίου Χάριγκαν», όπου ο King μας εξιστορεί μία αναπάντεχη φιλία μεταξύ ενός εφήβου και ενός ηλικιωμένου άνδρα, η οποία παίρνει μία ανατριχιαστική μετά θάνατον τροπή: όταν ο ηλικιωμένος κύριος Χάριγκαν πεθαίνει, ο έφηβος Κρεγκ αρχίζει να λαμβάνει ηλεκτρονικά μηνύματα από το κινητό του… το οποίο θάφτηκε μαζί του. Ταυτόχρονα, το μέλλον αρχίζει να φαντάζει δυσοίωνο για τους εχθρούς του Κρεγκ.
Με τη χαρακτηριστική γραφή του η οποία παραμένει άφθαρτη στο πέρασμα του χρόνου, ο Stephen King μας προσφέρει μία όμορφη ιστορία για τη φιλία και για το θάνατο, στην οποία καθρεφτίζεται όχι μόνο το μοναδικό του στυλ, αλλά και η σύγχρονη εποχή. Όπως είχε ξαναγίνει και με το διήγημα «Ουρ» στη συλλογή «Το παζάρι των κακών ονείρων», έτσι και τώρα η τεχνολογία και η σκοτεινότερη πλευρά της υπηρετούν τον Βασιλιά και τον σκοπό του.
Δεν έχεις καταλάβει ότι περάσαμε τα τέσσερα στάδια του πένθους και φτάσαμε πλέον στο πέμπτο και τελευταίο; Στην αποδοχή;
Στη «Ζωή του Τσακ», ο King σκιαγραφεί με συγκινητικό τρόπο τη ζωή του πρωταγωνιστή σε τρεις πράξεις, ξεκινώντας από το τέλος και τελειώνοντας στην αρχή. Πρόκειται για μία συναισθηματικά φορτισμένη νουβέλα η οποία δεν παίρνει την τροπή που φανταζόμαστε. Στην πρώτη πράξη, ο King μας δείχνει έναν πλανήτη σε παρακμή: φυσικές καταστροφές, διακοπές ρεύματος, ελλείψεις βασικών αγαθών, φόβος, ανασφάλεια και τελικά μία μουδιασμένη αποδοχή. Μία ιστορία που αρχικά μας θυμίζει κάτι από το «Κοράκι» ή την «Ομίχλη» αλλά που τελικά μας συγκινεί απρόβλεπτα.
Δεν θα έπρεπε να το δείχνουν αυτό», σκέφτεται η Χόλι, «κι εγώ δεν θα έπρεπε να το βλέπω. Αυτοί όμως το δείχνουν, κι εγώ το βλέπω.
Η αυτοτελής συνέχεια του «Ξένου», το «Μόνο αν μυρίζει αίμα», φέρνει ξανά στο προσκήνιο μία από τις πλέον διάσημες ηρωίδες του King, που ξανασυναντήσαμε τόσο στον «Ξένο» όσο και στην τριλογία του Μπιλ Χότζες, τη Χόλι Γκίμπνι. Στην πρώτη της πρωταγωνιστική υπόθεση, η Χόλι ξαναέρχεται αντιμέτωπη με τον «Ξένο». Στον κόσμο της δημοσιογραφίας υπάρχει ένα ρητό: «Μία είδηση θα γίνει θέμα μόνο αν μυρίζει αίμα». Μία βόμβα σε ένα αμερικανικό γυμνάσιο αλλά και η πτώση ενός επιβατικού αεροσκάφους είναι σίγουρο ότι θα αποτελέσουν πρώτο θέμα στις ειδήσεις και ένας συγκεκριμένος δημοσιογράφος βρίσκεται διαρκώς στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων. Πρόκειται για υπερβάλλοντα ζήλο από μέρους του, ή μήπως συμβαίνει κάτι πολύ πιο νοσηρό; Μία ιστορία που, όπως είναι λογικό, μας θυμίζει πολύ τον «Ξένο», αλλά παρόλα αυτά είναι γεμάτη περιπέτεια και σασπένς.
Κάθε σκηνή που έγραφες, κάθε λέξη που έγραφες ήταν ένας ακόμα περιορισμός των επιλογών σου.
Ο «Αρουραίος», η τέταρτη και τελευταία νουβέλα της συλλογής αποτελεί ατόφιο δείγμα της γραφής του King. Ένας οικογενειάρχης συγγραφέας σε συναισθηματικό αδιέξοδο πηγαίνει σε ένα απομονωμένο ξυλόσπιτο για να δώσει σάρκα και οστά στο νέο του βιβλίο. Όπως μπορεί κανείς να φανταστεί, τα πράγματα δεν θα πάνε όπως υπολόγιζε ο πρωταγωνιστής, ο οποίος θα έρθει αντιμέτωπος με τα δυσχερή καιρικά φαινόμενα, τη μοναξιά, την απομόνωση και την υποβόσκουσα κακή ψυχολογία του. Η εμφάνιση ενός αρουραίου στο ξυλόσπιτο όπου διαμένει θα είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Το έργο του φιλόδοξου συγγραφέα που γίνεται έρμαιο της ψυχολογικής του ευθραυστότητας το έχουμε ξαναδεί στη «Λάμψη», στο «Κρυφό παράθυρο μυστικός κήπος», στο «Μίζερι» κ.α. Ωστόσο, ο τρόπος που μας το παρουσιάζει κάθε φορά είναι τόσο απολαυστικός, έντονος και κλειστοφοβικός που πιθανότατα δεν θα το βαρεθούμε ποτέ.
Ο Stephen King αποδεικνύει για ακόμα μία φορά το ταλέντο του, το οποίο είναι διαχρονικό, χωρίς ημερομηνία λήξης. Τα βιβλία του απευθύνονται σε άτομα από διαφορετικές γενιές, όμως καταφέρνουν άριστα τον στόχο τους: τρομάζουν, συγκινούν, εξάπτουν το ενδιαφέρουν, κορυφώνουν την αγωνία. Ο King δεν «φοβάται» την τεχνολογία, ούτε διστάζει να την ενσωματώσει στις ιστορίες του με φόβο ότι θα «χαλάσουν» το καθιερωμένο του στυλ. Αντιθέτως, τη χρησιμοποιεί έξυπνα και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει.
Οι τέσσερις αυτές νουβέλες αντικατοπτρίζουν τέλεια το συγγραφικό ταλέντο του King και εξυψώνουν το διαχρονικό του στυλ. Είτε ανήκετε στους πιστούς ακολούθους του Βασιλιά είτε τώρα θα τον πρωτογνωρίσετε, αυτό το βιβλίο θα σας κερδίσει: θα τρομάξετε, θα συγκινηθείτε, θα νιώσετε αγωνία. Ακριβώς λόγω της πληθώρας συναισθημάτων που προκαλούν τα έργα του, ο Stephen King δεν είναι ένας οποιοσδήποτε συγγραφέας τρόμου. Το ότι μπορεί να σε κάνει να γελάσεις ή να κλάψεις στη μία σελίδα, αλλά να σε τρομοκρατήσει στην επόμενη είναι ακριβώς αυτό που τον καθιστά μοναδικό.
Μόνο αν μυρίζει αίμα, του Stephen King
Μετάφραση: Έφη ΤσιρώνηΕκδόσεις Κλειδάριθμοςσελ. 520
