Βιβλιοθήκη

Διαβάζοντας απόψε τα «Ποιήματα» του Μιτσελάντζελο, του μεγάλου τεχνίτη, του μαρτυρικού προφήτη, βρίσκω μια αφορμή. Κρυμμένη μένει μες στους στίχους που μεταφράζει η Κία Σακελλαρίδου ολοκληρώνοντας μια σπάνια εργασία με ολοκληρωμένη επιμέλεια, με σχόλια και εισαγωγή. Εκεί θα βρω τα επιχειρήματα που ζητούσα. «Εμπόδια βάζει ύστερα στους πόθους μου τους αναιδείς, και με τραβάει ψηλά, κατάκοπο και τιποτένιο, ανάμεσα στους εκλεκτούς και τους ημίθεους».

Να’χε άραγε ο Μιχαήλ Άγγελος, αυτός ο καλλιτέχνης που δεν στάθηκε ποτέ κάτι λιγότερο από τ’όνειρο της τέχνης το πιο μαγικό, συνείδηση του εαυτού του; Να’χε άραγε φανταστεί πως στο τέλος του βίου του σε γαλλικά εδάφη, θα έθετε το μέτρο και τη στάθμη της καλλιτεχνικής αρτιότητες, της τεχνικής, του θέματος που συγκινεί και συγκλονίζει;

Μπορεί να’χε ονειρευτεί πως κάποτε το έργο του θα στόλιζε ολόκληρο τον δυτικό πολιτισμό, κανείς δεν το ξέρει. Μόνο την τραγωδία και το μεγαλείο του διασώζει απόψε η ιστορία, την οροφή του που φέγγει ατλαζένια, έναν ολόκληρο Ευαγγελισμό με προφήτες και ανθρώπους, με ήρωες και ανθρώπους, μόνον αυτά κρατά απόψε όρθια η ιστορία.

Ίσως μια νύχτα ρωμαϊκή να ‘δε μες στο βάθος της ζωής του το πώς και το γιατί της διαδρομής του, τους αγώνες και τις ήττες που έπρεπε να αντέξει ώσπου να φέρεις εις πέρας μια θεϊκή αποστολή. Δίχως πουθενά να βρίσκει γαλήνη, έξω από τις πέτρες της Φεράρα με τις χρωματιστές της φλέβες, κάποια νύχτα, με χέρια αδύναμα από τον κόπο, ίσως να κύλησε μες στα ποιήματα, μιλώντας για τ’αρρητο που του κατέτρωγε την ψυχή.

Από έμπνευση θαρρώ μερικές φορές πως πέθανε ο Μικελάντζελο. Κυριευμένος από μορφές και συμπλέγματα αρχαιοελληνικών θεών, παραδομένος στην μυθολογία που σιγοκαίει, της φαντασίας μας κεράκι που ακόμη κρατά. Τίποτε δεν εξηγήθηκε, θα ήθελα απόψε να του πω, τίποτε δεν εξηγήθηκε Μικελάντζελο. Η τέχνη σου παρέμεινε το μεγάλο αίνιγμα, κλειδί μονάχο της η ομορφιά Μικελάντζελο, παλιέ μου δάσκαλε.

Απόψε νομίζω πως ο Μικελάντζελο πέθανε από τον καημό του, εμπρός στο μάρμαρο στάθηκε και το βρε μεγαλειώδες, ατέλειωτο. «Δεν θέλω πια να ζω», θα’πε μες στη σιγαλιά και ευθύς το πνεύμα του αναλήφθηκε στους ουρανούς, στο ύψος της έκφρασης, μιας έκφρασης που θα τσάκιζε τους αιώνες ξανά, όπως πριν από τόσους και τόσους αιώνες, όταν τρία κορίτσια, τρία ολομόναχα κορίτσια μεταμορφώνονταν σε νύμφες από το χέρι του Φειδία.

Τη μορφή και το έργο του υδατογραφεί το βιβλίο των εκδόσεων του Αρμού που έρχεται με τη φροντισμένη, μεταφραστική επιμέλεια της Κίας Σακελλαρίδου να ανανεώσει το ενδιαφέρον γύρω από τον Μιχαήλ Άγγελο, αυτόν τον θυελλώδη εκφραστή της τελειότητας.