Το γεγονός που καθόρισε την ενήλικη ζωή μου είναι μάλλον η απόφαση που πήρα ένα βράδυ στο λεωφορείο, ελαφρώς μεθυσμένη και αρκετά αγανακτισμένη, για τη σειρά με την οποία θα έβαζα τις τρεις-τέσσερις σχολές στο μηχανογραφικό μου, στις οποίες ναι μεν είχα πιθανότητα να περάσω αλλά δεν με ενδιέφερε το αντικείμενό τους. Και εφόσον δεν έλεγα ποτέ, ότι «θα γίνω η τάδε όταν μεγαλώσω», όλως τυχαίως βρέθηκα στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό. Μετά από συζητήσεις επί συζητήσεων αποφάσισα ότι μου αρέσει η Ιστορία της Τέχνης… και βρέθηκα στο Λονδίνο να κάνω σπουδές στα media και στον κινηματογράφο. Παρόλα αυτά, προτιμώ να διαβάσω δέκα βιβλία από το να παρακολουθήσω δέκα ταινίες… Kαι επειδή έφτασε η στιγμή να περάσω από την θεωρία στην πράξη, η υποφαινόμενη συγκροτημένη προσωπικότητα εμπνεύστηκε την ιδέα του Artcore…
Όταν έχεις αποφοιτήσει από την Aρχαιολογική Σχολή, πιστεύεις ότι θα ανακαλύψεις το τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπως μου είχε πει κάποτε ένας καθηγητής μου στη μουσική. Δεν φαντάζεσαι, ότι από την αρχαιολογία μπορείς να βρεθείς να ασχολείσαι με τεχνολογίες όπως η τρισδιάστατη αναπαράσταση αρχαιολογικών δεδομένων. Και όλα αυτά στην Ελλάδα. Πώς όμως αποφάσισα να ασχοληθώ με την Ιαπωνία, τα anime και τα manga, είναι ένα ερώτημα καθόλου δύσκολο να απαντηθεί. Όταν από 8 χρονών ανυπομονώ να έρθει το σαββατοκύριακο για να περάσω τα πρωινά βλέποντας τα κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση είναι φυσικό επακόλουθο η απόφαση μου να μάθω περισσότερα πράγματα γι’ αυτά. Κυρίως όταν ανακάλυψα τον μαγικό κόσμο του ίντερνετ, αλλά και όταν προσπάθησα να μάθω την γοητευτική για μένα ιαπωνική γλώσσα.
Οργάνωσε τριανταδύο ένοπλες εξεγέρσεις και τις έχασε όλες. Απόκτησε δεκαεφτά αρσενικά παιδιά από δεκαεφτά διαφορετικές γυναίκες που εξοντώθηκαν όλα το ένα μετά το άλλο μέσα σε μια και μόνη νύχτα πριν το μεγαλύτερο φτάσει στην ηλικία των τριανταπέντε χρόνων. Ο ίδιος επέζησε μετά από δεκατέσσερις απόπειρες δολοφονίας, εβδομήντα τρεις ενέδρες κι ένα εκτελεστικό απόσπασμα. Έζησε, παρ' όλο που ήπιε με τον καφέ του μια δόση στρυχνίνης, που θα ήταν αρκετή για να σκοτώσει ένα άλογο.
Ο Γιάννης Καψάσκης είναι ένας τύπος που ψάχνει συνεχώς να βρει το δρόμο του.Το ότι είναι ο μοναδικός Αθηναίος που έχει μετακομίσει μόνιμα 3 φορές στη Θεσσαλονίκη, εκτός από σχετικό ρεκόρ, αποτελεί και ακλόνητη απόδειξη ότι δεν τον έχει βρει ακόμα. Η μεγαλύτερη απογοήτευσή του από τη ζωή είναι όταν έμαθε με το δυσκολο τρόπο ότι το coming of age δε συνάδει με τη βελτίωση του ανθρώπου και ως εκτούτου, το παλεύει καθημερινά. Σύμμαχος; Οι νότες, τα grooves, το ασήκωτο distortion, η οικογενειακή του καμπίνα αποσυμπίεσης και τα πληκτρολόγια. Εύχεται η μέρα να είχε τουλάχιστον 45 ώρες και επίσης μοιράζεται τις σκέψεις του στο mudtimes.gr και στο προσωπικό του online spa που έχει μεταμφιεστεί σε blog, το G.R.A.F.I.A.S.
Είμαι ο Νίκος, σπουδάζω Ελληνική Φιλολογία στα Ιωάννινα και θα σας μιλήσω για μένα μέσα απ' αυτή τη φράση: «Το πρώτο βήμα, ειδικά για νέους ανθρώπους με ενέργεια και κίνητρο και ταλέντο, αλλά χωρίς χρήματα, το πρώτο βήμα για να ελέγξεις τον κόσμο σου είναι να ελέγξεις τον πολιτισμό σου. Να δημιουργήσεις και να επιδείξεις το πρότυπο του κόσμου μέσα στον οποίο θες να ζεις. Να γράφεις τα βιβλία. Να συνθέτεις τη μουσική. Να γυρνάς τις ταινίες. Να βάζεις χρώμα στην τέχνη»(Chuck Palahniuk).
Ο Κωνσταντίνος Α. συνελήφθη τον Σεπτέμβριο του 1972 στη Θεσσαλονίκη. Από τότε τελειοποιεί την αρχική αυτή σύλληψη με τις απλές απολαύσεις της γνώσης (Ιστορία της Τέχνης, Μουσική, Oτιδήποτε) και της δημιουργίας (εικόνων, λέξεων, ήχων) μεταξύ διαστημάτων πλήξης, ελαφρότητας και ελαφράς αυτοκαταστροφής. Αν και Δρ, αδυνατεί να θεραπεύσει, εκτός κι αν η πρότασή του σχετικά με τις θεραπευτικές ιδιότητες της παραστατικότητας για την ανθρώπινη υποκειμενικότητα στην μεταμοντέρνα κατάσταση ισχύει. Ζεί στο Λονδίνο εξυφαίνοντας αφηγήσεις και συνωμοτεί για την αποξήλωση του συστήματος.
Γεννήθηκε ένα κυριακάτικο μεσημέρι του Μαΐου στην Αλεξάνδρεια, πέρασε τα παιδικά της χρόνια ανάμεσα στην Αίγυπτο και την Ελλάδα και τώρα ζει μόνιμα σε όλον τον κόσμο μέσα από τα ταξίδια που της προσφέρει ο μαγικός κόσμος του διαδικτύου, γιατί κανείς δεν μπορεί να ζήσει τόσο ώστε να επισκεφτεί όλες τις γωνιές της γης. Αγαπάει τη φωτογραφία, τη δημιουργία επεξεργασμένων εικόνων, το θερινό σινεμά και τις καλοκαιρινές ξαπλώστρες τα δροσερά βράδια του Σεπτέμβρη.
Λίγα λόγια για τον Κόυνερμαν: Είμαι ο Κ. και σπουδάζω φιλοσοφία στα Γιάννενα. Μου αρέσει να γράφω, να διαβάζω, να ακούω μουσική (νταρκ μινιμαλάδες όλων των χωρών, ενωθείτε!), να βλέπω ταινίες, και να παρακολουθώ άλλους να μιλούν για τα ταξίδια τους, αλλά όχι να ταξιδεύω ο ίδιος.
Απόφοιτος της σχολής Καλών Τεχνών της Φλώρινας, γράφει μουσική με το προσωπικό του project "Conjecture" με το οποίο έχει γυρίσει αρκετές πόλεις της Ευρώπης, μέλλος των We Came From Waters με τους οποίους έκανε και ένα ταξίδι στην Ιαπωνία, και εικαστικός, έχοντας λάβει μέρος σε μπόλικες εκθέσεις.
Γεννήθηκε πριν απο κάμποσα χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Την τελευταία πενταετία παριστάνει τον κριτικό κινηματογράφου και τρέφεται αποκλειστικά με καφέ και τυρόπιτες. Όταν δεν περνάει ατέλειωτες ώρες μπροστά στο laptop βλέπτωντας non-stop τη μια σειρά μετά την άλλη, κυνηγιέται με τη γάτα του μέσα στο σπίτι και προσπαθεί απεγνωσμένα να τελειώσει το βιβλίο που διαβάζει.
Ο Solus Ipsen Gherkin κατάγεται από έναν μακρινό πλανήτη και βρέθηκε στη Γη το 1968 εξ αιτίας ενός ατυχήματος κατά τη διάρκεια ενός διαγαλαξιακού ταξιδιού. Έκτοτε, πάσχιζε να αποκτήσει γήινη υπόσταση αλλά κατάφερε να γίνει άνθρωπος μόλις το 2015. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, η εξωγήινη φύση του έβρισκε καταφύγιο σε συχνότητες, ακτίνες laser και οπτικές ίνες στις οποίες το μόνο που μπορούσε να αισθάνεται και να καταλαβαίνει ήταν η μουσική. Σήμερα, είναι μεν επιτέλους άνθρωπος αλλά δεν ξέρει να κάνει τίποτα άλλο από το να ζει, να μιλά και να γράφει για μουσική (και γι αυτόν τον λόγο το υπόλοιπο ανθρώπινο είδος του φέρεται με επιείκεια).
Το όνομά μου είναι Ερωδίτη. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1988. Αν και είμαι απόφοιτος οικονομικών-μάρκετινγκ του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, με κέρδισε η αγάπη μου για τη συγγραφή και τη φωτογραφία. Από μικρή έγραφα ιστορίες και στίχους μουσικής, ψάχνοντας έτσι τρόπους για να δραπετεύω από την πραγματικότητα. Όσο περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνα, μεγάλωναν μαζί μου και οι ιστορίες μου, μέχρι που το 2015 κυκλοφόρησε το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο «Ομίχλη & Τριαντάφυλλα»
Με λένε Βικτώρια, ζω στη Θεσσαλονίκη και είμαι… άσε! ηλικίες δε χρειάζεται πλέον να αναφέρουμε! Τελείωσα το τμήμα Φιλολογίας Α.Π.Θ. και αυτό συνέβαλε σίγουρα στην αγάπη μου για τη λογοτεχνία, ελληνική και ξένη. Μ' αρέσουν οι ξένες γλώσσες, οι διαφορετικές κουζίνες και τα ταξίδια, με αγαπημένο προορισμό το Λονδίνο, όπου πέρασα ένα εξάμηνο.
Με το που έπιασα μολύβι στα χέρια μου, είπα θα γίνω συγγραφέας. Και έκτοτε δεν έχω σταματήσει να γράφω. Λόγω έρωτα με τη γλώσσα, σπούδασα Ελληνική Φιλολογία και λόγω έρωτα με τον γραπτό λόγο κατέληξα αρχισυντάκτρια περιοδικού. Το 2013 κυκλοφόρησε η πρώτη μου ποιητική συλλογή «Αχ-έρων» και το 2017 η συλλογή "Τεθλασμένοι χρόνοι" από τις εκδόσεις Vakxikon.gr. Έχω περάσει όλον τον ελεύθερο χρόνο της ζωής μου βλέποντας ταινίες και δίνω την απάντηση «ο κινηματογράφος» όταν με ρωτούν τι με κάνει ευτυχισμένη.(www.chrisanthiiakovou.gr)
Είμαι απόφοιτη του τμήματος Ιστορίας και Θεωρίας της Τέχνης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών και αυτή την περίοδο κάνω μεταπτυχιακό στις Πολιτισμικές Σπουδές στο Ε.Κ.Π.Α. Πιστεύω στη δύναμη της τέχνης που μεταμορφώνει την πραγματικότητα και εγείρει συναισθήματα, σκέψεις, συνειδήσεις.
Ο Πάνος Τσερόλας είναι συγγραφέας παραμυθιών για μικρούς και μεγάλους. Οσονούπω, διδάκτορας στη Γεωλογία Πετρελαίων στο Πανεπιστήμιο Πατρών, απ' όπου ελπίζει μια μέρα να αποφοιτήσει και από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών. Γεννήθηκε ένα καλοκαίρι στα μέσα της δεκαετίας του '80, με καταγωγή από την Εύβοια.
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, 3 χρόνια πριν την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Εκεί έκανα και τα πρώτα μου βήματα μέχρι να μετακομίσω στο Ναύπλιο, όπου ξεκίνησε και η έντονη ενασχόλησή μου με τη μουσική. Έπειτα Λάρισα, μετά Ξάνθη για σπουδές στην Αρχιτεκτονική και τώρα στο Brighton του Ηνωμένου Βασιλείου. Φιλοδοξία μου είναι να ασχοληθώ με την έρευνα στην αστική κοινωνιολογία και την υπαρξιακή αντίληψη του σύγχρονου αστικού περιβάλλοντος. Το ψώνιο μου με τη μουσική ξεκίνησε σε πολύ μικρή ηλικία, κάπου στα τέλη των 90s, τότε που βασική πηγή ενημέρωσης ήταν οι ραδιοφωνικές εκπομπές (τις οποίες και ηχογραφούσαμε σε κασέτες) αλλά και ο εγχώριος, έντυπος και μη, τύπος. Έκτοτε, η μουσική είναι κάτι σαν οξυγόνο για μένα. Πέραν της μουσικής, μου αρέσει ο κινηματογράφος, το διάβασμα, τα ταξίδια, συγκεκριμένου είδους κόμικς αλλά πάνω απ’ όλα η εμπειρική καταγραφή της αστικής ζωής και όλων όσων τη διαμορφώνουν. "To understand is to transform [yourself]" – Jiddu Krishnamurti
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1981. Σπούδασε και εργάστηκε ως συντηρήτρια έργων τέχνης, προτού μεταπηδήσει στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό και αργότερα στην Πολιτική Φιλοσοφία. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε διαδικτυακά και έντυπα περιοδικά, ενώ η προσήλωσή της στη γλωσσική ακρίβεια και λεπτομέρεια βρήκε διέξοδο στον θαυμαστό κόσμο της επιμέλειας και διόρθωσης κειμένων.
Το όνομά μου είναι Αναστασία. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σ΄ένα μικρό χωριό έξω από τον Πύργο του Ν. Ηλείας. Μετακόμισα στην Αθήνα, όταν ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο στο τμήμα Φιλοσοφίας – Παιδαγωγικής – Ψυχολογίας με υποτροφία απο το Λάτσειο ίδρυμα. Μετά το πέρας των σπουδών μου, παντρεύτηκα και πλέον είμαι μητέρα δύο υπέροχων παιδιών, της δεκαεπτάχρονης Κέλλυς και του εντεκάχρονου Σταύρου. Δούλεψα αρκετά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, ανέκαθεν όμως έτρεφα λατρεία για τη λογοτεχνία, αφού ένα βιβλίο μου κρατούσε συντροφιά όλη την ημέρα, σε μετρό, λεωφορεία κ.ά. Πλέον, που έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο και τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει αρκετά, έχω αφοσιωθεί στην ανάγνωση και τη μελέτη βιβλίων της σύγχρονης λογοτεχνίας κυρίως.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Όταν ήμουν μικρή πήγαινα σινεμά στο Παλάς και στην Αιολία και μερικές φορές στο Τριανόν. Η αγαπημένη μου ταινία ήταν ο Ε.Τ. Από τότε, έχω σταματήσει να βλέπω Σπίλμπεργκ αλλά μου κόλλησε η συνήθεια να δίνω πάντα ραντεβού έξω από σινεμάδες – και δε μου έφυγε ποτέ.
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και σπουδάζω Ιατρική. Μεγαλώνοντας κι έχοντας πάντα μια ηλικία κάπως διαφορετική απ' τη δική μου, κατά τρόπο εντελώς παράδοξο, συνήθισα περισσότερο να γράφω παρά να μιλάω. Η αγάπη μου για τον κινηματογράφο βρίσκεται κυρίως στην coca-cola και τα popcorn των Village Cinemas κι όπως για κάθε παιδί τ' όνειρό μου έμεινε για πάντα καρφωμένο στον Gandalf και τον James Bond. Έμαθα ν' αγαπώ τον σκανδιναβικό κινηματογράφο και παρασύρθηκα στο film noir των Αμερικανών. Μοναδικό μου δόγμα είναι μάλλον εκείνο του Λειβαδίτη, να πιστεύω στο απίστευτο που είναι και η πιο αληθινή μας ιστορία. Γιατί καλώς ή κακώς, ο κόσμος μας είναι αυτός του κινηματογράφου, και πίσω απ' τον Woody Allen ας παραδεχτούμε ότι τίποτα δεν είναι ψεύτικο αν «χρειάζεσαι τ' αυγά».
Ζει στη Θεσσαλονίκη όπου και σπούδασε Φιλολογία και Γενική και Συγκριτική Γραμματολογία στο Α.Π.Θ. με ένα πέρασμα από το Παρίσι. Τον ενδιαφέρει το φάσμα του Καβάφη και της γαλλικής décadence, η (μετα)μοντέρνα τέχνη και οι πολιτισμικές σπουδές καθώς και ζητήματα φύλου, queer, αποδόμησης, ποιητικής και αισθητικής του χώρου/ πόλης.
Είμαι η Συλβάνα, διαβάζω και γράφω συνεχώς. Διαβάζω για να έχω έμπνευση να γράψω και γράφω γιατί τι άλλο να την κάνω όλη αυτή την έμπνευση. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με τη μετάφραση και τελειώνω το μεταπτυχιακό μου στη Δημιουργική Γραφή. Α, είμαι Υδροχόος, το ζώδιο πάντα είναι μια χρήσιμη πληροφορία.
Γεννήθηκα στο Αγρίνιο το 1993. Σπούδασα Φιλολογία στην Αθήνα, και στη συνέχεια έκανα μεταπτυχιακό στην Κλασική Φιλολογία στο UCL στο Λονδίνο. Έκτοτε, εργάζομαι ως φιλόλογος στην Αθήνα, κάνοντας μαθήματα. Ταυτόχρονα, ασχολούμαι με τη συγγραφή. Το 2016 κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο, η ποιητική συλλογή «Τα λόγια της φωτιάς» από τις εκδόσεις Ιωλκός.
Η Ιωάννα Δημητσάνου είναι χρόνια λάτρης του βιβλίου και γράφει παρουσιάσεις για μυθιστορήματα που την άγγιξαν, επιθυμώντας να κρατά ζωντανή τη φιλαναγνωσια και την αγάπη για νοητά ταξίδια μέσα από σελίδες και λέξεις. Τρέφει βαθιά αγάπη για την παιδική πλευρά των ανθρώπων και τη μοναδικότητα του καθενός, ενώ λατρεύει να δημιουργεί αναμνησεις με την οικογένεια και τους φίλους της, τους οποίους θεωρεί κινητήρια δύναμη στη ζωή της.
Επειδή ξέρουμε πόσο θα θέλατε να μιλήσετε σε γνωστούς αγαπημένους και νέους αλλά πολλά υποσχόμενους δημιουργούς, αλλά πού να τρέχετε τώρα, θα το κάνουμε εμείς στο Artcore, δηλαδή οι Αrtκόρες και Artκούροι που μαζί αποτελούμε μια πολυσχιδή και αρμονική (4 με 6 κάθε απόγευμα) προσωπικότητα υψηλού δημοσιογραφικού κύρους που ζεί για να ρωτάει και ρωτάει για να ζήσει (αυτό και εσείς) καλύτερα… Επίσης η ιδία περσόνα θα είναι υπεύθυνη για την προώθηση δημιουργών, ομάδων, συγκροτημάτων, χώρων, εκδηλώσεων, λιτανειών, γάμων και βαπτίσεων, με (ατυπικά) δελτία τύπου και λοιπά κουραφέξαλα τα οποία θα δημοσιεύονται ανά καιρούς σε άλλα μέσα, διαδικτυακά και μή (χειρότερα). Ευχαριστούμε.
Το όνομα μου είναι Παγουράκι λόγο καταγωγής… Είναι επί της ουσίας ένα παρατσούκλι παρά ένα ψευδώνυμο. Αποτέλεσμα μιας κατά τη γνώμη μου ρομαντικής ιστορίας, που αναφέρεται στο άδειασμα της Παμβώτιδας λίμνης με παγούρια, ώστε να μην πνιγεί το φεγγάρι στα νερά της. Αυτό λοιπόν θα είναι το όνομα μου στο περιοδικό Αrtcore. Παγουράκι λοιπόν. Είμαι μεταπτυχιακή φοιτήτρια στην παιδαγωγική επιστήμη και συγκεκριμένα στην ειδική αγωγή. Πάντα με γοήτευε η διαφορετικότητα των ανθρώπων, ειδικότερα όταν λόγω αυτής, άτομα βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας. Κάπως έτσι αποφάσισα να γράφω για την αναπηρία και την τέχνη.
Ο Γιάννης Κυρατσός γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Παραδόξως, σπούδασε φυσική αγωγή και όχι μουσική… Έχει εκδώσει δύο προσωπικούς δίσκους ("Ο κόσμος είναι μικρός" Πολύτροπον- 2009 και "Κλείνω τα μάτια να δω" Πολύτροπον- 2012). Το 2008 συμμετείχε στον τελικό του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης και από τότε έχει πραγματοποιήσει δεκάδες εμφανίσεις με το συγκρότημα του, ενώ το Νοέμβριο του 2012 έλαβε μέρος στην παράσταση Alexander Rock Opera. Είναι υπάλληλος στο μουσικό τμήμα του βιβλιοπωλείου Ιανός στην πλατεία Αριστοτέλους. Βλέπει ταινίες, ακούει δίσκους, κάνει βόλτες, ερωτεύεται και ονειρεύεται…
Η Alxndra Gn, αρχικά φοιτήτρια του Φ.Π.Ψ. Ιωαννίνων και τώρα της Αγγλικής Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, γεννήθηκε στο Βόλο τον Μάιο του '91. Τα ενδιαφέροντα της έχουν να κάνουν με τη φωτογραφία, το θέατρο, τη μουσική, το γράψιμο και τη ψυχολογία. Προτιμάει να φωτογραφίζει ανθρώπους παρά τοπία και εμπνέεται από καθημερινές καταστάσεις και συναισθήματα. Πιστεύει στην ειλικρίνεια και τη φιλία. Mότο της είναι η φράση "όλα γίνονται για κάποιο λόγο"…
Τίποτα δεν προμήνυε, ότι όταν θα έβλεπα τα τρία χρώματα του Κieslowski θα γοητευόμουν τόσο… Ούτε οι προπονήσεις του βόλεϊ, ούτε η εστίασή μου στα μαθηματικά όταν ήμουν μικρή. Άρχισα να ψάχνω ταινίες που μου κέντριζαν το ενδιαφέρον και δεν με ένοιαζε που οι φίλοι μου με πείραζαν για το περίεργο γούστο μου. Ο ρεαλισμός, ο κυνισμός και οι αριστοτεχνικές σκηνοθεσίες είναι τα βασικά στοιχεία που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον σε κάθε φιλμ. Μετά το λύκειο, ακολούθησαν 5 χρόνια φοιτητικής ζωής πάνω στην οικονομία και την πληροφορική… Και φυσικά, ως ένα ακόμα θύμα της οικονομικής ισοπέδωσης αυτής της χώρας, η μόνη διέξοδος από την σκληρή ελληνική πραγματικότητα είναι η ενασχόληση με πράγματα που με ευχαριστούν και δεν με αφήνουν να ξεχάσω αυτά που αγαπάω… Το Artcore έρχεται για να μας αναζωογονήσει… και συντελεστές και αναγνώστες!
Εάν είσαι λίγο κάτω των εικοσιπέντε ετών, σε μια χώρα με μηδενικές δημοκρατικές αναφορές και Κρόνο στο Σκορπιό, τότε είναι φυσιολογικό να αναζητάς διεξόδους έκφρασης. Σε μια περίοδο που η ενασχόληση με οτιδήποτε άλλο πλην της οικονομικής κρίσης θεωρείται πολυτέλεια, μπορούμε να υπερηφανευτούμε για τούτο: είμαστε λάτρεις της πολυτέλειας και θεωρώ ότι η μεγαλύτερη πολυτέλεια στις μέρες μας είναι το περίφημο “food for thought”. Απεριόριστη και ελεύθερη τροφοδότηση των ανθρώπων με πάσης φύσεως πληροφορίες για να χτίζουμε τελικά αυτό το μοναδικό «οικοδόμημα» που λέγεται εαυτός. Αυτό με το οποίο ξεκινάς, αυτό που πολλές φορές το τιμωρείς, άλλες το αγαπάς, άλλες το αδικείς, μα πάντα το κουβαλάς. Είναι στο χέρι μας λοιπόν να το ενισχύουμε όσο πιο ευχάριστα γίνεται. A, παραλίγο να το ξεχάσω και φημίζομαι για την καλή μου μνήμη, εγώ είμαι η Κατερίνα, κάτοικος Θεσσαλονίκης, νηπιαγωγός στο επάγγελμα, μεταπτυχιακή φοιτήτρια στην ιδιότητα ( και στην ιδιοσυγκρασία!), με αρκετά νεύρα ενίοτε, πολλά παπούτσια και πολύ πολύ όρεξη για γράψιμο!
Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Εκεί ανέπτυξε ένα χόμπι που αρκετοί θεώρησαν χρήσιμο. Το να βλέπει όσες περισσότερες τηλεοπτικές σειρές μπορούσε και να τις προτείνει σε άτομα ανάλογα με τα γούστα και τον χαρακτήρα τους. Πάντα με υπευθυνότητα αρκετές φορές συμπεριφέρθηκε στους φίλους σαν να είναι χήνες για Φουά γκρα, χώνοντας τους στο λαιμό σειρές που θεωρούσε σημαντικές. Κανένας δεν κατάφερνε να παραπονεθεί γιατί κολλούσανε όλοι. Υπόσχεται ωστόσο ότι δεν θα ασκήσει ποτέ πίεση στους αναγνώστες για να δοκιμάσουν μια νέα σειρά.
Η Στέλλα κατάλαβε την ανάγκη της για έκφραση μέσω του γραπτού λόγου στην ηλικία των 7 ετών. Λίγο αργότερα ανακάλυψε την αγάπη της για την ζωγραφική και παρακολούθησε μαθήματα στο ζωγραφικό εργαστήρι της ΧΑΝΘ για τρία χρόνια. Στα 15 κέρδισε Πανελλήνιο Βραβείο Δοκιμίου σε διαγωνισμό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και του Υπουργείου Παιδείας. Σπούδασε οικονομικά και έχει εργαστεί ως ιδιωτικός υπάλληλος σε διάφορες επιχειρήσεις καθώς και ως καθηγήτρια σε ΙΕΚ. Τα τελευταία δύο χρόνια ασχολείται επαγγελματικά με την ζωγραφική υφασμάτων γεμίζοντας με χειροποίητες ζωγραφιές ρούχα και αξεσουάρ.
Αγαπώ τη ζωή, τον κόσμο όλο και το σινεμά, τα βίντατζ ρούχα και το μοντέρνο φαγητό, τα ταξίδια, τα μουσεία και τον Μαρκ Ρόθκο. Από Οικονομικές σπουδές στην Αθήνα και ένα μικρό ατυχές ξεκίνημα στις ελληνικές τράπεζες, βρέθηκα να σπουδάζω Arts Management στην Ολλανδία και να ασχολούμαι με Audience Development, Cultural Branding και Creative Business Strategies. Αυτό τον καιρό απασχολούμαι με τις Εταιρικές Χορηγίες σε ένα από τα μεγαλύτερα Μουσεία της Ελλάδας. Αγαπώ τις τέχνες σε όλες τις μορφές τους, μα περισσότερο με ελκύουν οι σύγχρονες εικαστικές εγκαταστάσεις. Σημασία έχουν οι ιδέες και η σχέση μεταξύ τους. Οι καλλιτέχνες βρίσκονται κοντά στον άνθρωπο και τον παρηγορούν. Η Τέχνη μας απελευθερώνει από το φόβο και μας δίνει δύναμη. Αυτά πιστεύω εγώ.
Όπως υποδηλώνει και το απόφθεγμα του Andy Warhol «Τέχνη είναι οτιδήποτε με το οποίο μπορείς να ξεφύγεις» και αυτή την ερμηνεία ασπάζομαι. Με λένε Άννα, σπουδάζω Αγγλική Φιλολογία στη Θεσσαλονίκη και η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή της με συναρπάζει. Αφενός, αναζητώ συνεχώς νέους τρόπους προσωπικής δημιουργίας και έκφρασης, αφετέρου προσπαθώ να ανακαλύψω όλο και περισσότερες πτυχές της τέχνης μέσα από τα μάτια και τα επιτεύγματα άλλων. Ο κινηματογράφος, η μουσική, η φωτογραφία, η λογοτεχνία είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μου και μονίμως νιώθω ότι κάτι κερδίζω.
Ζει στη Θεσσαλονίκη. Περιφέρεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ανάμεσα στην αρχαιολογία και στην τέχνη, ενώ θα προτιμούσε να είχε γεννηθεί στο Παρίσι του 19ου αιώνα και να περιφέρεται στα καφέ μαζί με τους Ιμπρεσιονιστές. Μέχρι να ανακαλυφθούν τα ταξίδια στο χρόνο βρίσκει παρηγοριά στα βιβλία και στις ταινίες.
Ο Core είναι 21 ετών, γεννήθηκε και σπουδάζει Αγγλική φιλολογία στη Θεσσαλονίκη αλλά μεγάλωσε στην όμορφη Βέροια. Τα ενδιαφέροντά του έχουν να κάνουν με την μουσική και την κιθάρα του, το θέατρο, το γράψιμο, και την ποίηση. Εμπνέεται από τα πάντα και ακούει πάρα πολλά είδη μουσικής ώστε να σχηματίζει μια πιο σφαιρική άποψη για αυτήν. Το αγαπημένο του είδος είναι το Post-Rock και το Shoegaze. Λατρεύει τις βόλτες με το ποδήλατο, τους σκύλους και τους φίλους του. Βρίσκεται σε μία μόνιμη αναζήτηση!
Η αγάπη για το γραπτό λόγο οδήγησε σε μια αγάπη για την εικόνα. H λογοτεχνία πάντοτε μου έδινε όσα ο κόσμος έκρυβε, αλλά το μυαλό, λειτουργώντας ως καταφύγιο ή έξοδος διαφυγής, τα αποκωδικοποιούσε και ταξίδευε μαζί τους. Σύντομα, ανακάλυψα τον κινηματογράφο. Εκεί η αγάπη μου άρχισε να χωρίζεται σε μικρά κομμάτια, ολόψυχα αφιερωμένα σε κάτι ξεχωριστό. Ένα από αυτά, η Τέχνη του Δρόμου. Την γνώρισα στο Brighton της Αγγλίας, τη λάτρεψα για πάντα. Μου αρέσει να αισθάνομαι την πόλη μου σαν χαρακτήρα, σαν οντότητα, που πέραν του τσιμεντένιου, κουραστικού «φαίνεσθαι», κρύβει μια καρδιά που ορίζεται από τον κόσμο που την περπατάει και της μιλά με τρόπους που πολλοί αγνοούν. Τα βήματα μας στο πλακόστρωτο ηχούν διαφορετικά, και χρωματίζονται, σαν ένα ποίημα, από μεταφορές και παροιμίες, με έναν, μέχρι πρότινος, ανίατα βαρετό τοίχο να δηλώνει ξαφνικά παρόν και μάχιμος, μεταμορφώνοντας το αστικό τοπίο και διαμορφώνοντας ένα αμοιβαίο δώρο αφύπνισης ανάμεσα στην πόλη και τους ανθρώπους της.
Φωτογράφος, Ταξιδευτής, Παρατηρητής. Αγαπά: την τέχνη, την μόδα, το Λονδίνο, το κόκκινο, τη βροχή, τον γκρι ουρανό, τις ταινίες, την jazz funk swing και dubstep μουσική, τις γάτες, την ελευθερία και τα παιχνίδια μυαλού. Εύχεται να ζούσε στη δεκαετία του 20’, τότε που οι άνθρωποι και η μουσική ήταν αληθινοί… Η δουλεία της προκύπτει από τον συνδυασμό ενός σκηνοθετημένου και μη ρεαλιστικού κόσμου με την πραγματικότητα… Φωτογραφία μόδας, πόλεων και τοπίων. Η πραγματικότητα είναι αυτή που υπάρχει μέσα μας…
Η μόδα αποτελεί το βασικό στοιχείο της δουλειάς μου. Είναι ένας υπέροχος κόσμος έκφρασης & δημιουργίας και πιστεύω πως αφορά τους περισσότερους ανθρώπους σε κάποια της μορφή. Είναι γεμάτη χρώματα, σχήματα, συναισθήματα και άπειρες αναμνήσεις. Μέσα από αυτήν έμαθα να βλέπω, να νιώθω, και να εκφράζομαι. Έχω υπέροχες εικόνες από το παρελθόν, μου δίνει δύναμη για το παρόν και ελπίδα για το μέλλον.
"What's in a name? That which we call a rose… By any other name would smell as sweet."΄Αμστερνταμ. Μία πόλη που φέτος γιορτάζει την 400η επέτειο των καναλιών της. Μία από τις μητροπόλεις του βορρά, που ξεχωρίζει για τις τέχνες και την ανεκτικότητά της σε κάθε τομέα, προσελκύοντας καθημερινά εκατοντάδες τουρίστες. Μία πόλη μικρή- που όμως σου παίρνει πολύ χρόνο για να την ανακαλύψεις. Που κάποιες, αν όχι τις περισσότερες φορές, η πραγματική της αξία χάνεται μέσα σε κόρνες ποδηλάτων, κόκκινα φώτα και παραισθησιογόνες εμπειρίες. Όσο για το ποια είμαι εγώ? Είμαι ένας άνθρωπος που ψάχνει το κάτι παραπάνω και αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας. Ονομάζομαι Ζόι Ποπ και κινούμαι στην πόλη όταν τα φώτα σβήνουν. Άλλωστε καλό θα ήταν να θυμόμαστε την Ιουλιέτα του Σαίξπηρ που μας δίδαξε ότι τα ονόματα δεν έχουν σημασία…
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου , σε όποιο χώρο βρισκόμουν, φανταζόμουν πως θα μπορούσα να τον αλλάξω… Σπούδασα Αρχιτεκτονική Εσωτερικού Χώρου στην Αγγλία και Σχεδιασμό Επίπλου. Εργάστηκα σε διακοσμητικά γραφεία στην Αθήνα και στους Makespace Architects ως Interior Architect στο Λονδίνο. Είμαι μέλος του British Institute of Interior Design και από το 2010 διατηρώ το design studio μου, όπου και συνεχίζω να κάνω αυτό που αγαπώ…
Οι πρώτες έντονες αναμνήσεις που έχω από λογοτεχνικά βιβλία, είναι τον εαυτό μου να διαβάζει ενθουσιασμένος τις καθηλωτικές περιπέτειες του Ιούλιου Βερν εκεί γύρω στα δέκα. Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια• η περιέργεια μου για τα βιβλία παρέμεινε και όταν ασχολήθηκα επαγγελματικά με το χώρο του βιβλίου δυνάμωσε ακόμη περισσότερο. Ένα ερώτημα που με απασχολούσε πολλές φορές είναι γιατί διαβάζουμε. Την πιο περιεκτική απάντηση στο ερώτημα τη βρήκα σε ένα υπέροχο άρθρο του Ουμπέρτο Εκο. Μεταξύ άλλων γράφει ο μεγάλος δάσκαλος: «Διαβάζουμε βιβλία για να ζούμε περισσότερο και επειδή εκείνο το τμήμα της περισσότερης ζωής που κατακτά κανείς δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε μεγάλα έργα τέχνης και σε ψυχαγωγική λογοτεχνία μην αφήνετε να σας εκβιάζουν όσοι λένε ότι πρέπει να διαβάζουμε μόνο σημαντικά βιβλία. Έχω ζωηρές και υπέροχες αναμνήσεις από βιβλία ίσως ανούσια, τα οποία όμως μου τροφοδότησαν μακρά απογεύματα έξαρσης. Είμαι πολύ ευγνώμων σε όλους εκείνους οι οποίοι γράφοντας για μένα , μου προσέφεραν μία ζωή τόσο μεγάλη ώστε δεν κατορθώνω να τη θυμηθώ όλη μονομιάς και πρέπει να τη θυμάμαι με δόσεις.» Γι αυτήν την περισσότερη ζωή που κατέκτησα και θα κατακτήσω θέλω να γράψω. Πάμε λοιπόν…
Γεννήθηκα στο Ηράκλειο Κρήτης και μεγάλωσα στην Αλεξανδρούπολη. Σπούδασα Δημοσιογραφία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και τώρα κάνω το μεταπτυχιακό μου με θέμα τον Κινηματογράφο και τις Πολιτισμικές Σπουδές στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μου αρέσει να γράφω και να περιπλανιέμαι. Αν μπορούσα να περιγράψω τη σχέση μου με την τέχνη, θα έλεγα ότι αγαπώ εκείνο το μαγικό σημείο όπου η γενιά των Beat συναντά τη Sarah Kane, τον David Lynch και τον Luis Buñuel.
Αν διακατέχεσαι από κάποιου είδους ψύχωση καταλαβαινόμαστε. Δεν γνωρίζω γιατί ακριβώς κατέληξα να σπουδάζω αυτό το ΠΡΑΓΜΑ. Ξέρω μόνο, πως από τη στιγμή που καταπιάστηκα με την αρχιτεκτονική, βασανίζομαι αδιάλειπτα και μου αρέσει. Σε διαφορετικές εντάσεις και διαβαθμίσεις το ΠΡΑΓΜΑ είναι πάντα εδώ και με τριβελίζει. Ό, τι γράφω αποτελεί κομμάτι εκτόνωσης αυτού του μαζοχισμού. Προσπαθώντας να μείνω συνεπής στον άκρως διαταραγμένο ψυχισμό μου, προσεγγίζω τη σχέση της αρχιτεκτονικής με έννοιες όπως η ουτοπία, το grotesque, με καλλιτεχνικά κινήματα όπως ο Σουρεαλισμός, γενικά με οτιδήποτε ξεφεύγει από καθορισμένα λογικά πλαίσια.
Από μικρή μου άρεσε να βλέπω τα σχήματα που έκαναν τα σύννεφα και να φαντάζομαι ολόκληρους κόσμους εκεί πάνω. Το ίδιο και με τα νερά της θάλασσας, τους κόκκους της άμμου, τα φύλλα των δέντρων. Μπορεί να πει κανείς ότι ήμουν πάντα ονειροπόλα. Ή χαζοβιόλα. Ή, γιατί όχι και τα δύο. Κι επειδή κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι στο καλό κοιτάζω, προσπάθησα να τους το πω με λόγια, αλλά τζίφος. Για να το ζωγραφίσω, ούτε λόγος. Μέχρι που ανακάλυψα τη φωτογραφία. Και βρήκα τη χαρά μου.
Γεννημένη στη μόνιμα καλοκαιρινή Θεσσαλονίκη, αν μπορούσε να ευχηθεί ένα μόνο πράγμα για τη ζωή της, αυτό θα ήταν να επισκεφτεί όλες τις χώρες της υδρογείου, μιλώντας την μητρική γλώσσα κάθε μίας από αυτές (ok δύο πράγματα). Δεν μπορεί να θυμηθεί πότε κατάφερε να μετονομάσει το παράλογο σε καθημερινότητα και την ελπίδα σε τρέλα. Ζηλεύει τους ταλαντούχους ανθρώπους γιατί αυτοί πρώτοι δίνουν πνοή στο όνειρο και είναι σχεδόν βέβαιη πως θα ζήσει 152 χρόνια μαθαίνοντας.
Μετά από ένα μήνα διαπραγματεύσεων με τη μητέρα μου και τον γιατρό της, που ήθελε επειγόντως να φύγει για τις καλοκαιρινές του διακοπές, αποφάσισα τελικά να γεννηθώ. Όλα αυτά έγιναν έναν Αύγουστο στην Αθήνα. Στην αρχή δεν ενθουσιάστηκα και πολύ με τον κόσμο. Αλλά μετά ανακάλυψα τα παγωτά, τα σκυλιά, τις απογειώσεις, τις ευχάριστες εκπλήξεις, τα νευρικά γέλια, τ’ αναψυκτικά, τους θερινούς κινηματογράφους, και το πράγμα άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον. Για την ώρα, παλεύω να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν πρωταγωνιστώ σε ταινία με τίτλο «Η ζωή μου». Μέχρι πρόσφατα πάλευα να τελειώσω την αρχιτεκτονική.
Είμαστε ζώα μοναχικά. Όλη μας τη ζωή παλεύουμε για λίγο λιγότερη μοναξιά. Και μια απ' τις πανάρχαιες μεθόδους μας είναι να λέμε μια ιστορία, παρακαλώντας να βρεθεί ένας ακροατής που θα πει (και θα το πιστεύει): «Α ναι, έτσι ακριβώς είναι, ή πάντως έτσι το αισθάνομαι και γω» Τζον Στάινμπεκ
Η ‘Αννα, είναι ένα μικρό ποντικάκι που η δίψα του για μάθηση το οδήγησε να σκάψει το δρόμο του από τη Λάρισα στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει Ιστορία και Αρχαιολογία.Κάπως έτσι ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα την Ιστορία της Τέχνης. Ακολουθώντας την ισχυρή της όσφρηση συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη μουσειολογία. Σαν μικρό ποντίκι που είναι της αρέσει να ταξιδεύει υπογείως και να περιπλανιέται σε αίθουσες μουσείων με σκοπό να παρατηρεί εκθέματα και ανθρώπους, χωρίς να την αντιλαμβάνονται. Ανήκει στο γνωστό είδος Artatouille, που διακρίνεται για τηνπεριέργειά του και την ακατάληπτη ανάγκη να τα ξέρει όλα. Θέλει να έχει άποψη για οποιαδήποτε ταινία ή βιβλίο και γι’αυτό τα βράδια τρυπώνει σε βιβλιοθήκες και σινεμά. Αν το δείτε μπροστά σας, μην τρομάξετε, είναι αρκετά εξοικειωμένο με το ανθρώπινο είδος, δεν θα σας πειράξει.
Είμαι ο Παύλος Κ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην άκρη της Ελλάδας… Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ακόμα μεγαλώνω! Έχω στο ενεργητικό μου μια αποτυχημένη απόπειρα για πτυχίο, μια επιχείρηση που δίνει χαρά μέσω της γεύσης και προσπαθώ να ασχολούμαι με πολλά γιατί αλλιώς βαριέμαι σχετικά εύκολα… Επίσης, βλέπω σειρές! You name it, I watch it…
O Θεοφάνης Παπαχρηστόπουλος έχει βάλει ως σκοπό της ζωής του, να δει όλες τις τηλεοπτικές σειρές που υπάρχουν και να καταφέρει να ισχυριστεί, ότι θα έκανε κάτι καλύτερα, για σχεδόν κάθε μία από αυτές. Και αυτό, γιατί μία γριά μέντιουμ, κάποτε του είπε ότι όσο πιο εκνευριστικός δείχνει, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχει να πάει στον αληθινό παράδεισο, με τις ολογραφικές τηλεοράσεις, όπου αλλάζεις κανάλια με τα βλέφαρά σου και το Firefly έχει άλλες 8 σεζόν. Βασικά, ο Θεοφάνης μόλις αρχίζει να συνειδητοποιεί, ότι πρέπει να ψάξει για αυτή τη γριά μάγισσα και να ζητήσει τα 40 ευρώ του πίσω.
Η Αναστασία Βράτζια γεννήθηκε στην Κολωνία της Γερμανίας στις 15 Ιουνίου 1992 (που συνέπεσε ημερολογιακά και με την Αργία του Αγίου Πνεύματος, βεβαίως, βεβαίως). Ως εκ τούτου, λατρεύει τις αργίες και τις περνά διαβάζοντας οτιδήποτε μπορεί να την διαβάσει και ακούγοντας τα άπαντα των Joy Division (με μια ιδιαίτερη αδυναμία για τον δίσκο τους “Still”). Τις «κανονικές» μέρες, κατά κόσμον λεγόμενες και ως εργάσιμες, σπουδάζει Αγγλική Φιλολογία στο ΑΠΘ.
Γεννήθηκα τέλη του ’88, στη Σπάρτη. Το φθινόπωρο του 2006 μετακόμισα στην Αθήνα για να σπουδάσω Νομικά. Τα κατάφερα, παρά τους περισπασμούς που σύντομα εξελίχθηκαν σε μεγάλες αγάπες: οι σινεφίλ κινηματογραφικές αίθουσες, η φωτογραφία δρόμου, ο Σ. Έτσι, δεν έφυγα ποτέ από την Αθήνα. Συνέχισα στη Νομική σπουδάζοντας Φιλοσοφία Δικαίου. Εντωμεταξύ, δουλεύω –ανά διαστήματα- σε Μ.Κ.Ο., δικαστήρια, δικηγορικά γραφεία και εταιρείες. Κατ’ ευφημισμό, αποκαλώ τις εργασιακές μου εμπειρίες «ανθρωπολογική έρευνα». Kάπως έτσι χαρακτηρίζω και την τελευταία μου εμμονή: την ποπ κουλτούρα.
Γεννημένος το 1974 σε μια παραθαλάσσια γωνιά της Πελοποννήσου, έστησε την πρώτη του ιστορία στην ηλικία των 8 ετών με αναγνώστη – μοναδικό και αδιαμαρτύρητο – την γιαγιά του. Τα χρόνια πέρασαν και μεγαλώνοντας έμπλεξε με την δημοσιογραφία. Έχει συνεργαστεί με τις εφημερίδες "Αθηναϊκή", "Τα Νέα" ενώ τα τελευταία 2 χρόνια εργάζεται για λογαριασμό της "Εφημερίδας των Συντακτών". Διαβάζει πολύ, γράφει πολύ και μαγειρεύει για φίλους. Το 2013 κυκλοφόρησε απ' τις εκδόσεις "Ιβίσκος" η πρώτη συλλογή διηγημάτων του, "Το Τέλος Μιας Τέλειας Μέρας".
Κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι πως δίνω ένα σάλτο, σηκώνω τα χέρια μου ψηλά και νιώθω ένα ζευγάρι φτερά να βαραίνει το κάτω μέρος των μπράτσων μου, ο κορμός μου στητός, τα πόδια μου μετέωρα. Κι όταν τα μάτια ξεθολώσουν, απολαμβάνω εξαίσια πανοράματα… Επιστρέφω, λογοκρίνω τα τρισύλλαβα επίθετα των εντυπώσεων, ρίχνω τα πολλά και στη βασούρα, κονταίνω τρεις πόντους τα ρεβέρ των περιγραφών, κοτσάρω έναν καημό στον πρόλογο και μια ευχή για κατακλείδα, πίνω μια γουλιά και κάπως έτσι… τα λέμε.
Γεννήθηκε τον Μάρτη του '89 στην Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στο Σιδηρόκαστρο Σερρών από το οποίο κατάγεται. Έχει δυσανεξία στους δήθεν και τους αριβίστες και ανήκει στους ''μουτζαχεντίν'' των Καλών Τεχνών. Μεγάλες του αγάπες η Ιστορία, η φωτογραφία και η… ορειβασία. Ίσως τον πετύχεις σε κάποιο βουνό την ώρα που αιχμαλωτίζει το φώς της άγριας φύσης στον φακό του.
Γεια σας! Με λένε Διονύση και είμαι… καλα(;)! Μιας και η φύση με προίκισε με υπερμεγέθη ώτα, άδραξα την ευκαιρία κι έτσι από μικρός άρχισα να ακούω μανιωδώς και ασταμάτητα μουσική, κυρίως ροκ, αλλά και οτιδήποτε άλλο είχε φασαριόζικα κλαπατσίμπαλα και μου φαινόταν αυθεντικό. Αργότερα άρχισα να γρατζουνάω ολημερίς κιθάρα, πέρνοντας τα αφτιά πρώτα των γονιών κι αργότερα των φίλων μου, καθώς και να μουντζουρώνω με κάρβουνο και μολύβι όποιο χαρτί έβλεπα μπροστά μου. Προσπάθησα (κι ακόμη προσπαθώ) να γράψω τη δική μου μουσική και παίζω κιθάρα σε τοπικό συγκρότημα. Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω στην Θεσσαλονίκη κι έχω σπουδάσει Μουσική με Τεχνολογία. Αυτά τα ολίγα.
Η Άννα μ. Μ. αγαπάει τον κινηματογράφο, τα χοντρά παπλώματα, την ποίηση, την κανέλα, τις συζητήσεις δίχως αρχή και τέλος, τη Μαδρίτη, τους συγγραφείς που την παίρνουν από το χέρι. Η Άννα μισεί τα αεροπλάνα, το 78Ν τα σαββατόβραδα, τα χάδια στα μαλλιά, το άρωμα του πικραμύγδαλου, το πορτοκαλί χρώμα, τις μεγάλες εισαγωγές σε τραγούδια, να γράφει για τον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο.
Με λένε Γεωργία, έχω σπουδάσει πολύ όμορφα πράγματα σ’ ένα πολύ όμορφο νησί αλλά η πιο καλλιτεχνική πλευρά μου έχει μείνει παραπονεμένη… Έτσι, περνάω άπειρες ώρες χαζεύοντας φωτογραφίες, μαθαίνοντας τις ιστορίες πίσω απ’ αυτές και τους δημιουργούς τους και προσπαθώντας να φτιάξω τις δικές μου εικόνες. Αγαπώ πολύ τη μουσική, τον κινηματογράφο και τις ιστορίες που έχουν τη δύναμη να εμπνέουν για κάτι καλύτερο.
Γεννήθηκα μια κρύα νύχτα του Οκτώβρη του '94 στο μακρινό Ludwigsburg της Γερμανίας και οι γονείς μου, πριν καν κλείσω τα τρία μου χρόνια, με έφεραν πίσω στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στα Κουφάλια Θεσσαλονίκης. Από τότε έψαχνα διαρκώς τρόπο να φύγω και τελικά η ζωή με έφερε φοιτητή στο πολυτεχνείο Θεσσαλίας. Επειδή όμως είμαι κακομαθημένος και έχω τάσεις φυγής χάνομαι με τις ώρες στα χρώματα, τη νοσταλγία, τους χαρακτήρες και τη δραματουργία του κινηματογράφου, που καμιά φορά ξεχνάω να κοιμηθώ. Καταριέμαι συχνά τη ζωή μου αν και τον περισσότερο καιρό είμαι αισιόδοξος και καμιά φορά επηρμένος χωρίς απολύτως κανένα λόγο. Κολλημένος με το κλασσικό ροκ, ζω ελπίζοντας πως ο R. Plant θα αλλάξει γνώμη και θα πάρει τους υπόλοιπους για μια τελευταία περιοδεία η οποία θα περνάει από την Ελλάδα.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Χαλκίδα. Ονειρευόμουν πάντα δύο πράγματα: Να γράφω και να ταξιδεύω. Όταν χρειάστηκε να συμπληρώσω το μηχανογραφικό μου, η σχολή που μου φάνηκε πιο κοντινή σε αυτά ήταν των ΜΜΕ και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τουλάχιστον πέτυχα το πρώτο. Πριν δύο χρόνια κυκλοφόρησε η ποιητική μου συλλογή «Σχέδιο Απόδρασης», ενώ τον Ιούνιο θα είναι έτοιμη η συλλογή διηγημάτων μου «Όλα είναι κύκλος».
Απόφοιτος Ιστορίας της Τέχνης από το Πανεπιστήμιο του Leeds, ο Κωνσταντίνος ειδικεύεται στη σύγχρονη τέχνη και στην αλληλεπίδρασή της με τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση, τις άλλες δύο επιστήμες που τον ενδιαφέρουν. Εμπνέεται από κλασσικές ταινίες τρόμου και εδώ και κάποια χρόνια δουλεύει σκληρά προκειμένου να φτιάξει τη δική του χρονομηχανή.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, έφερα όμως τη μοίρα μου στο Λονδίνο, όπου ζω τα τελευταία πέντε και βάλε χρόνια. Από τότε που με θυμάμαι έχω τρελό ψώνιο με τα αγγλικά και από μικρή ονειρευόμουν να γίνω μεταφράστρια λογοτεχνίας. Έχω εμμονική αγάπη στους βρικόλακες, στη Νέα Ορλεάνη και στον Lord Byron. Στην τέχνη γενικότερα όσο πιο dark είναι κάτι τόσο πιο πολύ με πορώνει. Στον ελεύθερο χρόνο μου ονειρεύομαι συνεχώς ταξίδια σε πόλεις του κόσμου, ενώ όταν δεν ονειροπολώ θα με βρεις χαμένη σε κινηματογραφικές αίθουσες, στις σελίδες ενός βιβλίου ή σε παράξενα αστικά μονοπάτια. Motto ζωής: “Where there's a will, there's a way”.
Σπουδάζω Επικοινωνία, Μέσα και Πολιτισμό στο Πάντειο. Μερικά πράγματα που αγαπώ: το παγωτό (ειδικά τα μερεντάκια), η κατασκήνωση, οι X-Men κι ο Batman, το περπάτημα, τα παρεΐστικα παιχνίδια, οι κοκκινομάλλες, τα πορτοκαλί ξηροκάρπια που τσιγκουνεύονται στα μπουζούκια (τα λεω τιγράκια), οι μπλε ιστορίες, οι χίπιδες, η φιλοσοφία, το κολύμπι, η σάτιρα, οι λύκοι, η Πάολα, τα minions, το καρναβάλι (όπως κάθε Πατρινιός που σέβεται τον εαυτό του), ο Peter Sellers και τα αδέλφια μου… βασικά άλα τα παιδιά. Αγαπημένα είδη ταινιών: horror και κινούμενα σχέδια! Αγαπημένοι σκηνοθέτες: Burton, Kubrick, Gilliam, Polanski, Anderson και πολλοί άλλοι. Αγαπημένες σειρές: Doctor Who, Got, Oitnb, ΟΥΚ και Παρά Πέντε. Αγαπημένες υπερδυνάμεις: να μπορώ να γίνομαι καρτούν και να δημιουργώ παραισθήσεις στους άλλους. Αγαπημένες φράσεις: Hakuna Matata, Peace and Love
Η Βαλέρια Σιβούδη γεννήθηκε το 1997 στην Αλεξανδρούπολη και κατάγεται από το Διδυμότειχο Έβρου. Είναι φοιτήτρια Ψυχολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.), ενώ παράλληλα δραστηριοποιείται με τη συγγραφή ποιημάτων, άρθρων και κριτικών. Έχει συνεργαστεί με τα λογοτεχνικά περιοδικά «Ο Αναγνώστης» και «Fractal: Η γεωμετρία των ιδεών», όπου έχει δημοσιεύσει κριτικές βιβλίων ελληνικής και διεθνούς βιβλιογραφίας, άρθρα γνώμης και συνεντεύξεις. Τον Μάιο εκδόθηκαν δύο ποιήματά της, η Μοναξιά του Ποιητή (2013) και τα Ανείπωτα Λόγια (2014) τα οποία συμπεριλήφθηκαν στο βιβλίο «Σύγχρονη Ανθολογία της Νέας Ελληνικής Ποίησης» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις της Νέας Διάστασης. Ακόμη, συμμετέχει σε διεπιστημονικές ημερίδες με θέματα που σχετίζονται με τον κλάδο της Ψυχολογίας, καθώς και σε κοινωνικές εθελοντικές δράσεις. Έχει λάβει, επίσης μέρος σε παρουσιάσεις βιβλίων. Μελετά την ελληνική ποίηση με ιδιαίτερη προτίμηση στην ποίηση του Σεφέρη, του Ελύτη και του Ρίτσου, όπως και την ξένη λογοτεχνία. Είναι μέλος σε λέσχες ανάγνωσης και συχνά μοιράζεται κοινωνικούς προβληματισμούς με σημαντικούς Έλληνες συγγραφείς. Σύμφωνα με την ίδια, κυρίαρχος στόχος της ως φοιτήτριας και μετέπειτα ως Ψυχολόγου είναι να βοηθήσει τους ανθρώπους «να απαλλαγούν από τα δεινά της σύγχρονης πραγματικότητας βοηθώντας τους να βρουν την ψυχική τους ισορροπία και γαλήνη».
Είμαι θιασώτης της ιδέας της λογοτεχνίας ως σωστικής λέμβου. Αυτής που κάποια χρονική στιγμή πετιέται στον ωκεανό της καθημερινής τύρβης, που γαντζώνεσαι πάνω της και της επιτρέπεις να σε συνεπάρει, απομακρύνοντας σε από την πλήξη. Κατά τα άλλα διεπιστημονικός μέχρι το μεδούλι, και αμετανόητα παθιασμένος.
Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Κείμενά του φιλοξενούνται σε ποικίλα περιοδικά έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, όπως Στάχτες, 24 Γράμματα, Οδός Πανός, Asante, Μονόκλ, Εξιτήριο, Βακχικόν, Παρέμβαση, Ποιείν, Φρέαρ, Cartel και άλλα. Κείμενά του έχουν διακριθεί επίσης σε πολλούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς ενώ επιμελείται το ένθετο του περιοδικού Μονόκλ με αφιερωματικά κείμενα σε σημαντικές, λογοτεχνικές προσωπικότητες. Τα κείμενά του αφορούν όλο το εύρος της αρθρογραφίας, κινούμενα από τον τομέα της κριτικής ως την κοινωνική αρθρογραφία, το θέατρο, την ποίηση και τον πεζό λόγο.
Εκνευριστικά λακωνική στον προφορικό λόγο, γράφω όσα δεν λέω με απερίγραπτα πολλούς τρόπους, λέξεις, διαθέσεις. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να απολαμβάνει τις στιγμές που είμαι μόνη. Πεισματικά προσηλωμένη σε μουσικα κινήματα των 70s, 80s και 90s, τα πάντα γίνονται με υπόκρουση new wave, psychedelic rock και blues. Απροκάλυπτα εθισμένη στον κινηματογράφο. Ίσως να διακρίνει κάποιος μια ατελέσφορη αναχρονιστική διάθεση. Λατρεύω και τις φωτογραφίες, είτε να βλέπω είτε να δημιουργώ. Το σπίτι μου είναι στη Θεσσαλονίκη, η ιατρική είναι η επίσημη αγάπη μου, το αγαπημένο μου χρώμα είναι το γαλάζιο, η ανατολή του ηλίου η αγαπημένη μου στιγμή της ημέρας.
Η Χαρά Πρωτόπαπα γεννήθηκε το 2001 στη Χίο και είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Εκτός από τις ξένες γλώσσες, λατρεύει τη λογοτεχνία κάθε είδους (αλλά ειδικά τη λογοτεχνία τρόμου, καθώς και την κλασική), τη ροκ και μέταλ μουσική, τον κινηματογράφο και τη ζωγραφική. Στον ελεύθερο της χρόνο ασχολείται ερασιτεχνικά με τη συγγραφή διηγημάτων μυστηρίου και τρόμου.
Γεννήθηκα και ζω σε αυτή τη χαοτική, γεμάτη αντιφάσεις κι όμως όμορφη πόλη που λέγεται Αθήνα. Σπουδάζω στο τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας και βρίσκω συναρπαστικό το πως μέσω της μελέτης της ιστορίας, μπορούμε να αποκτήσουμε μια πιο απελευθερωμένη αντίληψη του κόσμου και της θέσης μας σε αυτόν. Θεωρώ πως η τέχνη αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και πολύπλευρες όψεις της ανθρώπινης έκφρασης και λατρεύω να “βυθίζομαι” σε έργα καλλιτεχνών που θαυμάζω.