Άλλαι Τέχναι

Ατελεύτητη η δημιουργικότητά σας, τόσο που ούτε δέκα χρυσοί rock stars δεν την φτάνουν. Τρίτος σερί δίσκος, και η τόλμη σας δέχεται δάφνες νίκης. Απολαμβάνετε την ολοκλήρωση αυτού του βήματος ή σκέφτεστε την επόμενη μέρα;
Θεοχάρης: Χμμ, να σου πω την αλήθεια, δεν σκεφτόμαστε το επόμενο άλμπουμ ακόμη. Επικεντρωνόμαστε στο live κομμάτι αυτή τη στιγμή… 

Ακούγεστε ελαφρώς πιο επιθετικοί και ορμητικοί. Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι πρωτόγνωρο για εσάς, αλλά μια πλευρά σας που απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή να εκφραστεί. Ποιοι παράγοντες σας οδήγησαν εκεί;
Χάρης: Αυτά μάλλον έρχονται ασύνειδα, χωρίς να τα έχουμε προγραμματίσει. Ίσως επειδή το προηγούμενο άλμπουμ είχε μια ελαφρά κλίση προς το prog, τώρα για αλλαγή μας ήρθε να το πάμε στο πιο εξωστρεφές κι επιθετικό. 

Ένα από αυτά που μου έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση είναι ο τρόπος που ακούγεται η κιθάρα. Σε κάποια σημεία, ο ήχος είναι πολύ classic rock για τα δεδομένα σας, ενώ αλλού υπάρχουν εκείνα τα απλά, λιτά κι εκρηκτικά σολίδια. Για το black metal, δεν νομίζω ότι είναι κάτι που το συναντάμε συχνά, αλλά σε σας, που δεν είστε και ξεκάθαροι blacksters, ταίριαξαν απόλυτα. Μπορεί αυτή η καθαρή rock αίσθηση να κάνει κάτι ακραίο να ακούγεται ακόμα πιο ανατρεπτικό; Οι κιθάρες του Latimer, για παράδειγμα, σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, μπορούν να δημιουργήσουν κάτι πολύ εκθαμβωτικό.
Χάρης: Ναι, πιστεύω οτι το ροκ στοιχείο μάς ταιριάζει απόλυτα. Δίνει ένα feeling πιο χύμα, κάπως νοσταλγικό περασμένων δεκαετιών, κάτι που συμβαδίζει τόσο με τους στίχους όσο και με το όλο ύφος μας. 

Έχω την εντύπωση ότι η επιρροή που έχετε δεχθεί από τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, και ειδικά εσύ Μπάμπη, σε αυτόν το δίσκο είναι πιο εμφανής απ’ ό,τι στους δύο προηγούμενους. Η μουσική του, ως ιδέα, σας βοήθησε στη διαμόρφωση μιας σκοτεινής ατμόσφαιρας, που θα ήταν το ιδανικό soundtrack σε μια ταινία τρόμου. Αλήθεια, πώς προέκυψε η λατέρνα; Υπήρξε αναπόσπαστο στοιχείο σε κάποιους δίσκους του Χατζιδάκι.
Χάρης: Η λατέρνα ήταν δική μου ιδέα. Σάμπλαρα μια λατέρνα και, ξαφνικά, ενώ έπαιζα με το sampler μου βγήκε ένα θεματάκι. Οπότε είπα γιατί όχι; Και νοσταλγική είναι η λατέρνα, και θλιμμένη, και εξωτική για οποιαδήποτε χώρα εκτός Ελλάδος. Ξέρεις, οι ξένοι δεν μπορούν να καταλαβουν τι όργανο είναι. Μέχρι και μπάντζο την αποκάλεσαν σε μια κριτική! 

Το «συννεφιασμένο βαλς» του “How to Fly in Blackness” θυμίζει έντονα το «Χαμόγελο της Τζοκόντα» όπως και το τραγούδι «Όταν έρχονται τα σύννεφα». Οι ιδέες αυτού του μουσικού δεν θα πάψουν ποτέ ν’ αποτελούν πηγή έμπνευσης για νέα διαμάντια, σωστά;
Χάρης: Ο Χατζιδάκις είναι ο αγαπημένος μου συνθέτης, αλλά στο συγκεκριμένο τρακ δεν αντλήσαμε έμπνευση από τις μουσικές του. Σε αυτό το κομμάτι χρησιμοποιούμε vintage samples από ορχήστρα, οπότε οτιδήποτε και να παίξεις ακούγεται κάπως film noir — εκεί μάλλον σου έρχεται στον νου και ο Χατζιδάκις. Πάντως, δεν αρνούμαστε την κάπως υπόγεια, ασύνειδη σύνδεση της μουσικής μας με τα έργα του τεράστιου αυτού συνθέτη.

“Mayhem in blue”. Η θάλασσα είναι μια άβυσσος που μοιάζει να μην έχει τέλος και, όπως το βλέπω με συμβολικό τρόπο, η θάλασσα είναι η ψυχή του ανθρώπου. Θα μπορέσει ποτέ, πιστεύετε, αυτή η άβυσσος να βρει γαλήνη;
Θεοχάρης: Ο συγκεκριμένος τίτλος δεν έχει σχέση με την ψυχή. Μιλάει για τη θάλασσα κυριολεκτικά αλλά και ως σύμβολο της φύσης γενικά. Ο τίτλος κρύβει μια αντίθεση: απο τη μία mayhem, σφαγή, και απο την άλλη blue, ηρεμία. Η ηρεμία της Θάλασσας έχει διασαλευτεί, και αυτό επειδή το συγκεκριμένο τραγούδι μιλάει για την εκδίκηση της φύσης προς τον άνθρωπο. Ήρθε η ώρα να πληρώσει…

Βαθιά η ρίζα του κακού. Το χέρι του Θεού δεν την φτάνει, επειδή δεν το επιτρέπει η σκοτεινή καρδιά και θέληση του ανθρώπου. Την ίδια όμως στιγμή, ο άνθρωπος περιμένει από τον Θεό να λύσει τον εσωτερικό του κόμπο και να τον σώσει. Ενώ, λοιπόν, ο άνθρωπος μπορεί να γίνει ζωντανός και δημιουργικός, γιατί νομίζετε ότι στέκεται μόνιμα στο σκοτάδι; Είναι όπως το εκφράζετε στον τελευταίο στίχο του δίσκου: “I’d rather be flying in blackness now, than begging for a bloody crown”.
Θεοχάρης: Με αυτόν τον στίχο ήθελα να καταδείξω ότι το κακό είναι έμφυτο στον άνθρωπο, ένα αναπόσπαστο στοιχείο της προσωπικότητάς του. Σε αυτό αναφέρεται και το πρώτο track του δίσκου. Ό,τι και να λέμε, όσες προσευχες και αν κάνουμε, όσο και να νομίζουμε οτι είμαστε καλοί και ηθικοί, το κακό είναι μέσα μας και πρέπει να το πολεμήσουμε ή να το αφήσουμε. Δεν είναι περίεργη αυτή η ροπή του ανθρώπινου μυαλού; Το σκοτάδι που αναφέρεται στο τελευταίο κομμάτι είναι το δημιουργικό σκοτάδι, το σκοτάδι των φιλοσόφων, των ανθρώπων που ζούνε μακριά από τα φώτα και χαράσσουν τον δικό τους δρόμο. Αντί να παρακαλάνε για ένα αιματοβαμμένο στέμμα, προτιμούν να ονειρεύονται στο σκοτάδι τους. 

Θεοχάρη, έχεις μια ιδιαιτερότητα, να το θέσω έτσι, να ακούγεσαι άρτιος τόσο στα καθαρά όσο και στα black φωνητικά. Πού βρίσκεις τη μεγαλύτερη απόλαυση, στα πρώτα ή στα δεύτερα;
Θεοχάρης: Δυστυχώς, η καθαρή φωνή δεν είναι δική μου, αλλά του Δημήτρη Δημητρακόπουλου, του session τραγουδιστή μας που έχει κανει τα καθαρά και στους 3 δίσκους μας. Είναι η φωνή που θέλαμε για τη μουσική μας. 

Υπόθεση live. Απ’ ό,τι φαίνεται, αυτό το αγκάθι, όπως το είχατε χαρακτηρίσει πριν από δυο χρόνια, βγήκε από πάνω σας. Σίγουρα υπήρχε μεγάλη ανυπομονησία για την πρώτη σας εμφάνιση τόσο από τη δική μας πλευρά όσο και από τη δική σας. Ανεβαίνοντας στη σκηνή, βιώσατε αυτό το άγχος που θέλατε να το μετατρέψετε σ’ έναν καλλιτεχνικό τρόμο προς το κοινό;
Θεοχάρης: Τελικά, δεν είχαμε άγχος, ίσως μόνο στα πρώτα λεπτά. Προχωρώντας, βέβαια, θα διορθώσουμε πράγματα κατά πάσα πιθανότητα τόσο στο μουσικό κομμάτι όσο και στο κομμάτι του image. Στα live θέλουμε να επικεντρωνόμαστε στα ψυχεδελικά στοιχεία της μουσικής μας. Αυτοσχεδιάζουμε αρκετά. Σε κάθε live θα δεις solo και σημεία που δεν ξέρουμε αν θα τα ξαναπαίξουμε! 

Είστε μία τολμηρή μπάντα, δεν φοβάστε τίποτα. Χρησιμοποιείτε ήχους και απόηχους στα πλήκτρα και στις κιθάρες για να δημιουργήσετε πανικό. Πιστεύετε ότι μπορεί να έρθει μια στιγμή που θα πειραματιστείτε σε τέτοιο βαθμό όσο ποτέ άλλοτε; Αξίζει μια μπάντα να πειραματίζεται συνέχεια έτσι που να είναι ικανοποιημένη με αυτό που κάνει; Μπορεί αυτό να είναι η ταυτότητά της;
Χάρης: Πραγματικά, δεν ξέρω τι σημαίνει πειραματισμός. Αυτά που γράφουμε δεν μου φαίνονται πειραματικά, ίσως πρωτότυπα. Από τη στιγμή πάντως που τα εγκολπώνουμε στη μουσική μας, τα θεωρούμε ταιριαστά. Με λίγα λόγια, δεν ξεκινάμε με τη σκέψη ότι τώρα θα δοκιμάσουμε κάτι τελείως πρωτόγνωρο. Και ούτε ξέρω αν αυτά που παίζουμε είναι όντως πειραματικά και πρωτόγνωρα. Δεν πιστεύω στον πειραματισμό για τον πειραματισμό.
Θεοχάρης: Εγώ δεν πιστεύω ότι κάθε μπάντα θα πρέπει να πειραματίζεται και να είναι πρωτότυπη. Αρκεί ό,τι παίζεις να το παίζεις καλά, ό,τι συνθέτεις να το συνθέτεις καλά κ.ο.κ. Μου αρέσουν πολλές μπάντες που το στυλ τους είναι ripoff από άλλες μπάντες, αν ξέρουν να γράφουν καλές μουσικές, δεν χρειάζεται να είναι πρωτότυπες

Against the curse, against your spells, We Dream. Δεν ξέρω γιατί, αλλά θέλω να ολοκληρώσουμε την πολύ ευχάριστη κουβέντα μας μ’ αυτό τον στίχο σας, μάλλον επειδή μ’ αρέσει τρομερά. Σας εύχομαι λοιπόν να μην σταματήσετε να ονειρεύεστε, και τα όνειρά σας -αν όχι όλα τα περισσότερα- να γίνονται ήχοι δικοί σας και να μας συνεπαίρνουν!
Χάρης: Ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη. Ειλικρινά, είμαι κι εγώ ένας φαν που ψάχνει νέες μουσικές, νέα πράγματα κτλ, οπότε εκτιμώ πολύ τους μουσικούς δημοσιογράφους.
Θεοχάρης: Καλά, αυτό δεν θα πάψει ποτέ. Μέχρι τα 90 θα διαβάζουμε για μουσική και θα αγοράζουμε βινύλια και cd. Ευχαριστούμε πάρα πολύ! 

Πληροφορίες:
https://hailspiritnoir.bandcamp.com/album/mayhem-in-blue
https://www.facebook.com/Hail-Spirit-Noir-260062670728238/ 

Συνέντευξη: Γιάννης Κουτσουσίμος