Άλλαι Τέχναι

Νέο ξεκίνημα λοιπόν. Πώς ξεκίνησαν όλα και κατέληξες ως Lumiere, χωρίς τον «αδερφό»;
Άκρατος μινιμαλισμός! Μου πρότεινε ο Δημήτρης Λιλής, που είναι και παραγωγός του άλμπουμ, να κρατήσω μόνο το ιδιαίτερο στοιχείο του ονόματος και να πετάξω τα περιττά. Και συμφώνησα! 

Θα ήθελα να αναφερθούμε σε τρία κύρια χαρακτηριστικά αυτού του νέου ξεκινήματος. Το πρώτο είναι η απουσία στίχων. Προσωπικά, βρίσκω μια ιδιαίτερη ζεστασιά σε κάποιους instrumental δίσκους. Όταν οι λέξεις δεν έχουν λόγο ύπαρξης, είναι αποκλειστικά η μουσική αυτή που σε αγκαλιάζει, και δεν νιώθεις πως κάτι σου λείπει. Αισθάνθηκες ότι οι νότες αυτήν τη στιγμή είχαν περισσότερα να πουν, και πρωτίστως σε εσένα;
Ναι, ακριβώς. Ένιωσα ότι οι μελωδίες που γεννούσα δεν χρειάζονταν στίχους για να μετουσιωθούν σε κάτι πλήρες. 

Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η ηχητική κατεύθυνση προς μία κλασική/ορχηστρική μουσική παιδεία. Σκέφτηκες ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να εκφράσεις την αγάπη σου γι’ αυτήν τη μουσική και να αποδώσεις, ταυτόχρονα, κι ένα φόρο τιμής στους μουσικούς σου ευεργέτες;
Πολύ μεγάλο ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι τα τελευταία δύο χρόνια άρχισα να ακούω την ορχηστρική μουσική με μεγαλύτερο ενδιαφέρον και να συνειδητοποιώ το μεγαλείο και το εύρος της. Αυτό με επηρέασε σίγουρα για να κάνω αυτήν τη στροφή. 

Και το τρίτο χαρακτηριστικό είναι η κινηματογραφική χροιά του δίσκου. Τα αδέρφια Lumiere και η αγάπη για τον κινηματογράφο σε οδήγησαν υποσυνείδητα προς αυτό;
Βέβαια! Απ᾽ ό,τι μου λένε και οι ακροατές, αυτό βγαίνει πάντα στη μουσική μου. Δεν μπορώ να το αναλύσω βαθύτερα, αλλά μάλλον έχω πολλές κινούμενες εικόνες στο μυαλό μου! 

Σε αυτό το σημείο έχω να σου εξομολογηθώ το εξής: στις πρώτες ακροάσεις, σε 3 τραγούδια μου έρχονταν στο μυαλό συγκεκριμένες σκηνές από ταινίες, κάτι το οποίο, όταν συμβαίνει, με δένει περισσότερο με τους συγκεκριμένους δίσκους. Όταν συνέθετες τα τραγούδια και αφού τα άκουσες στην τελική τους μορφή, σου πέρασε από το μυαλό ότι «αυτό θα μπορούσε να είναι ο ήχος της τάδε ταινίας ή της τάδε σκηνής»; Γενικά, σου έχει τύχει να βλέπεις κάποια ταινία και, σε κάποια σκηνή που δεν υπάρχει μουσική υπόκρουση, να πεις ότι εδώ θα ταίριαζε μια μελωδία που σκέφτηκες εκείνη τη στιγμή;
Δεν σκέφτομαι ποτέ συγκεκριμένες σκηνές από υπάρχουσες ταινίες, γιατί αν με έχουν στιγματίσει, σίγουρα θα έχει γίνει και λόγω της μουσικής τους, οπότε δεν θέλω να την αντικαταστήσω. Φαντάζομαι όμως πιθανές σκηνές από ταινίες που δεν έχουν γυριστεί ακόμα, στις οποίες θα έβαζα κομμάτια από το άλμπουμ. 

Πιστεύεις ότι, σήμερα, απουσιάζουν από τη μουσική τέτοιοι δίσκοι, κινηματογραφικοί; Δίσκοι που όχι μόνο θα τους ακούς και θα σκέφτεσαι πόσο ωραίοι είναι, αλλά που θα μπορούν να ζωντανέψουν εικόνες της μνήμη σου, εικόνες που ίσως να μην είχαν σημασία στο παρελθόν.
Νομίζω πως πολλοί δίσκοι που κυκλοφορούν είναι υπερβολικά φορτωμένοι με εντυπώσεις, με μια επιτηδευμένη αισθητική, έτσι που συχνά δεν σου αφήνουν και πολύ περιθώριο να χωρέσεις μέσα τους ούτε εσύ ούτε οι εικόνες της μνήμης σου. 

Συνεχίζοντας κατά κάποιον τρόπο από την προηγούμενη ερώτηση… Βλέπω αρκετούς ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, κάποιες φορές να «βιαζόμαστε» με τη μουσική. Δηλαδή, να ακούμε μουσική μόνο για να λέμε ότι ακούσαμε. Δυστυχώς, κάνουμε πια αυστηρή κριτική και έχουμε γνώμη προτού καν η νότα εμφανιστεί στο πεντάγραμμο. Ως μουσικός, πιστεύεις πως η μουσική έχει τη δύναμη να μας μεταμορφώσει ξανά σε πραγματικούς κοινωνούς της;
Ναι, εννοείται! Δεν έχω χάσει την πίστη μου στη μουσική. Δεν μπορώ να πιστέψω πως θα σταματήσουν να βγαίνουν δίσκοι που θα σε κάνουν να ανατριχιάζεις, που θα σε στιγματίζουν όταν τους ακούς… 

Στα του δίσκου και πάλι. Κάτι που μου ήρθε πρόσφατα στο μυαλό, παρατηρώντας τους τίτλους των τραγουδιών, είναι ότι προβάλλουν τη ζωή ενός προσώπου από το ξημέρωμα μέχρι και τη στιγμή που θα ξεκουραστεί αργά το βράδυ. Για παράδειγμα, ακούω και βλέπω το “Athlete/Angel” ως μια μουσική εικόνα που ανασυνθέτει την ημέρα ενός καθημερινού ανθρώπου και που, παράλληλα, καλεί τον ακροατή να ξεκουραστεί σαν πέσει το βράδυ. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Ναι, πολύ σωστά! Πολλά από τα κομμάτια του δίσκου πατάνε πάνω σε αυτή την ιδέα. Πάνω στη ροή εικόνων από την ημέρα ενός ανθρώπου βυθισμένου τόσο στο χάος της καθημερινότητας όσο και στην άβυσσο των συναισθημάτων και των ονείρων που διαμορφώνουν την ψυχολογία του στον σύγχρονο κόσμο. 

Το “23:10” συμβολίζει τη νυχτερινή ώρα; Μήπως κάποιο τελευταίο δρομολόγιο ή υποχρέωση; Είναι γλυκιά για σένα αυτή η ώρα;
Πολύ εύστοχος! Κάποιο τελευταίο δρομολόγιο για το σπίτι. Γλυκιά ώρα, κάπως σαν ώρα απολογισμού και περισυλλογής. 

Ποια είναι τα νέα σχετικά με την κυκλοφορία του δίσκου σε βυνίλιο και cd; Υπάρχει πλάνο για την προώθησή του μέσα από live εμφανίσεις καθώς και άλλα μελλοντικά σχέδια γενικά;
Ευελπιστούμε πως μέχρι το καλοκαίρι θα έχει κυκλοφορήσει επίσημα σε βινύλιο και σε cd. Και, φυσικά, σχεδιάζουμε αρκετές live εμφανίσεις σε χώρους που θα ταιριάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο με την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του δίσκου. 

Άκουσε τώρα τι θα σου ζητήσω, πριν κλείσουμε τη συζήτησή μας… Θα ήθελα να μου πεις έναν αγαπημένο δίσκο σου και να τον συνδέσεις με μια αγαπημένη ταινία, την οποία θα συνδέσεις στη συνέχεια με ένα αγαπημένο βιβλίο. Και, αν σου είναι εύκολο, να εξηγήσεις τις επιλογές σου, τον τρόπο που συνδέονται.
Ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους είναι το «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι» του Χατζιδάκι. Φαντάζομαι το ομώνυμο κομμάτι να παίζει σε μία αγαπημένη μου πρόσφατη ταινία, το “La Grande Bellezza”, η οποία με την σειρά της μου φέρνει στο μυαλό το «Νορβηγικό Δάσος» του Murakami. Όλα αυτά τα έργα τέχνης περιλαμβάνουν κάτι πολύ ανθρώπινο κι ευαίσθητο, κάτι εύθραυστο μέχρι τα όρια. 

Θανάση, σε ευχαριστώ πολύ που δέχτηκες να διαθέσεις χρόνο για τη συνέντευξη αυτή. Εύχομαι να συνεχίσεις να είσαι δημιουργικός και στη ζωή σου και στη μουσική. Το φινάλε είναι όλο δικό σου, μπορείς να το ορίσεις όπως εσύ θέλεις. 

Σε ευχαριστώ κι εγώ πάρα πολύ για την πρόσκληση. Μακάρι η μουσική να είναι πάντα ένας ωραίος λόγος να συζητάμε!

Πληροφορίες
https://www.facebook.com/Lumiere-181851156493/?fref=ts

Συνέντευξη: Γιάννης Κουτσουσίμος