Άλλαι Τέχναι

Θυμάσαι ποιο ήταν το πρώτο σου ερέθισμα που θα σε οδηγούσε μετέπειτα στην ενασχόλησή σου με τη μουσική;

Ναι. Ήταν μια ξεκούρδιστη κλασική κιθάρα, παρατημένη μες στο σπίτι, που δεν την έπαιζε κανείς. Χωρίς να μπορώ να την κουρδίσω ή να παίξω, χτυπούσα τυχαία τις χορδές, προσπαθώντας να κάνω μουσική θρίλερ ή κάτι που ακουγόταν έτσι στο μυαλό μου. Τα διακροτήματα εκείνα έμειναν καρφωμένα στη μνήμη μου, για να βρουν διέξοδο πολύ αργότερα. Εν τέλει, οι Nirvana και ο Cobain ήταν οι λόγοι που αποφάσισα να μάθω να παίζω.

Εάν έπρεπε να εγκαταλείψεις ολόκληρη τη μουσική σου συλλογή, ποιος θα ήταν ο δίσκος που δεν θα άντεχες με τίποτα να αφήσεις και γιατί;

Δύσκολη απόφαση… Ίσως «Το χαμόγελο της Τζοκόντας» του Χατζιδάκι. Είναι ένας δίσκος που δημιουργεί χιλιάδες εικόνες και συναισθήματα κάθε φορά που τον ακούω. Σα να περιγράφει την ίδια τη ζωή, την αγωνία γι' αυτήν. Δε νομίζω ότι τα λόγια είναι αρκετά για να τον χαρακτηρίσουν. 

Το όνομά σου θυμίζει κάτι από ήρωα του Ταραντίνο. Κρύβεται κάτι πίσω από αυτήν την επιλογή ή τελικά όλα -ακόμη και τα ονόματα- οφείλονται σε παιχνιδιάρικη έμπνευση;

Χα χα χα… Καλό αυτό, αλλά δε θα το έλεγα…Αστειευόμενος, θα έλεγα ότι θυμίζει περισσότερο κάτι από Flash Gordon, παρά Tarantino. Παρόλα αυτά, το όνομα όντως προήλθε από τον κινηματογράφο. Τις πρώτες μέρες του facebook, έψαχνα να χρησιμοποιήσω ένα παρατσούκλι για το προφίλ. Μιλούσα τότε με μία γνωστή μου, η οποία στο msn είχε status: rip Heath Ledger. Αν και γνώριζα τον ηθοποιό, δεν είχα μάθει για τον θάνατό του. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι οδηγήθηκε στο τέλος του μέσω της προσπάθειάς του να τελειοποιήσει έναν ρόλο, την τέχνη του. Κι έτσι σκέφτηκα να το κάνω Ledge Heather, ως μια μικρή μνεία. Παραήταν όμως φανερή η προέλευσή του. Οπότε το έκανα Ledge και το Fortcher ήρθε ως ανάγκη χρήσης ενός επιθέτου, χωρίς να σημαίνει κάτι. Αργότερα έμαθα ότι ledge σημαίνει και περβάζι. Ταίριαζε με την ιστορία. Όταν δημιούργησα τα πρώτα τραγούδια, αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω αυτούσιο. Δεν είναι και το πιο εύηχο όνομα, αλλά δε με απασχολεί.

Εάν η μουσική επανάσταση στην Ελλάδα είχε ένα όνομα, ποιο πιστεύεις ότι θα ήταν αυτό;

Για να μιλάμε για μουσική επανάσταση σημαίνει ότι υπάρχει κάποια μουσική υποτέλεια. Αλλά αυτά τα πράγματα δε με απασχολούν. Γιατί αυτή η μανία να σώσουμε τον κόσμο και να τον οδηγήσουμε στην ποιότητα και σε «ανώτερα» πνευματικά επίπεδα; Ας ακούει ο καθένας ό,τι τον ευχαριστεί. Έχουμε γεμίσει σωτήρες όλων των ειδών. Και αυτοί με φοβίζουν περισσότερο από την κακογουστιά κάποιου. Μακάρι να μη συμβεί ποτέ…

Ως επαγγελματίας μουσικός, θα θέλαμε να μας πεις ποιό ήταν το καλύτερο live/καλύτερη συναυλία που συμμετείχες ως θεατής και γιατί…

Ως επαγγελματίας μουσικός, δεν έχω παρακολουθήσει καμία. Ως ερασιτέχνης που είμαι, έχω δει αρκετές, αλλά θα παραλείψω να αναφέρω κάποια «υπερπαραγωγή» που θα κέρδιζε εύκολα τις εντυπώσεις. Το live που με σόκαρε κυριολεκτικά ήταν μια εμφάνιση των Sleepin Pillow στα Άπυρα Μώρια το 2007, αν θυμάμαι καλά. Η πρώτη φράση που μου ήρθε στο μυαλό ήταν: «Από πού στο διάολο ήρθε αυτή η μπάντα;» Έπαιζαν τελείως διαφορετικά από τις γνωστές μπάντες, δεμένα, σφιχτά, πειραματικά. Ο μπλε φωτισμός σε συνδυασμό με τις ενδυμασίες και τη μυσταγωγική μουσική, πάντρεμα Ανατολής και Δύσης, έκαναν το σύνολο της εμφάνισής τους να λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα. 

Ποιον δίσκο έχεις λιώσει στο repeat αυτή τη περίοδο;

Κάτι παλιά ρεμπέτικα του Γιοβάν Τσαούς, του Βαμβακάρη, καθώς και το “Refractory Obdurate” των Wovenhand. 

Οι Pink Floyd είναι ένα από τα αγαπημένα σου συγκροτήματα. Ποιος είναι ο στίχος τους που σε έχει σημαδέψει από την πρώτη στιγμή που τον πρωτοάκουσες;

Το πρώτο τραγούδι τους που άκουσα ήταν παραδόξως το “Welcome To The Machine” από μια κασέτα της αδερφής μου -εν αντιθέσει με κάτι πιο εμπορικό τους. Οπότε κόλλησα με τους εξής στίχους, γιατί τους άλλους δεν τους άκουγα καθαρά τότε:

Welcome my son, welcome to the machine. 

Where have you been? It's alright we know where you've been. 

[…] And you didn't like school, and you know you're nobody's fool […] 

Κοιτώντας το εξώφυλλο του τελευταίου σου δίσκου “Burn Bag” δεν μπορώ παρά να σε ρωτήσω: Τι είναι αυτό που μπορεί να βάλει φωτιά στο μυαλό και στην ψυχή σου; Είτε θετικά είτε αρνητικά.

Καταρχάς ας μου επιτραπεί να πω ότι το εξώφυλλο είναι η υλοποίηση του concept που υπήρχε λίγο μπερδεμένο στο κεφάλι μου για το ΕΡ και που η Νίκη της Nicki Upstairs Fine Art Photography κατάφερε να απεικονίσει και να εμπλουτίσει με τις φοβερές ιδέες της. Πρόκειται για μια εξαιρετική και ταλαντούχο φωτογράφο, της οποίας τις δουλειές πρέπει να τσεκάρετε οπωσδήποτε.

 Τώρα, όσον αφορά την ερώτηση, θα έλεγα ότι για να μπορεί κάτι να βάλει φωτιά στο μυαλό και την ψυχή σου, προϋποθέτει να έχεις ένα «εύφλεκτο» μυαλό και μια «εύφλεκτη» ψυχή. Και αν δεν είναι από τη φύση τους «εύφλεκτα», τα βιβλία, ο κινηματογράφος, η μουσική, η ζωή η ίδια και όλες οι εκφάνσεις της δημιουργίας της αποτελούν εξαιρετικά προσανάμματα.

Nα περιμένουμε από σένα κάτι σύντομα;

Υπάρχουν ιδέες για κάτι λίγο πιο πειραματικό και ασαφές, που ακόμα προσπαθώ να βάλω σε τάξη. Αν γίνει, το πιθανότερο είναι ότι θα αργήσει. Επιδιώξεις για live δεν υπάρχουν, ούτε μουσικοί που να πλαισιώνουν κάποιο σχήμα, τουλάχιστον για την ώρα. Ο χρόνος θα δείξει.

Bio

Ο Ledge Fortcher ξεκίνησε το 2009 να γράφει κάποια τραγούδια σε alternative rock ύφος. Κατά την περίοδο 2011-2014 και με διάφορες full band μορφές, ηχογραφήθηκαν τα ΕΡ “Underwatter” και “End of Season”, κάποια σκόρπια κομμάτια και δόθηκε ένας μικρός αριθμός live σε διάφορα μέρη στη Θεσσαλονίκη. Οι ηχογραφήσεις, όπως και οι full band μορφές του σχήματος έγιναν με τη συμμετοχή και την αμέριστη υποστήριξη των κάτωθι μουσικών: Γιάννη Τζέκου στα τύμπανα, George Sunday στις lead κιθάρες, και των Porf Ef, Δημήτρη Αδαμίδη και Rania Joy στο μπάσο. 

Το τελευταίο ΕΡ “Burn Bag” ηχογραφήθηκε live στα Shellac Studio Recordings τον Αύγουστο του 2014, ακολουθώντας πιο minimal μουσικές φόρμες, αρκούμενο μόνο σε φωνητικά και μια ηλεκτρική κιθάρα. 

Underwatter EP

(Μάρτιος 2013) 

End of Season EP 

(Δεκέμβριος 2013) 

Burn Bag EP 

(Αύγουστος 2014)

Συνέντευξη: Κέλλυ Πιλαλίδου