Λόγος + Τέχνη

Παίξατε στην παράσταση «Σαλώμη» του Όσκαρ Ουάιλντ, σε σκηνοθεσία της Αναστασίας Ρεβή, η οποία ενθουσίασε το κοινό τόσο στο Λονδίνο, όσο και στη Γαλλία αλλά και στην Αθήνα. Πώς θα περιγράφατε αυτή σας την εμπειρία; 

Η «Σαλώμη» του Ουάιλντ σε σκηνοθεσία της εξαιρετικής Ελληνίδας με πολυετή καριέρα στο εξωτερικό, Αναστασίας Ρεβή, είναι μια site-specific παράσταση και παρουσιάζεται σε συγκεκριμένο χώρο που έχει στηθεί ειδικά γι 'αυτήν, επειδή εξυπηρετεί το κείμενο, την ατμόσφαιρα του έργου, την ιδέα του σκηνοθέτη, την επαφή με το κοινό. Έτσι, λοιπόν, όλοι οι θεατές είναι και οι καλεσμένοι στα γενέθλια του Βασιλιά Ηρώδη. Οπότε το ίδιο το κοινό γίνεται μέρος του σκηνικού χώρου. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τη ζωντανή μουσική κάνουν την παράσταση μια μοναδική θεατρική εμπειρία. Σε όποια χώρα και να πάμε το κοινό τραγουδάει μαζί μας το “Happy Birthday” και από την πρώτη στιγμή γίνεται ένα με την παράσταση. Ο ρόλος του Βασιλιά Ηρώδη είναι ο ρόλος της ζωής μου και δεν θέλω να σταματήσω να συμμετέχω σε αυτήν την παράσταση. 

Κάτω από ποιες συνθήκες ξεκίνησε η καριέρα σας στο εξωτερικό; Πώς νιώσατε από τη συνεργασία σας με ξένους ηθοποιούς, όντας ο μόνος Έλληνας; 

 Όπως συμβαίνει με όλους τους ηθοποιούς, ξεκίνησε αρκετά δύσκολα και το γεγονός πως η αγγλική γλώσσα δεν είναι η μητρική μου, δημιούργησε ένα ακόμα εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεράσω, αλλά τίποτα δεν είναι ανέφικτο και αν αγωνίζεσαι πιστεύω πάντα, πως κάποια στιγμή θα φτάσεις στον στόχο σου. 

Μπορείτε να ανιχνεύσετε ποιές είναι οι διαφορές -αν υφίστανται- στη σκηνοθεσία, οργάνωση, παραγωγή και γενικότερα στην όλη προσπάθεια να στηθεί μια παράσταση μεταξύ ξένων και ελληνικών θεατρικών παραγωγών;

Ας την προσπεράσουμε αυτήν την ερώτηση καθώς δεν εχω καθαρή εικονα της κατάστασης στην Ελλάδα. 

Θα έχετε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην διαδικτυακή ψηφιακή σειρά το «Πικρό τσάι της ξενιτιάς» που πραγματεύεται το θέμα της μετανάστευσης. Ποιο είναι το στοιχείο του πρότζεκτ που πιστεύετε ότι θα κερδίσει το κοινό; και με ποιόν τρόπο θα εξελιχθεί η σειρά (δομές, χώροι γυρισμάτων, ηθοποιοί)… 

To «Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς» είναι ένα ψηφιακό αφήγημα και διαδραματίζεται online με διαφορετικά μέσα (μουσική, βίντεο, κείμενο) και πολλαπλές σελίδες (website, facebook, twitter, instagram). Είναι η ιστορία μια εικονικής τηλεοπτικής σειράς και της δημιουργίας της. Το στοιχείο που πιστεύω πως θα κερδίσει το κοινό είναι το γεγονός ότι σατιρίζει με τρυφερότητα τα στερεότυπα για τη ζωή των Ελλήνων στο εξωτερικό. Το background όλης της ιντερνετικής σειράς είναι το ίδιο το Λονδίνο. 

Αν μπορούσατε να ξεχωρίσετε μια στιγμή στη μέχρι τώρα καριέρα σας ως την πιο συγκλονιστική, ποιά θα ήταν αυτή;

Πριν χρόνια, ήρθε μια κοπέλα στα παρασκήνια και μου είπε πως παρακολούθησε την παράσταση με τον τυφλό θείο της προσθέτοντας: «Ο θείος μου, θα ήθελε να ξέρετε, πως σήμερα ξέχασε πως είναι τυφλός». 

Με ποιον σκηνοθέτη κινηματογράφου ή θεάτρου θα αποτελούσε για σας όνειρο ζωής η συνεργασία μαζί του;

Θα ήθελα να μαθητεύσω δίπλα στον Peter Brook, είναι βέβαια απίθανο. 

Πολίτης του κόσμου αλλά και καθηγητής του κόσμου! Παραδίδετε μαθήματα υποκριτικής στο Λονδίνο με σημαντική επιτυχία. Ποια βασικά στοιχεία από αυτή σας την εμπειρία θα εφαρμόζατε σε ένα αντίστοιχο τμήμα στην Ελλάδα; Υπάρχει κάτι που ζήσατε ως φοιτητής εδώ που πιστεύετε πως μπορεί να λείπει από την αγγλική μέθοδο διδασκαλίας των ηθοποιών;

Μ’ αρέσει το αγγλοσαξωνικό σύστημα εκπαίδευσης, έχει κάτι από το αμερικανικό και το ρωσικό, είναι κάπου στη μέση ακόμα και γεωγραφικά. Όντας στην κριτική επιτροπή των υποψηφίων για το μάστερ της Υποκριτικής στο Royal Central School of Speech and Drama, έχω πια πεισθεί πως οι Βρετανοί ηθοποιοί είναι πολύ πειθαρχημένοι, τους λείπει όμως το πάθος που έχουμε με το παραπάνω εμείς οι Έλληνες. Ο συνδυασμός των δυο είναι για μένα η συνταγή της επιτυχίας. 

Υπάρχει μέλλον για τους νέους ηθοποιούς στην Ελλάδα; Αν θα μπορούσατε να δώσετε μια συμβουλή σε έναν μελλοντικό ηθοποιό αναφορικά με την τέχνη σας, ποιά θα ήταν αυτή;

Ας είμαστε αισιόδοξοι, φυσικά και υπάρχει μέλλον. Είμαι νέος για να δίνω συμβουλές, τουλάχιστον να μη χάσουμε την πίστη μας για κάτι που αγαπάμε. 

Μπορείτε να μας πείτε μια ταινία ή ένα θεατρικό έργο που σας άλλαξε τη ζωή όταν το παρακολουθήσατε; Αν μπορούσατε να ονομάσετε μια ταινία ή μια παράσταση ως εκείνη που θα πρέπει να δει έστω μια φορά στη ζωή του ένας θεατής, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;

Η ταινία που με έχει σημαδέψει είναι η “La Grande Belezza” ή «Μεγάλη Ομορφιά» του Πάολο Σορεντίνο με τον καταπληκτικό Τόνι Σερβίλο. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τον Τόνι Σερβίλο και ζωντανά σε θεατρική παράσταση και έπειτα ακολούθησε κουβέντα με τον ίδιο. Έλεγε πως «το θέατρο είναι εδώ και τώρα ούτε πριν ούτε σε λίγο… τώρα». Αυτή είναι και η πραγματικότητα. 

Ο νόστος «προβλέπεται» κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον; Ή τελικά τα ταλέντα της χώρας μας αξιοποιούνται καλύτερα στο εξωτερικό;

Δεν υπάρχει μέρα που να μην σκεφτώ την επιστροφή μου στην Ελλάδα, το «νόστιμον ήμαρ» που έλεγε και ο Όμηρος. Η αλήθεια βέβαια είναι, πως το Λονδίνο είναι μεγάλη πλανεύτρα, είναι η «σειρήνα» που σου δίνει το δικαίωμα να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. 

Συνέντευξη: Κέλλυ Πιλαλίδου