Η Γιορτή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου – FIN
Με τουλάχιστον 500 προβολές ταινιών, με αθρόα προσέλευση θεατών που λατρεύουν τον καλό κινηματογράφο, προσεχτική επιλογή σημαντικότατων έργων, επίμονη εξερεύνηση στο σινεμά όλου του πλανήτη (από τα ταλαιπωρημένα μετασοσιαλιστικά Βαλκάνια και τον Ευρωπαϊκό Βορρά, μέχρι τα βάθη της Ανατολής και την Νότια Αμερική), πρεμιέρες, αφιερώματα, συζητήσεις και δεκάδες παράλληλες δράσεις που γεφύρωσαν νοηματικά και πρακτικά τις καλές τέχνες, το φετινό Φεστιβάλ μας αποχαιρέτησε με τον τρόπο που του έπρεπε. Χωρίς να λείπουν και μερικά απρόοπτα (με τακούνια), η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος κι οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι επιβράβευσαν τις σημαντικές ταινίες του φεστιβάλ, και παρά τις προσωπικές διαφωνίες του καθενός, δεν μπορεί κανείς εύκολα να ψέξει την επιλογή των βραβεύσεων.
Τα Βραβεία
Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα
Την κριτική επιτροπή συναποτελούσαν οι:
- Ρουγκίλε Μπαρζντζιουκάιτε, κινηματογραφίστρια και θεατρική σκηνοθέτιδα (Λιθουανία)
- Τζάκι Ντείβις, κινηματογραφική παραγωγός (Αγγλία)
- ΑριάνΛαμπέντ, ηθοποιός (Γαλλία)
- Αγγελική Παπούλια, ηθοποιός (Ελλάδα)
- Βίλαντ Σπεκ, σκηνοθέτης και συγγραφέας (Γερμανία
Το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας «Θόδωρος Αγγελόπουλος» (Χρυσός Αλέξανδρος), το οποίο και συνοδεύεται από το χρηματικό έπαθλο των 15.000€, απονεμήθηκε φέτος ευαίσθητο και βαρύ «Θα ‘ρθει η φωτιά», του Γαλλοισπανού Ολιβιέ Λάσε. Συλλέγοντας τις συνταρακτικές του αναμνήσεις και τα συναισθήματα μιας ολόκληρης ζωής από την ύπαιθρο της Γαλικίας, ο Λάσε έφτιαξε μια ταινία συναισθηματικά αγκυροβολημένη στην οικολογία, που γεμίζει την αίθουσα με πανέμορφες εικόνες αλλά και αφηγηματική βραδύτητα που απαιτεί βιωματική συμβολή και από τον θεατή. Στην ίδια ταινία, ο κεντρικός πρωταγωνιστής Αμαδόρ Άριας διακρίθηκε με το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας.
Το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής (Αργυρός Αλέξανδρος) απονεμήθηκε στην Μάγια Ντα-Ρεν και στην ταινία της «Πυρετός», μια πολυπολιτισμική συμπαραγωγή μεταξύ Βραζιλίας, Γαλλίας και Γερμανίας Πρόκειται για μια στοχαστική ελεγεία της ατομικής αξιοπρέπειας και των οικογενειακών δεσμών. Μια λεπτεπίλεπτη και ρευστή κινηματογράφηση της καθημερινής ζωής ιθαγενών, έξω από τις πομπώδεις στερεοτυπίες και τις περιχαρακώσεις του συνηθισμένου.
Το Ειδικό βραβείο Κριτικής Επιτροπής για Καλύτερη Σκηνοθεσία (Χάλκινος Αλέξανδρος), απονεμήθηκε στην Μελίνα Λεόν για την εξαιρετική ταινία του «Τραγούδι χωρίς Όνομα».
Για το νέο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ “Meet The Neigbors”, όπου κάθε χρόνο θα μας συστήνονται νέοι, φερέλπιδες δημιουργοί από την κοντινή μας γειτονιά των Βαλκανίων και της ΝΑ Μεσογείου, το βραβείο Καλύτερης Ταινίας Χρυσός Αλέξανδρος- “Meet The Neighbors” απονεμήθηκε στον Γαλλοτυνήσιο Αλά Εντίν Σλιμ για την ταινία του «Τλάμες».
Η Ταινία Λήξης
Στα της αποχαιρετιστήριας προβολής του Φεστιβάλ τώρα, αν θέλουμε να μιλήσουμε ειλικρινά, εύκολα μπορεί κανείς να προβάλει τις ενστάσεις του. Ο Νεοζηλανδός Taika Waititi, επενδύει πολλά στην ανεξάρτητη παραγωγή και φτιάχνει μια ταινία με την απόλυτη προσωπική του σφραγίδα. Δεκτό. Κι όσον αφορά την εκπληκτική Scarlett Johansson, η χαρακτηρολογική της επιμέλεια και η ερμηνευτική της στροφή, δίνει τέτοιο βάθος στο ρόλο που χαίρεσαι να τη βλέπεις. Συμπήγει τις ενοχές και τους υποβόσκοντες προβληματισμούς μιας μάνας που προσπαθεί να κάνει το σωστό απέναντι στο γιο της και ταυτόχρονα απέναντι στην κοινωνία.
Κι ο Waititi όμως, στο ρόλο του φανταστικού παιδικού φίλου Χίτλερ έχει μια ιδιαίτερη ερμηνευτική χάρη, που πρέπει να του αναγνωριστεί. Εκεί που χωλαίνει όμως η ταινία είναι πως ποτέ δεν καταφέρνει να ξεπεράσει την αρχική σεναριακή ιδέα. Πρόκειται βέβαια για μια έξοχη κοινωνικοπολιτική, αντιρατσιστική σάτιρα, όμως οι καρικατούρες που φέρνει στη ζωή ο Νεοζηλανδός κινηματογραφιστής, δεν έχουν ιδιαίτερο βάθος πέρα από την προβλεπόμενη ωραία τους επιφάνεια. Ο Χίτλερ ως εμμονικά παρανοϊκή φιγούρα, βουτηγμένος στην ηλιθιότητα, φαίνεται πως δεν σχολιάζεται όπως θα έπρεπε ώστε να αποκτήσει ηθική αυταξία το δημιούργημα του Waititi. Καλοδουλεμένο, λεπτεπίλεπτο, με επιρροές από το πρόσφατο “The Boy in the Striped Pajamas”, αλλά ατελέσφορο στην ουσία του.
Όμως αυτά είναι λεπτομέρειες. Ήταν απλά το γλυκό σ’ ένα εξαίσιο εορταστικό δείπνο. Κι ήταν όλοι τους υπέροχοι! Ο κινηματογράφος εορτάστηκε όπως του άξιζε· με δεκαήμερες σπονδές, απλωμένος σ’ ολόκληρη την πόλη. Μια Θεσσαλονίκη που θα ξαναμυρίσει σινεμά σε έναν ακριβώς χρόνο. Εν αναμονή του 61ου λοιπόν!!
