In a Cinemanner of Speaking

Ο Αυστριακός Karl Markovics, στην τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, μας εκθέτει σ’ ένα θέαμα εκουσίως κι αναίτια σκληρό αλλά και αυθεντικά ανθρώπινο. Προερχόμενος από μια χώρα που σπαράσσεται από την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα των καιρών μας, θα μας μιλήσει σύντομα και απλά για την ανθρωπιά, την αλληλοκατανόηση και τους δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων.

Βαλκανικό νεο-noir που το γεύεσαι μονορούφι, σαν σχεδόν κρυστάλλινο ουΐσκυ. Να με τι μοιάζουν οι «Οι Σφυρίχτρες» του Corneliu Porumboiu. Ο σκηνοθέτης του εκπληκτικά όμορφου «12:08 East of Bucharest», που αποτελεί κι ένα από τα πιο βαριά χαρτιά στην εποχή άνθισης του νέου ρουμανικού κινηματογράφου, δανείζεται πολλά από τις αμερικάνικες κατασκοπικές ταινίες και τα γκανγκστερικά φιλμς, γεμίζει με κρυφές κάμερες τους χώρους δράσης, και μας παρουσιάζει ένα σφιχτοδεμένο, περιπετειώδες δράμα σαν μια στρεβλωμένη μετενσάρκωση του “The Conversation”. Δανείζεται εξαιρετικά πολλά από το αριστουργηματικό “The Consequences of Love” του Paolo Sorrentino, αλλά καταφέρνει να φιλοτεχνήσει μια τελείως αυτάρκη κινηματογραφική οντότητα, που προέρχεται κατευθείαν από τα πυριφλεγή σπλάγχνα του ρουμανικού New Wave. Ίσως η καλύτερη εθνική κινηματογραφία των Bαλκανίων αυτή τη στιγμή.

Ο Σουηδός auteur, το μεγαθήριο του υπαρξιακού σινεμά, εκείνος που άφησε τη διαφήμιση -από την οποία ξεκίνησε- να μπολιάσει την σινεματική οπτική του, μεταμορφώνοντάς την εν τέλει σε απόλυτα ιδιότυπη και μαγευτική τέχνη. Για ακόμα μια φορά δεν απογοητεύει. Ένα φιλμ που επιχειρεί να στεφανώσει όλη την ανθρωπότητα και τα δεινά της. Κινηματογράφος που πάνω απ’ όλα αγαπάει τον άνθρωπο.

Τα τελευταία χρόνια,, με τον Λάνθιμο μακριά, η φυλλοροούσα ελληνική κινηματογραφία ψάχνει απεγνωσμένα το μύθο που θα την αποκαταστήσει και θα την άρει από το δημιουργικό της αδιέξοδο. Ο μόλις 33 χρονών Τάκης Παπαναστασίου δημιουργεί μια ταινία βαθιά εγκεφαλική και σημειολογικά πολυεπίπεδη. Στο κέντρο της οι σχέσεις των ανθρώπων και στην περιφέρεια η αιώνια δίψα για ευτυχία.

Να έχετε ένα καλό υπόλοιπο Φεστιβάλ!