Ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο, γραμμένο με νότες
Αυτό είναι το “More Miles Than Money”. Η περιπέτεια του Νεοζηλανδού Garth Cartwright που κατά τύχη αποτελεί το ανάγνωσμα των Χριστουγέννων μου φέτος. Έχοντας ως σκοπό να μας κάνει να λυσσάξουμε από τη ζήλια, ο Cartwright ξεκινάει μια αναζήτηση χωρίς τελικό σκοπό κατά μήκος της Αμερικής, επιλέγοντας πόλεις-ορόσημα της μουσικής ιστορίας.
Επιβαίνοντας κατά κύριο λόγο στα Greyhounds, τα τεράστια πούλμαν που διασχίζουν την ήπειρο και απευθύνονται στους φτωχότερους των φτωχών όσον αφορά τις αμερικανικές μετακινήσεις και οδηγώντας φτηνά γιαπωνέζικα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα τις στιγμές χλιδής, περνάει από τον κάθε σταθμό του αφηγούμενος σχεδόν κάθε μα κάθε λεπτομέρεια.
Η γοητεία αυτού του τσιγγάνικου travelogue είναι ότι συνειδητά αποφεύγει την mainstream Αμερική του MTV και των Mall, ψάχνοντας την ουσία εκείνη της μουσικής που συνδέεται με την πραγματική ζωή και όχι με το marketing της βιομηχανίας. Αναπόφευκτα λοιπόν, οι σταθμοί του δεν είναι τόσο λαμπεροί, οι πρωταγωνιστές του που μας λένε την ιστορία τους δεν είναι διάσημοι τηλεαστέρες, αλλά κανονικοί άνθρωποι, σαν εμένα κι εσένα, που η μουσική τους ποτίζεται στο άρωμα της πόλης και της ζωής τους. Που το ένα δεν θα ήταν έτσι όπως είναι, αν δεν υπήρχε το άλλο.
Από τις συμμορίες του παρηκμασμένου ανατολικού L.A. στους τελευταίους bluesmen του Mississippi, και από το technofestivalBurningMan στην έρημο της Νεβάδα στις περιοχές των Navajo, ακολουθώντας το Route 66 και το Highway 61, ο Cartwright αφηγείται την ιστορία μιας βασανισμένης Αμερικής με τεράστιες ανισότητες και αιματηρούς αγώνες καθημερινής επιβίωσης.
Παρόλα αυτά, η γεύση που μένει είναι αυτή της αυθεντικής νίκης κατά της καθημερινότητας, όταν η μουσική ξεκινάει. Το χειρότερο, μουχλιασμένο υπόγειο στο Nashville μεταμορφώνεται σε Γη της Επαγγελίας μετά από ώρες ταξιδιού, με το κατάλληλο δηλητήριο στο ποτήρι και μια μπασογραμμή στη σωστή συχνότητα.
Ένα τσαλακωμένο paperback, με αναφορές στον Mark Twain και τον Jack Kerouac, με αληθινή μουσική και μυρωδιά σκόνης της ερήμου να αναδύονται ανάμεσα στις γραμμές. Αν δεν είναι αυτό γιορτινό πνεύμα, τότε δε θέλω να έρχονται Χριστούγεννα.
