Auditorium

Στις αρχές της δεκαετίας του ’50, ο νεαρός Norio δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική τεχνολογία. Ήταν οπερετικός τραγουδιστής και σπούδαζε στο Tokyo International University of Fine Arts and Music. Ήρθε σε επαφή με τον κόσμο της προηγμένης ηχογράφησης, όταν η σχολή του αγόρασε ένα μοντέρνο tape recorder και η δουλειά του σε αυτό σχετικά με τις παραμέτρους και τις δυνατότητές του εντυπωσίασε τους Masaru Ibuka και Akio Morita, ιδρυτές της Tokyo Telecommunications (που σύντομα θα ονομαζόταν Sony Corp.) σε βαθμό που του προσέφεραν μια θέση εργασίας.

Στην πορεία της έρευνας που οδήγησε στον ψηφιακό ήχο και μετά από αρκετές πολυέξοδες αποτυχίες (audio laser disc, XT-12DTC, Laser vision), τόσο οι πρωτοπόροι Ιάπωνες όσο και οι ανταγωνιστές Ολλανδοί της Philips, φαινόταν να έχουν φτάσει σε αδιέξοδο. Ήταν η διορατικότητα του Ogha που έπεισε τα αφεντικά του ότι θα έπρεπε να συνεργαστούν. Έτσι και έγινε, οργανώθηκαν πολλά μηνιαία meetingsμεταξύ των τεχνικών σε Τόκιο και Eindhoven και σίγουρα πέρασε καιρός μέχρι να καταφέρουν να συνυπάρξουν ειρηνικά.

Το γεγονός ότι δούλευαν ταυτόχρονα σε παρεμφερείς πειραματικές πατέντες έφερε ατελείωτες διαφωνίες όσον αφορά την πατρότητα της ιδέας, ενδεικτικό του πάθους με το οποίο έντυναν τη δουλειά τους και οι μεν και οι δε.

Με την συνεχή τριβή όμως και έχοντας τον ίδιο απώτερο σκοπό, βρέθηκε η χρυσή τομή και με το παραπάνω, καθώς το ολλανδικό gin ανακατεύτηκε με το ζεστό sake και σήμερα μετρούν δεκαετίες φιλίας.

Μια φιλία που έφερε μια επιτυχημένη συνεργασία που μας ωφέλησε όλους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν συμβιβασμοί μετά από πολεμικές συγκρούσεις. Στην πορεία των διαπραγματεύσεων αυτών λοιπόν, οι Ολλανδοί θεώρησαν σαν δεδομένο ότι η διάρκεια του cd θα ήταν 60 λεπτά της ώρας. Ο Ohga πάτησε πόδι. Ήταν ανυποχώρητος στα 75. Του φαινόταν αδιανόητο να λανσάρεις ένα νέο formatμουσικής στον κόσμο, που δε θα μπορούσε να χωρέσει την 9η του Μπετόβεν στην ολότητά της.

Οι Ολλανδοί είχαν ως βασική προτεραιότητα το μέγεθος. Εφόσον προχωρούσαν την τεχνολογία ένα βήμα μπροστά, δεν ήταν δυνατόν να είναι λιγότερο βολικό στη μεταφορά από ότι ήταν η παρωχημένη προσεχώς κασέτα. Η πρότασή τους για 12 εκατοστά διάμετρο δημιουργούσε τεχνικά θέματα όσον αφορά την κωδικοποίηση των bits και bytes στους Ιάπωνες.

Η λύση, όπως πάντα βρέθηκε στη μέση. Ο Ogha πήρε τα 74’ 42’’ που ήθελε (στην πορεία έγιναν 80) για να χωρέσει τη συμφωνία του και οι Ολλανδοί κράτησαν τα 12 εκατοστά του μέτρου για να βολεύονται στην τσέπη του σακακιού τους.

Δεν είναι υπέροχο όταν η επιστημονική κοινότητα λύνει τις διαφορές της περίπου όπως και τα 5χρονα στην παιδική χαρά;