Serial Killers

«Μια σκιά στον τοίχο» μουρμούρισε ο Βάρυς, «ωστόσο οι σκιές μπορούν να σκοτώσουν. Και ορισμένες φορές ένας πολύ μικρός άνθρωπος μπορεί να ρίξει μια πολύ μεγάλη σκιά».

Πριν αναφερθούμε στη δίκη, τονίζουμε την εξαιρετική εναρκτήρια σκηνή. Το πλοίο του Στάννις μπαίνει στην πόλη του Μπράαβος, περνώντας κάτω από τον μεγαλοπρεπή Τιτάνα που δεσπόζει στην είσοδο. Ακολούθως, εμφανίζεται ο… Μάικροφτ Χολμς (αρχοντικός, ειρωνικός, απολαυστικός Mark Gatiss) και πραγματοποιείται η συνάντηση των Μπαράθηον ηγετών με τη Σιδερένια Τράπεζα. Απολαυστικοί διάλογοι και εξαιρετικές ερμηνείες από ηθοποιούς που δείχνουν να απολαμβάνουν τη συμμετοχή τους στη σειρά. Το αποτέλεσμα είναι πως η ιδέα του Ντέιβος έπιασε τόπο και κατόρθωσαν να δανειστούν τα λεφτά. Αυτό γίνεται χάρη στον επικό μονόλογο του τελευταίου, που πείθει τον αρχιτραπεζίτη για την ηθική ακεραιότητα και το αξιόχρεο του Άρχοντα και Βασιλιά του – ειδικά ενόψει ενδεχόμενου μελλοντικού θανάτου του αναμφισβήτητα μεγαλύτερου παίχτη ως τώρα, του μπαρμπα-Τάιγουιν, ο οποίος, όμως, είναι ήδη 67 ετών. Ευχάριστα νέα, λοιπόν, για το στρατόπεδο του Στάννις, αλλά οι κίνδυνοι παραμονεύουν: όποιος μπλέκεται στη διαλεκτική του δανεισμού και του χρέους μπορεί να έχει άσχημα ξεμπερδέματα.

Οι υπόλοιπες ιστορίες δεν παρουσιάζουν κάτι σημαντικό ή ενδιαφέρον, αν εξαιρέσει κανείς το σχέδιο που ετοιμάζει ο Ράμσεϋ Σνόου -ο μπάσταρδος του Ρους Μπόλτον– για τον Θήον και τον δράκο της Ντάνυ που αρπάζει το γεύμα του, προσφέροντας μια από τις πιο «καυτές» σκηνές της σειράς.

Και περνάμε στη δίκη του Τύριον… Το φιάσκο του αιώνα. Μια φάρσα. Δικαστής ο πατέρας του που τον μισεί, μαζί με τη μαριονέτα του, τον Μέις Ταϊρέλ. Μάρτυρες εναντίον του η αδελφή του Σέρσεϊ, ο σερ Μέρυν Τραντ, ο πορνόγερος Μέγας Μέιστερ Παϊσέλ. Και βέβαια ο Βάρυς, που υποτίθεται ότι δεν έχει ξεχάσει τι χρωστά το βασίλειο στον Τύριον. Ο τελευταίος απαγορεύεται να μιλήσει ή να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Τα πράγματα ζορίζουν άσχημα. Το δικαστήριο διακόπτει με τον Τύριον σε δυσχερέστατη θέση. Ο Τζέιμι το παίρνει πάνω του. Κάνει συμφωνία με τον Τάιγουιν, να χαριστεί η ζωή του Τύριον και να του επιτραπεί να φορέσει τα μαύρα πηγαίνοντας στο Τείχος. Το αντάλλαγμα είναι αυτό που ο Τάιγουιν θέλει πιο πολύ από κάθετί στον κόσμο; να μην σβήσει στη λήθη του χρόνου το ένδοξο όνομά του. Να παραιτηθεί ο Τζέιμι δηλαδή από τη Βασιλική Φρουρά και αυτόματα από τον όρκο να μην ξαναπλαγιάσει με γυναίκα. Έτσι, θα υπάρξει συνέχεια στο όνομα των Λάννιστερ. Αμ, δε!

Η δίκη συνεχίζεται και ο Τζέιμι ενημερώνει τον Τύριον για τη συμφωνία. Ο Τύριον εμπιστεύεται τυφλά τον αδερφό του και είναι έτοιμος να δεχτεί. Ώσπου εισέρχεται άλλος ένας μάρτυρας στην Αίθουσα του Θρόνου. Η Σέι. Ήταν η στιγμή που όλοι όσοι παρακολουθούσαμε το επεισόδιο πρέπει να αναφωνήσαμε: «Ωχ»! Η Σέι, πληγωμένη από τον Τύριον, κάνει ότι μπορεί για να τον καταστρέψει. Είναι δασκαλεμένη καλά (δεν θέλει πολύ φαντασία προκειμένου να καταλάβεις ποιoς τη χρησιμοποιεί) και η ιστορία της εφάπτεται στις ψεύτικες κατηγορίες που έχουν χρησιμοποιηθεί σε βάρος του. Ο Τύριον πονά, μορφάζει και συγκεντρώνει όλη την οργή του. Αυτό που θα ακολουθήσει είναι η οργή του Γίγαντα.

Ο Τύριον σηκώνεται όρθιος και εξαπολύει ένα «κατηγορώ» προς τους πάντες και τα πάντα. Προς τον πατέρα του και την οικογένειά του, που, χρόνια τώρα, τον «δικάζουν» επειδή είναι νάνος. Προς τους κατοίκους του Κινγκς Λάντινγκ, οι οποίοι, γεμάτοι αχαριστία, ξεχνούν εύκολα ότι κάποτε τους έσωσε από την καταστροφή και αποζητούν να τον θανατώσουν σαν σκυλί. Η οργή του Τύριον δεν έχει να κάνει με τις ψεύτικες κατηγορίες που αφορούν τη δολοφονία του Τζόφρυ. Η οργή του Τύριον είναι η οργή ολόκληρης της ζωής του. Όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα όλων αυτών των χρόνων, όλη η χλεύη και ο ρατσισμός. Ο Γίγαντας υψώνεται και έχει φωνή. Δεν θα ανεχθεί τίποτα από εδώ κι εμπρός, ακόμη και εάν αυτό το «εμπρός» αποδειχθεί λίγο. Γι' αυτό και θα παλέψει μέχρι τέλους. Και αν νομίζετε ότι στέκεται μόνος του, είστε γελασμένοι. Είμαστε εμείς πλάι του. Όλοι οι θεατές που περιμένουμε ευλαβικά την ώρα που θα βγει καινούριο επεισόδιο. Όλοι εμείς, που ουρλιάζουμε από πώρωση και συγκίνηση όταν το πραγματικό λιοντάρι των Λάννιστερ βρυχάται. Όλοι εμείς. Ο στρατός του Τύριον.