Serial Killers

Η πρώτη σεζόν της σειράς-φαινόμενο αποτελεί πιστή μεταφορά του πρώτου βιβλίου. Σχεδόν όλα διαδραματίζονται όπως ακριβώς υπαγορεύει η πένα του George R. R. Martin. Στη δεύτερη σεζόν το μοτίβο αλλάζει και η μεταφορά γίνεται πιο «ελεύθερα». Οι δημιουργοί μπολιάζουν τη σειρά με νέα στοιχεία και δεν μένουν αυστηρά προσηλωμένοι στα βιβλία. Αυτό μας αρέσει. Η συνταγή πετυχαίνει, οι θεατές (ανεξαρτήτως αν έχουν διαβάσει τα βιβλία ή όχι) μένουν ικανοποιημένοι και όλα βαίνουν καλώς. Ώσπου φτάνουμε στο τέταρτο επεισόδιο της τέταρτης σεζόν, όπου για τον ένα απ' τους δύο γράφοντες αποτελεί ορισμό της φράσης «του πετάξαμε τα μάτια όξω».

Δεν σκοπεύω να αναλύσω επακριβώς τις αλλαγές που έγιναν. Δεν θα είχε και νόημα, ιδιαίτερα για κάποιον που βλέπει μονάχα τη σειρά και δεν τον ενδιαφέρει το βιβλίο. Κρατήστε αυτό όμως: Έγινε τέτοια διαφοροποίηση στην πορεία και την ιστορία των χαρακτήρων που δημιουργείται πρόβλημα όσο αφορά τη συνέχεια. Θα αντιληφθείτε αργότερα στη σεζόν πόσο τραγική ήταν η απόφαση των δημιουργών της σειράς να μαθαίνει ο Σνόου ότι ο Μπραν είναι ζωντανός. Αυτό από μόνο του (όσο παράξενο κι αν σας ακούγεται) ακυρώνει πολλές ενέργειες που θα γίνουν στην πορεία. Με λίγα λόγια, το τέταρτο επεισόδιο βασίζεται σε λίγα γεγονότα του βιβλίου, ο όρος «διασκευή» φαίνεται ανύπαρκτος καθώς αυτό που είδαμε ήταν προβληματικό και γενικά δεν «πατάει» πουθενά.

Ακόμα κι αν αφήσουμε στην άκρη τη συζήτηση περί διασκευής, διαφορών βιβλίων-σειράς κλπ., θα αντιληφθούμε ότι σαν επεισόδιο ήταν πολύ αδύναμο και κατώτερο των στάνταρ που μας έχει συνηθίσει το GOT. Θεωρώ στην καλύτερη βαρετό και στη χειρότερη εκνευριστικό να παρακολουθούμε στο μεγαλύτερο μέρος του επεισοδίου τις «ανούσιες» ιστορίες τριτοτέταρτων χαρακτήρων. Δεν ενδιαφέρουν σχεδόν κανέναν θεατή και είναι αδικαιολόγητος ο χρόνος που τους προσφέρεται στη σειρά. Όπως αδικαιολόγητο είναι ότι γίνεται ένας άτυπος διαγωνισμός για το ποιός είναι πιο σαλεμένος, πιο ψυχάκιας και πιο σαδιστής απ' τον άλλον. Το είδαμε με τον Τζόφρυ αυτό. Έφυγε απ' τη μέση και τώρα όλοι μισούμε τον Ράμσεϋ. Πολύ ωραία. Τι στο διάολο είναι αυτός ο τύπος στην καλύβα που πίνει κρασί απ' το κρανίο του Μόρμοντ; Και γιατί να εμφανίζεται τόσο πολύ στο επεισόδιο; Πιο βαρετή καρικατούρα ψυχάκια είχα να δω καιρό στην τηλεόραση…

Τέλος, δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στο επικό φινάλε του επεισοδίου. Ατμοσφαιρικό και με υπέροχα σκοτεινά πλάνα από την Μισέλ Μακλάρεν (η σκηνοθετική της μαεστρία φάνηκε στο “Breaking Bad”). Το θέμα των Whitewalkers (οι «Άλλοι» όπως αναφέρονται στα βιβλία) το έχουν χειριστεί άψογα οι δημιουργοί της σειράς. Προβάλλονται ελάχιστα με αποτέλεσμα ο θεατής να μένει γεμάτος ερωτήματα και να αδημονεί για περισσότερα πλάνα που αφορούν τα συγκεκριμένα πλάσματα. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο από τη μία απαντήθηκαν κάποια ερωτήματα μας (που αφορούν τα μωρά που θυσιάζει ο Κράστερ) και από την άλλη γεννήθηκαν άλλα (που αφορούν τον «αρχηγό» των Whitewalkers, το αν γερνούν ή το πότε πεθαίνουν).

ΥΓ: Επειδή αν δεν κλείσω πικρόχολα το κείμενο δεν μπορώ, θεωρώ βιαστική την απόφαση των δημιουργών να αποκαλύψουν ποιοι κρύβονται πίσω από τη δολοφονία του Τζόφρυ ένα επεισόδιο μετά. Αφήστε λίγο τον κόσμο να ρωτάει και να ψάχνεται…