Auditorium

Θα μπορούσαμε να γράφουμε για τη σύντομη ζωή και το έργο του Jeff Buckley σε πολλά άρθρα, αλλά καλύτερα να αφήσουμε τη μουσική του να μιλήσει και να σταθούμε σε κάποια βασικά στοιχεία προς ενημέρωση αυτών που δεν έχουν έρθει ακόμα σε επαφή μαζί του. Ο Jeff υπήρξε γιος του γνωστού τη δεκαετία του ‘70 Tim Buckley, ταλαντούχου τραγουδοποιού, αλλά και αυτοκαταστροφικού χαρακτήρα, καθώς έφυγε από τη ζωή το 1975 σε ηλικία μόλις 28 ετών από υπερβολική δόση ναρκωτικών ουσιών. Δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον πατέρα του, που παράτησε την οικογένεια του αρκετά νωρίς… τον είδε μία φορά όταν ήταν 8 ετών.

Γεννήθηκε στην Καλιφόρνια το 1966 και στα νεανικά του χρόνια δούλευε ως session κιθαρίστας, κοινώς ως κιθαρίστας σε rock groups. Άλλωστε προερχόταν από μουσικό περιβάλλον καθώς η μητέρα του έπαιζε πιάνο και τσέλο. To 1990 ήρθε στη Νέα Υόρκη, όπου ξεκίνησε μια ενεργή πορεία ως τον πρόωρο θάνατό του το 1997, όπου κάτω από μάλλον αδιευκρίνιστες συνθήκες πνίγηκε στον ποταμό Μισσισιπή. To 1994 είναι μια καθοριστική χρονιά για τον Jeff αφού κυκλοφόρησε το “Grace”, ένας από τους καλύτερους rock δίσκους της δεκαετίας του ’90, για πολλούς ίσως και όλων των εποχών.

Το άλμπουμ είναι παραγωγή του Andy Wallace (παραγωγού μεταξύ άλλων και των Nirvana, Sonic Youth, Faith no more) και περιέχει 7 πρωτότυπα τραγούδια (“Μojo pin”, “Grace”, “Last goodbye”, “So real”, “Lover you shouldn’t come over”, “Eternal life”, “Dream brother”) και 3 διασκευές, το “Lilac wine” που έγινε διάσημο με τη μοναδική φωνή της Nina Simone, το “Corpus christi carol” του Benjamin Britten, γνωστού Βρετανού συνθέτη και το “Hallelujah” του Leonard Cohen. Το “Hallelujah” μάλιστα έχει μπει στη λίστα με τα καλύτερα τραγούδια του αιώνα σύμφωνα με το Αμερικάνικο μουσικό περιοδικό Rolling Stone, ενώ στο ίδιο περιοδικό ολόκληρο το άλμπουμ καταλαμβάνει μία θέση ανάμεσα στα 500 καλύτερα όλων των εποχών.

Θυμάμαι σαν τώρα, τέλη της δεκαετίας του ΄90 να βρίσκομαι στο σπίτι του φίλου και παραγωγού Dani Joss, ο οποίος με έφερε σε επαφή με τον Buckley μέσω μιας βιντεοκασέτας (!) που περιείχε μια ζωντανή εμφάνιση του. Την είδαμε και ομολογώ ότι την εποχή εκείνη δεν εντυπωσιάστηκα. Λίγο καιρό μετά αγόρασα το “Grace” σε cd. Μαγεία. Ένας δίσκος που δε σε αφήνει “ήσυχο” από την αρχή μέχρι το τέλος. Από τη μια πλευρά η τρομερή δυναμική μιας rock μπάντας σαν αυτής του Buckley, από την άλλη η μοναδική ερμηνευτική δεινότητα του τραγουδιστή και φυσικά οι εξαιρετικές συνθέσεις και διασκευές. Η φωνή του Buckley δεν είναι μια συνηθισμένη φωνή, έχει μια δύναμη και συνάμα μια εύθραυστη και κρυστάλλινη χροιά που σε ανατριχιάζει. Το βιμπράτο του (το “τρέμουλο”) μοιάζει υπερβολικό αλλά δεν είναι, λαμβάνοντας υπόψη και την καταγωγή του, καθώς και την Americana τραγουδιστική παράδοση. Αρκετά μεγάλη έκταση και ακρίβεια στα ψηλά και στα χαμηλά. To “Ηallelujah”, προσωπικά, μου αρέσει πολύ περισσότερο από το πρωτότυπο του αξιοσέβαστου Leonard Cohen. To “Eternal life” σε καθηλώνει με τους ανατρεπτικούς του στίχους και με το “Last goodbye” ξαναερωτεύεσαι… Το “Grace” είναι ένας δίσκος που δεν έχει περίσσιο τραγούδι. Και αυτό είναι ένα τρομερά σημαντικό στοιχείο που τον κάνει μοναδικό. Ταυτόχρονα, τα τραγούδια του δίσκου δεν ακολουθούν μια συγκεκριμένη συνταγή. Τη μια στιγμή πατάνε στο κλασικό ροκ, μετά στο alternative και ακόμα και τα jazz στοιχεία είναι διακριτά.

Κάπου εκεί με πιάνει μελαγχολία… Είναι δυνατόν τέτοια ταλέντα να χάνονται έτσι νωρίς; Curt Cobain, Michael Hutchence, Ian curtis και τόσοι άλλοι και μαζί με αυτούς και ο Jeff Buckley. Εκτός από διάφορες σκόρπιες ηχογραφήσεις, ο Buckley πρόλαβε να αφήσει παρακαταθήκη σε όλους εμάς έναν και μόνο δίσκο, αλλά και μόνο με αυτόν κατάφερε να μας μαγέψει.