Auditorium

Το πρώτο ροκ mockumentary γίνεται φέτος 30 χρόνων και ήδη απο τις αρχές του 2014 οι ευχές σε μπλογκς και κοινωνικά δίκτυα απο τους AC/DC και τους METALLICA, μέχρι τους Motorhead και τον Ozzy Osbourne δίνουν και παίρνουν. Πώς θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς καθώς πολλοί εξ αυτών (και ακόμη περισσότερο οι ανυποψίαστοι θεατές της δεκαετίας του '80) όταν πρωτοείδαν το… ντοκυμαντέρ, δεν κατάλαβαν πως πρόκειται για διακωμώδηση των παγκόσμιων σούπερ σταρ αλλά για απλή καταγραφή μιας πραγματικής μπάντας. Κάπου εδώ άρχισε να πλέκεται και ο μύθος των Spın̈al Tap.

Ο Eddie Van Halen αδυνατούσε να καταλάβει πού είναι το αστείο στην όλη υπόθεση, λέγοντας πως: «οτιδήποτε έβλεπα στην ταινία μου είχε συμβεί» ενώ ο George Lynch των Dokken δήλωνε πως αυτό που έβλεπε στην ταινία «είμαστε εμείς! Πώς έκαναν ένα ντοκυμαντέρ για μας»; Το χειλάκι του Steven Tyler των Aerosmith δεν κουνήθηκε καν γιατί απλά ο τραγουδιστής δεν έβρισκε χιουμοριστική την καθημερινότητα όπως την βίωνε ο ίδιος ως μέλος μιας ροκ μπάντας. Ο Glenn Danzing δε, ήταν σίγουρος πως παρακολουθούσε την ζωή του με τους Misfits σε αντίθεση με τον Tom Waits ο οποίος, ως πιο συγκρατημένος, απλά δάκρυσε. Αξέχαστη έμεινε και η ατάκα του ντράμερ των METALLICA, Lars Ulrich αναφερόμενος στην εν έτει 1992 τουρνέ τους με τους “Guns n' Roses”, πως η συνεργασία εκείνη ήταν “so Spinal Tap”. Μέχρι και οι Nirvana όταν δια στόματος Kurt Cobain δήλωναν πως δεν έχει γυριστεί ποτέ σοβαρό ντοκιμαντέρ για ροκ μπάντα, οι μόνοι που εξαιρούν είναι – σωστά μαντέψατε – οι Spın̈al Tap.

Οι Pearl Jam απο την άλλη, μετά το τέλος της ταινίας είχαν ταυτιστεί απόλυτα με τον άσβεστο πόνο που λέγεται μόνιμος ντράμερ (οι ίδιοι είχαν αλλάξει πέντε με την υπόλοιπη σύνθεση του συγκροτήματος να παραμένει σταθερή):

http://www.dailymotion.com/video/x28p3n_spinal-tap-stonehenge_music “Η Anjelica Huston ως Polly Deutsch φτιάχνει τα σκηνικά των Spinal Tap”

Στίχοι όλο φωτιά (“Big bottom drive me out of my mind,How could I leave this behind”?), πρωτοποριακή δεξιοτεχνία (ο Nigel κλείνει προκλητικά το μάτι στον Jimmy Page και το theremin του, ανεβάζοντας τον πήχυ με τα σόλο του που συνδυάζουν κιθάρα και… βιολί), ανυπέρβλητα σκηνικά (Stonehenge), δαιδαλώδη παρασκήνια (χάσαμε την έξοδο), επινόηση νέου χρώματος για εξώφυλλα δίσκων (πιο μαύρο πεθαίνεις) και κυρίως ενισχυτές από άλλον πλανήτη που φτάνουν μέχρι το… 11.

Το περιοδικό Empire κατατάσσει το “This is Spın̈al Tap” στη θέση 48 των 500 Καλύτερων Ταινιών όλων των εποχών, ενώ οι New York Times τους συμπεριλαμβάνουν στη δική τους λίστα με τις 1000 Καλύτερες Ταινίες που φτιάχτηκαν ποτέ. Η ταινία λαμβάνει αντίστοιχες αξιώσεις απο τα περιοδικά Total Film και Entertainment Weekly, ενώ το Time Out London την χαρακτηρίζει ως την καλύτερη κωμωδία που γυρίστηκε ποτέ. Ο διάσημος κριτικός ταινιών Roger Ebert της δίνει ένα αξιοζήλευτο σκορ 4/4 αστεριών και η Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κονγκρέσσου την χαρακτηρίζει ως “πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική” . Και δικαιωματικά το αξίζουν!

(Big) Bottoms Up, Spın̈al Tap!