Art Outside the Core

Το project του J. Curtis αποτελεί κομμάτι του ευρύτερου ερευνητικού προγράμματος AVATAR (Advanced Virtual and Technological Architecture Research Laboratory) της Bartlett School of Architecture, με υπεύθυνο τον N. Spiller. To τμήμα αυτό μέσα από τη διερεύνηση αντικειμένων, όπως οι «Ευαίσθητες Μηχανές», στοχεύει σε μια ανθρωποκεντρική χρήση σύγχρονων τεχνολογικών εφαρμογών, η οποία θα συμβάλει στην όσμωση της αρχιτεκτονικής με την τέχνη. Εστιάζει ακόμη στην επανερμηνεία και προσαρμογή των Σουρεαλιστικών χωρικών πρακτικών στα σημερινά δεδομένα. Η έμφαση στο Σουρεαλιστικό κίνημα έχει να κάνει τόσο με τον επαναστατικό του χαρακτήρα, όσο και με την τάση σύμπλεξης του πραγματικού χώρου με υποκειμενικές ψυχικές διαθέσεις. Οι ψηφιακές εφαρμογές δεν χρησιμοποιούνται παθητικά, αλλά δημιουργικά, εμπλουτίζοντας τον φυσικό χώρο με προσωπικές και μνημονικές παραστάσεις. Η αρχιτεκτονική μετατρέπεται σε σύμπλεγμα, σύνθεση ανάμεσα στο εικονικό, το πραγματικό, το βιολογικό, το υβριδικό, αντιμετωπίζοντας τις παραπάνω έννοιες ως στοιχεία άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους.

Ιδιαίτερη σημασία αποκτά εδώ η έννοια της «επαυξημένης πραγματικότητας». Πρόκειται για μια άμεση η έμμεση, τεχνολογικά διαμεσολαβημένη θέαση του πραγματικού περιβάλλοντος μέσω φίλτρων, που εστιάζουν και ενισχύουν συγκεκριμένες ιδιότητές του.

Για τον Spiller

Υπό τη σκοπιά του AVATAR, η έννοια της επαυξημένης πραγματικότητας απελευθερώνεται από τις καθαρά χρηστικές εφαρμογές της (πχ. Συστήματα GPS), προκειμένου να ακολουθήσει μια περισσότερο ποιητική, καλλιτεχνική διάσταση. Δεν εστιάζουμε στην πληροφορία αλλά σε ενικές, υποκειμενικές αφηγήσεις, που μετασχηματίζουν το χώρο σε μια μη-γραμμική αλληλουχία ατμοσφαιρικών τόπων.

Σύμφωνα με την παραπάνω στρατηγική, στο project του Curtis, οι καθημερινοί χώροι της πόλης ξεφεύγουν από τα καθορισμένα πλαίσιά τους και μετατρέπονται σε παράξενα τοπία διαπλοκής πραγματικότητας και φαντασίας. Η ιδέα αντλείται από το έργο του L.Aragon «Ο Παριζιάνος Χωρικός», προσαρμόζοντας το Σουρεαλιστικό μοτίβο της συμπλοκής πραγματικού-ονειρικού στο όραμα για γόνιμο επαναπροσδιορισμό των σχέσεων της αρχιτεκτονικής με τις αναπαραστατικές τέχνες. Όπως ο μεθυσμένος Aragon φαντασιώνεται επιπλέουσες σειρήνες στη βιτρίνα ενός ζαχαροπλαστείου του Παρισιού, έτσι και ο περιπλανόμενος ήρωας του Curtis βρίσκεται αντιμέτωπος με σοκαριστικές, γκροτέσκες performance ρομποτικών πλασμάτων, προβαλόμενες στις βιτρίνες διάσπαρτων σφαγείων στην περιοχή του Λονδίνου.

Οι ρομποτικές μηχανές αποτελούν το τεχνολογικό εργαλείο που επαναπροσδιορίζει τον χώρο της πόλης, «επαυξάνοντας» τις δυνατότητες του για πρόκληση ιδιαίτερων αξιομνημόνευτων εμπειριών. Μένουν αδρανείς την ημέρα και ζωντανεύουν τη νύχτα παίρνοντας μέρος σε μια «Κρετώδη Μυθική Παράσταση». Η performance μετατοπίζεται από τους θεσμοθετημένους θεατρικούς χώρους, των οποίων η λειτουργεία αμφισβητείται, μεταμορφώνοντας το νυχτερινό Λονδίνο σε ένα σκηνικό ανατρεπτικών καταστάσεων.

Βασική έννοια για το project είναι αυτή του υβριδίου. Αρχιτεκτονική και τέχνη του θεάματος, μηχανή και τέχνη, εμπόρευμα και τέχνη, εμπόρευμα και μηχανή δεν αποτελούν πλέον άκρα δυϊστικών διπόλων. Τα όριά τους συμπλέκονται, διαμορφώνοντας αδιάσπαστες και ταυτόχρονα ρευστές ολότητες, χρησιμοποιώντας τη Σουρεαλιστική τάση συγχώνευσης των αντιθέτων και αμφισβητώντας κάθε επιβεβλημένη σχέση και πρακτική. Το χίασμα του πραγματικού και του φαντασιακού επιτυγχάνεται υπό την προϋπόθεση απελευθέρωσης της συνείδησης από κάθε είδους προκατάληψη. Στόχο δεν αποτελεί ο έλεγχος και η διαχείριση της πραγματικότητας, αλλά η παρερμηνεία αυτής στη σφαίρα του ποιητικού.