Σε πράσινα λιβάδια με τη Βιργινία Διακάκη
Ψαχουλεύω τα σημειωματάριά μου, ασφαλίζω τη φωτογραφική μηχανή στο τρίποδο υπό το άγρυπνο και περίεργο βλέμμα της Σάτσι και περιεργάζομαι αχόρταγα το καθιστικό της Βιργινίας. Ένα καθιστικό, στην κυριολεξία έργο τέχνης, το οποίο θαρρείς πως ξεπήδησε μέσα από τους πίνακες του Paul Gauguin. Ήθελα να εξερευνήσω κάθε γωνιά του, μα αυτό απαιτούσε να στρέψω την προσοχή μου σε κάθε λεπτομέρεια κι ο χρόνος της προετοιμασίας τελείωνε, αφού έπρεπε να ξεκινήσω την «ανάκριση» της ιδιοκτήτριάς του.
Και οι ερωτήσεις ξεκίνησαν με την κουβέντα να κυλάει αβίαστα και την Σάτσι να μας παρακολουθεί βαριεστημένα ξαπλωμένη στα δροσερά πλακάκια του καθιστικού. Η Βιργινία λοιπόν, όσο ήταν στο σχολείο δεν ζωγράφιζε, περισσότερο την ενδιέφερε να βγαίνει βόλτα με τους φίλους της, να κάνει ποδήλατο, να κάνει ζημιές και δεν ήταν ιδιαίτερα δημιουργική. Η καλλιτεχνική της πλευρά βγήκε στην επιφάνεια, όταν χρειάστηκε να επαναλάβει την Γ' Λυκείου για τρίτη φορά λόγω απουσιών.
Η αφορμή για να ξεκινήσει να ζωγραφίζει στο πρόχειρο, ήταν η φρικτή πλήξη που της προκαλούσε η αναγκαστική επανάληψη των μαθημάτων. Αργότερα αποφάσισε να παρακολουθήσει μαθήματα Γραφιστικής και Εσωτερικής Διακόσμησης. Βρισκόταν σε ένα στάδιο που περισσότερο την ενδιέφερε η εσωτερική διακόσμηση και σε μικρότερο βαθμό η γραφιστική. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της σε αυτό τον τομέα, ταξίδεψε ως την Ιταλία, για να σπουδάσει σκηνογραφία στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Κι έτσι ασχολήθηκε εκ νέου με τον τρισδιάστατο χώρο. Εκείνη την περίοδο δεν είχε περάσει από το μυαλό της η ζωγραφική και η εικονογράφηση ως βασικός επαγγελματικός προσανατολισμός.
Η πορεία προς το σχέδιο προέκυψε τελείως οργανικά, αφού ο αρχικός στόχος ήταν η σκηνογραφία ως μέσο βιοπορισμού. Ξεκίνησε να διαμορφώνει σιγά σιγά τον προσωπικό της χώρο κι επειδή δεν έβρισκε τα έργα τέχνης που την αντιπροσώπευαν, αποφάσισε να τα ζωγραφίζει η ίδια. Έκανε το ίδιο και για τους φίλους της κι αργότερα για τον νέο χώρο που μετακόμισε και το χόμπυ έγινε σταδιακά κάτι που της άρεσε περισσότερο, με αποτέλεσμα να αποφασίσει να ασχοληθεί μόνο με αυτό. Η κύρια της ασχολία είναι πλέον η ζωγραφική, ενώ η σκηνογραφία έχει μπει στην άκρη.
Στην πλειοψηφία των έργων της απεικονίζονται ζώα και φυτά, με τρόπο όμως που θυμίζουν τις ανθρώπινες φιγούρες. Μέσω των ζώων εκφράζει ανθρώπινες καταστάσεις με αλληγορικό τρόπο.
Το κύριο αντικείμενο εμφανίζεται συχνά δύο φορές ως καθρέφτης του εαυτού του κι αυτό έχει τις ρίζες του στην εμμονή της με την τάξη. Σε κάθε έργο το κέντρο ορίζεται σαφώς, είτε μέσω της συμμετρίας των στοιχείων του είτε με την διπλή αντικριστή παρουσία του εκάστοτε πρωταγωνιστή του. Βασικό της μέλημα είναι η ισορροπία και η αρμονία, η οποία γίνεται αντιληπτή και στο απαίδευτο μάτι. Σπάνια θα συναντήσεις έργο της που εφαρμόζει τον χρυσό κανόνα. Η τομή σχεδιάζεται στη μέση, κάθετα ή οριζόντια και το σχέδιο αναπτύσσεται εκατέρωθεν αυτής.
Τα υλικά με τα οποία δουλεύει συνήθως στο στουντιάκι της είναι το κόντρα πλακέ, πάνω στο οποίο ζωγραφίζει με απλά χρώματα τοίχου.
Μέχρι πρόσφατα δούλευε απευθείας στο κόντρα πλακέ χωρίς κάποιο προσχέδιο. Η διαδικασία ξεκινούσε με την απόφαση για το βασικό χρώμα στο φόντο και στη συνέχεια άφηνε τον καμβά της να την οδηγήσει στο τελικό έργο.
Προτιμάει να ασχολείται πολλές μέρες με κάθε σχέδιο, δίνοντας χρόνο στον εγκέφαλό της να επεξεργαστεί τη συνολική εικόνα στις λεπτομέρειές της. Ένας πίνακας προκειμένου να ολοκληρωθεί πιθανώς να χρειαστεί έναν μήνα. Όσο ο πίνακας βρίσκεται σε αυτό το «ενδιάμεσο στάδιο» η Βιργινία επιστρέφει σε αυτό και το ξανακοιτάζει, καθώς μέρα με τη μέρα μεταμορφώνεται τόσο πάνω στον καμβά όσο και μέσα στο μυαλό της. Οι αλλαγές είναι αναπόφευκτες και οι όποιες επιδιορθώσεις γίνονται ουσιαστικά πάνω στο τελικό έργο. Η αργή ολοκλήρωση κάθε έργου είναι ένα τελετουργικό, το οποίο αποτελεί για την ίδια προσωπική ευχαρίστηση κι απόλαυση.
Πολλές φορές αφήνει τις διορθώσεις να φαίνονται στα πρωτότυπα, γιατί αυτές αφηγούνται την ιστορία της δημιουργίας τους. Το νέο χρώμα δεν καλύπτει τελείως το παλιό και οι μολυβιές που υποδεικνύουν τις επεμβάσεις δίνουν στα έργα μια αιώνια ζωντάνια.
Η χρωματική της παλέτα αποτελείται από 4-5 βασικά χρώματα σε ουδέτερους παστέλ τόνους. Έχει καταλήξει σε αυτά αυτόματα, καθώς διαπιστώνει με την πάροδο του χρόνου πως είναι αυτά που της ταιριάζουν αισθητικά.
Σχεδόν από την αρχή χρησιμοποιούσε αυτό το συνδυασμό χρωμάτων, ο οποίος έγινε το σημείο κατατεθέν της. Τελευταία έχει αρχίσει να πειραματίζεται και να ψάχνει για νέες αποχρώσεις που ίσως την οδηγήσουν και σε διαφορετική προσέγγιση των θεμάτων της.
Βασική της πρόθεση είναι η αφήγηση μιας ιστορίας η οποία δεν αποκαλύπτεται ολόκληρη με την πρώτη ματιά στον θεατή. Ξετυλίγεται μέρα με τη μέρα και κάθε φορά φανερώνονται νέα στοιχεία που προστίθενται και γίνονται αντιληπτά ως διαφορετικά στρώματα χρώματος και συναισθηματικά επίπεδα.
Οι ιστορίες αυτές προέρχονται από την προσωπική ζωή της Βιργινίας, η οποία παραδέχεται πως ως ένα βαθμό επηρεάζεται από προσλαμβάνουσες αγαπημένων της βιβλίων με αποτέλεσμα κάποια επιμέρους στοιχεία στις εικόνες της να προέρχονται από αυτά.
Αν τα έργα της επενδύονταν μουσικά, τότε το ύφος θα ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη dark cabaret.
Στον υπόλοιπο χρόνο της διαβάζει πολλά βιβλία (αυτή τη στιγμή έχει μια λίστα αναμονής που αγγίζει τα 200 βιβλία), βγαίνει για ποδηλατάδες, κάνει κουνγκ φου.
Ο σκηνογράφος μέσα της παρατηρεί πώς η διαμόρφωση του προσωπικού μας χώρου μπορεί να λειτουργήσει κατευναστικά κι αγχολυτικά. Στα σπίτια των γνωστών της από τον καλλιτεχνικό χώρο, όλα τα πράγματα γύρω τους θέλουν να σημαίνουν κάτι, να δημιουργούν γύρω τους έναν τοίχο προστασίας κι ασφάλειας. Με λύπη της διαπιστώνει πως με ελάχιστες εξαιρέσεις, ο χώρος στον οποίο περνάμε τις πιο χαλαρωτικές ώρες της μέρας μας παραμελείται και παραμερίζεται προς όφελος της εξωτερικής μας εμφάνισης.
Τα έργα της μπορείς να τα βρεις είτε στο περίπτερό της στο Meet Market, το οποίο πραγματοποιείται κάθε μήνα για μία μέρα σε διαφορετικά σημεία της Αθήνας είτε από κάποια καταστήματα χονδρικής με τα οποία συνεργάζεται, είτε μέσω του διαδικτυακού της καταστήματος στο etsy είτε μέσω προσωπικής επαφής μετά από επικοινωνία με την ίδια μέσω μηνύματος, email είτε στο facebook.
Η απευθείας πώληση των έργων της στον εκάστοτε αγοραστή, της προσφέρει συχνά μια απρόσμενη έκπληξη. Αντικρίζοντας για πρώτη φορά τον αγοραστή τον συνδέει ασυναίσθητα με κάποιο από τα έργα της, ο οποίος σχεδόν πάντα θα της ζητήσει κάποιο άλλο έργο από αυτό που εκείνη είχε φανταστεί. Στο τελευταίο Meet Market έπειτα από μια σύντομη συζήτηση με μια κυρία μεγάλης ηλικίας, της δόθηκε η εντύπωση πως θα διάλεγε κάποιον πίνακα από την παιδική σειρά για τα εγγόνια της. Τελικά όμως επέλεξε ένα πιο «σκοτεινό» κομμάτι για τον εαυτό της, γκρεμίζοντας κι επαναπροσδιορίζοντας με τον δικό της τρόπο το στερεότυπο που συνδέει τον συντηρητισμό με την ηλικία.
Η κουβέντα μας έφτασε κάπου εδώ στο τέλος της. Σειρά είχε η φωτογράφιση μερικών από τα έργα της, τα οποία ευγενικά μου παρουσίασε κι εγώ με τη σειρά μου μοιράζομαι στο ARTCORE.
Η Σάτσι είχε αρχίσει να ανυπομονεί, είχε περάσει η ώρα κι έπρεπε να κάνει την βόλτα της κι εγώ να επιστρέψω στη βάση μου.
Η Βιργινία προσφέρει σε ένα τυχερό αναγνώστη του ARTCORE μια αφίσα με ένα έργο της. Δες πώς μπορείς να το κερδίσεις στην ανάρτησή μας στη fanpage του περιοδικού στο facebook.
