Πρόσκληση στον ξεχασμένο Κήπο της Εδέμ από τον Daniel Mirante
Οι πίνακες είναι σαν κρυσταλλωμένη ποίηση και προσευχή.
Ξεκίνησε από πολύ μικρός να σχεδιάζει λαβύρινθους από θάμνους, σαν αυτούς που υπάρχουν κατά κόρον στην αγγλική εξοχή. Αργότερα, ο συνδυασμός των έντονων ονείρων του και το ποτάμι στο οποίο πήγαινε συχνά για βόλτα τροφοδότησαν περισσότερο τη φαντασία του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αρχίσει να δημιουργεί τους κόσμους που φανταζόταν ότι βρίσκονταν πίσω από τα βουνά, εκεί που τέλειωνε το ποτάμι και οι οποίοι κατοικούνταν από μαγικά πλάσματα. Καθώς επίσης η περιοχή που ζούσε, θεωρούνταν ιερή από τους Κέλτες προγόνους του, αυτό ήταν ένα επιπλέον κίνητρο, προκειμένου να μελετήσει καλύτερα τις δημιουργίες και τη δύναμη της φύσης.
Στο σχολείο ήρθε σε επαφή με ομάδες από τον χώρο της ψυχεδέλειας και της πνευματικότητας. Ο εγκέφαλός του επεξεργαζόταν πληθώρα από αισθητηριακές εμπειρίες, οδηγώντας τον σε μια φυσιολογική εξερεύνηση του φυσικού του χώρου για μοτίβα και την επακόλουθη αναζήτηση του νοήματος που έκρυβαν.
Η ζωγραφική εμφανίστηκε για τα καλά στον ορίζοντα, όταν έφτασε στην τρίτη δεκαετία της ζωής του. Δεν επαναπαυόταν σε όσα είχε μάθει μέχρι τότε και έψαχνε πάντα κάτι που να διαφοροποιεί κάθε καινούριο του έργο. Οι πειραματισμοί ήταν άπειροι, οι επιφάνειες μεγάλωναν συνεχώς και τα υλικά του αναμειγνύονταν με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Στην πορεία ανακάλυψε πως του έδινε ιδιαίτερη ευχαρίστηση το να δουλεύει σε μεγάλους καμβάδες. Ήταν μια απελευθερωτική διαδικασία, η οποία παράλληλα τον ενέτασσε μέσα στο έργο του, κάτι που το επεδίωκε ασυνείδητα.
Μέχρι σήμερα, διατηρεί την εφηβική του συναισθηματικότητα, ανακαλώντας τις αναμνήσεις του από την εποχή που ως παιδί ακόμα ζούσε κοντά στη φύση. Η αίσθηση που του δίνει ο κόσμος είναι ότι πρόκειται για ένα θαύμα και γοητεύεται από τη ζωντάνια των ονείρων και των οραμάτων του. Η έννοια του ιερού και του πνεύματος κατέχουν κυρίαρχο ρόλο στον τρόπο σκέψης του.
Η τεχνική του τον κάνει ξεχωριστό χάρη στην απλή και ταυτόχρονα κομψή προσέγγιση των θεμάτων του. Τα έργα του υπερβαίνουν τον φυσικό κόσμο και περιγράφουν μια ευρύτερη έννοια της Γνώσης και του συλλογικού ασυνείδητου. Αντιπροσωπεύει την Υπερπροσωπική Τέχνη η οποία σύμφωνα με τον Jung, ορίζεται ως μια μορφή απρόσωπης έκφρασης, η οποία ξεπερνά το Εγώ και τοποθετείται τόσο εκτός του, όσο κι εντός του χώρου των συλλογικών αρχέτυπων.
Κύριος στόχος του είναι να επικοινωνήσει με τον θεατή, εκφράζοντάς του μη οικείες έννοιες μέσω οπτικών συμβόλων, να ενεργοποιήσει τον εσωτερικό του κόσμο, να τον ωθήσει στην υπέρβαση, ώστε να αντιληφθεί την θεϊκή υπόσταση της πραγματικότητας.
Στα έργα του αποτυπώνει συχνά αγγέλους, επειδή πιστεύει πως αυτοί είναι ο πνευματικός αντίποδας της υλικής μας υπόστασης. Οι άγγελοι είναι γι'αυτόν στην ουσία η προσωποποίηση του εσωτερικού μας εαυτού, ο οποίος πολλές φορές είναι τόσο φωτεινός, ώστε αδυνατούμε να τον διακρίνουμε. Είναι όμως κομμάτι μας, το οποίο έστω και διαχωρισμένο, προσπαθεί να επικοινωνήσει με εμάς, προκειμένου η ύπαρξή μας να έρθει στο ανώτατο επιθυμητό επίπεδο πληρότητας.
Η Τέχνη του Οραματισμού είναι η αναγέννηση μιας αρχαίας μεθόδου και για τους περισσότερους σήμερα αποτελεί κάτι καινούριο. Είναι μια μορφή τέχνης, η οποία παντρεύει την εξάσκηση στον στοχασμό με τον μυστικισμό και αποτελεί το όχημα που αποκαλύπτει στον θεατή τα στάδια της πνευματικής διαδικασίας που ακολούθησε ο καλλιτέχνης.
Πάνω απ'όλα είναι μια μορφή τέχνης η οποία λειτουργεί ως μέσο πρόσβασης στο βασίλειο των αρχέγονων εικόνων και ιδανικών. Μέσω της δημιουργίας είναι δυνατή η εξέλιξη σε πολλαπλά επίπεδα, στον στοχασμό, τον συλλογισμό, την ποίηση, στην αντίληψη. Τόσο η δυτική όσο και η ανατολική τέχνη κρύβουν μεγάλα αποθέματα Σοφίας, η οποία μεταφέρεται στην ανθρωπότητα μέσω των πανάρχαιων συμβόλων. Οι Οραματιστές καλούνται λοιπόν να ανανεώσουν και να συντηρήσουν τις φλόγες αυτής της αρχέγονης παράδοσης.
