Art Outside the Core

Δεν ήταν η πρώτη φορά που καλλιτέχνης διεθνούς βεληνεκούς δίνει συναυλία στη διχασμένη πόλη. Για παράδειγμα η συνειρμική εικόνα των Pink Floyd να τραγουδούν το “The Wall” στο Βερολίνο, είναι η πρώτη που σου έρχεται στο μυαλό όταν συνδυαστούν οι λέξεις Τείχος και μουσική. Η βασική διαφορά όμως έγκειται στο γεγονός πως όλες οι συναυλίες λάμβαναν χώρα στο δυτικό κομμάτι του Βερολίνου, αφήνοντας πάντοτε την ανατολική μεριά αποκομμένη από κάθε είδους δρώμενα: κοινωνικά, πολιτικά αλλά και καλλιτεχνικά. 

Επρόκειτο για ένα διακαή πόθο του Αφεντικού, όπως φάνηκε και από την επταετή άμεμπτη επιμονή του να δώσει αυτή τη συναυλία στο ανατολικό τμήμα της πόλης. Μια απόφαση που γεννήθηκε το 1981 στα πλαίσια της παγκόσμιας περιοδείας του “The River Tour”, όταν ο Springsteen, ως τουρίστας του Ανατολικού Μπλοκ τριγύρισε την περιοχή και ζήτησε επίσημα να δοθεί εκεί η συναυλία. Οι αρχές αρνήθηκαν κατηγορηματικά, όμως επτά χρόνια μετά, με την κοινωνική εξαγρίωση να αγγίζει τα άκρα όριά της, οι ίδιες αρχές ζητάνε από την επίσημη Νεολαία τους (Freie Deutsche Jugend ή αλλιώς FDJ) να καλέσουν ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά ονόματα της Δύσης σε μια προσπάθεια να αποκλιμακωθεί η ένταση. Το όνομα του Springsteen και η “Tunnel of Love” περιοδεία του πέφτουν στο τραπέζι των υποψηφίων και έτσι γίνεται το πρώτο βήμα για την πιο επαναστατική ροκ συναυλία της περιοχής, στην καρδιά της καταπίεσης και της αγανάκτισης.

300.000 άτομα παρευρέθησαν στην διοικητική περιφέρεια Weissensee του Aνατολικού Βερολίνου, οι μισοί από τους οποίους πλήρωσαν εισιτήριο, ενώ οι υπόλοιποι, σε μια υπολανθάνουσα προφητική κίνηση, έσπασαν τις περιφράξεις και κατέκλυσαν τον χώρο. 

Η υποδοχή του Springsteen δεν έγινε φυσικά με ανοιχτές αγκάλες καθώς μια μέρα πριν από την συναυλία, οι αρχές παρακολουθώντας την έξαρση της νεολαίας για την επικείμενη συναυλία, προσπάθησαν να μετριάσουν την ανυπομονησία τους διαδίδοντας πως το Αφεντικό έρχεται στο Ανατολικό Βερολίνο για να δώσει μια συναυλία για τη… Νικαράγουα. Ο Springsteen, μαζί με τον μάνατζέρ του Jon Landau, παίρνουν το μήνυμα και τους το «επιστρέφουν» διθυραμβικά επί σκηνής. Ο παθιασμένος Bruce ανοίγει τη συναυλία μιλώντας στα γερμανικά για την ελευθερία, κάνοντας το κοινό του να παραληρεί: 

 Είναι από τα πιο πειστικά και ουσιαστικά παραδείγματα για το πώς αλληλοεπηρεάζονται η τέχνη και το κοινωνικό γίγνεσθαι κάθε εποχής. Η συναυλία του Springsteen αποτέλεσε το εφαλτήριο για μια ολόκληρη γενιά ώστε να υψώσει το ανάστημά της απέναντι στο μίσος για τον άνθρωπο. Έδωσε αυτό που είναι τόσο μικρό, όντας όμως και το πιο σημαντικό, για να γκρεμιστούν δια παντός τα τείχη που χωρίζουν τους ανθρώπους σε κάστες και κατηγορίες: μια σπίθα ελπίδας.