Auditorium

The Nashville Sound, των Jason Isbell and The 400 Unit 
Υπάρχουν μερικές φορές που δεν σε νοιάζουν ούτε οι τάσεις της εποχής, ούτε η επικαιροποίηση της τέχνης, ούτε τίποτα, κι αυτό επειδή μερικοί δίσκοι μιλάνε σε κάτι πιο βαθιά μέσα σου. Πάντα ο κύριος Isbell έφτιαχνε ψυχωμένη μουσική, αλλά φέτος νομίζω ότι έπιασε ταβάνι. Πόσο καιρό είχες να ακούσεις δίσκο χωρίς ούτε ένα filler;
Μπορείτε να διαβάσετε κριτική του δίσκου εδώ. 

Emperor of Sand, των Mastodon
Η προσωπική μου θεωρία λέει ότι εδώ και χρόνια οι φίλοι μας από την Ατλάντα (πόσο μου αρέσει που οι πρωταγωνιστές του σήμερα δεν είναι πια κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία τύποι, αλλά συνομήλικοί μας, άνθρωποι της δικής μας γενιάς, δεν λέγεται!) ψάχνουν να βρουν την ισορροπία μεταξύ της prog προδιάθεσης που πάντα είχαν και του groovy hit. Φέτος τη βρήκαν. Αυτό το album καταφέρνει να κρατήσει με cool τρόπο όλα τα καρπούζια κάτω απ’ την ίδια μασχάλη και αυτό είναι –για μένα– το απόλυτο ζητούμενο, όχι μόνο στην τέχνη αλλά και στη ζωή την ίδια. 

Uprising, του Miles Mosley
Από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μου έκανε κλικ ένα album από το εξώφυλλο. Δεν έχει καμία ακραία τέχνη, μια απλή close up φωτογραφία του τύπου είναι. Έχει όμως μια φωτιά στο βλέμμα που με έσπρωξε να το ψάξω λίγο περισσότερο (δηλαδή να το γκουγκλάρω στο κινητό μου) και τον δικαίωσε. Ο κοντραμπασίστας του Kamasi Washington ανοίγει τα φτερά του και το αποτέλεσμα του solo δίσκου του είναι εντυπωσιακό. Groovy funk με ηλεκτροφόρες jazz πινελιές, μια φωνή με αυτοπεποίθηση και καντάρια τεχνικής κατάρτισης. Απαραίτητο. 

War Moans, του Mutoid Man
Το metal της χρονιάς. Πέρα από ιδιώματα και καλλιτεχνικές οπτικές, αυτό το side project βγάζει έναν αέρα αβίαστου και ασταμάτητου σκληρού μετάλλου, από εκείνο που θα δώσει χρώμα σε κάθε μουσική λίστα. Προφανώς διαστημικό παίξιμο, εστιασμένες συνθέσεις και εντελώς ανώριμα, προεφηβικά γκάζια. Ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι δηλαδή… 

Melodrama, της Lorde
Ειλικρινά, θα πέσω από τα σύννεφα αν δε συζητάμε ακόμα για αυτή την κοπέλα σε 20 χρόνια από σήμερα. Νιώθω ότι κάθε φορά δίνει στα κομμάτια της ένα ποιοτικό υπόβαθρο ασυνήθιστο για την παραδοσιακή pop μουσική. Πάντα με κάνει να πιστεύω ότι, ανεξαρτήτως του αν ταυτίζομαι με όσα λέει ή όχι (που πολύ δύσκολα θα μπορούσα: είμαι ένας κατά 15 χρόνια μεγαλύτερος άντρας από την άλλη άκρη του κόσμου), έχει σκεφτεί πολύ καλά την κάθε μία λέξη. Και δύσκολα μπορώ να αντισταθώ σε έναν σοβαρό και μετρημένο νέο καλλιτέχνη. Ο καθένας μας έχει τα κουμπιά του και η Lorde πάτησε φέτος όλα τα δικά μου μαζεμένα.

Throes, των Allochiria
Κρατώντας μία απόσταση από οποιαδήποτε ταμπέλα που μπορεί να χαρακτηρίσει τον ήχο των Allochiria, το “Throes” είναι ο πιο συναισθηματικός δίσκος που ακούω εδώ και μήνες. Κάθε του στιγμή είναι ένα «κάτι» που κινείται μέσα στον εγκέφαλό μου, καθώς μεταδίδεται η μουσική του. Δύο κιθάρες που κάνουν για δέκα και κατεβάζουν τον ουρανό στη γη, ένα μπάσο γέφυρα που ενώνει και χαριτώνει τα πάντα, ένα drumming που αποτελεί την πιο απλή μαθηματική συνάρτηση, και η Ειρηνή που εξατομικεύει τη σταυρικότητα του ανθρώπου με αυθεντικότητα και χωρίς μιζέρια. Δίσκος ζωής. 
Μπορείτε να διαβάσετε κριτική του δίσκου εδώ. 

You Are We, των While She Sleeps
Είμαι 28 χρονών και όχι 16, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει καθόλου να νιώσω τον παλμό αυτού του δίσκου. Είναι ηρωικός, ανθεμικός, παλικαρίσιος και με τη δυναμική να σηκώσει ένα μικρό club στο πόδι. Υπάρχουν άφθονοι metalcore δίσκοι που κυκλοφορούν κάθε χρόνο, αλλά πόσοι μπορούν να μετατρέψουν τον metal ήχο στο καλύτερο ροκ άκουσμα; Θέληση έχουν πολλοί, πνεύμα όμως μόνο οι θαρραλέοι. Επιπλέον, εδώ μέσα υπάρχουν μερικές από τις πιο κολλητικές μελωδικές γραμμές. 
Μπορείτε να διαβάσετε κριτική του δίσκου εδώ. 

The Assassination of Julius Caesar, των Ulver
Πιθανότατα, οι συγκεκριμένοι Νορβηγοί είναι οι πιο προοδευτικοί μουσικοί της χώρας τους. Άσχετα από το αν κάποιοι τους άφησαν από ένα σημείο και μετά ή στέκονταν σε κάποιους δίσκους μετ’ επιλογής, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την εξέλιξή τους. Φέτος, δημιούργησαν ένα καθαρόαιμο electro pop δίσκο — μία κίνηση που αντί να τους υπονομεύσει, τους απελευθέρωσε. Σπουδαία τραγούδια, σπουδαία ερμηνεία από τον Rygg, σπουδαία η κάθε ώρα που κάθομαι και τον ακούω αχόρταγα. 
Μπορείτε να διαβάσετε κριτική του δίσκου εδώ. 

A Subtler Kind of Light, των Locust Leaves
Ευθέως και χωρίς υπεκφυγές, αυτός είναι ο καλύτερος tech metal δίσκος που μπαίνει σφήνα και κλείνει σπίτια. Η τέχνη των Watchtower, των Rush κι ενός ταχύτατου black μοτίβου αναμειγνύονται μέσα στη χύτρα της έμπνευσης που φέρει αυτή η dream team. Η περίπτωσή τους είναι «όλοι για έναν κι ένας για όλους». Μπορείς να γοητευτείς από τη συνολική σύμπραξη, αλλά και από την προσωπική δυναμική του κάθε μουσικού ξεχωριστά. Ορμητικές συνθέσεις, και ένας Nick στα φωνητικά, έτσι όπως κανείς άλλος δεν τόλμησε. 
Μπορείτε να διαβάσετε κριτική του δίσκου εδώ και συνέντευξη του συγκροτήματος εδώ. 

Hard Lines, των Lucky Soul
Κάτι πολύ βασικό: αυτός ο δίσκος περιέχει μερικές από τις πιο ζοφερές και όμορφες μπασογραμμές που μπορείς ν’ ακούσεις φέτος. Κάτι ακόμα πιο βασικό: δεν γνωρίζω τι έχουν κάνει οι πριγκίπισσες ή οι βασίλισσες της pop, αλλά ξέρω για τα καλά ότι η Ali Howard και η παρέα της θα μπορούσαν να μπουν στο μάτι μεγάλων δισκογραφικών και να ταρακουνήσουν πάρα πολύ κόσμο υπό τους ήχους του disco/funky/jazzy pop μανιφέστου τους. Δίσκος γεμάτος από hits σαν το “Too Much” και από χρυσόσκονη πολυμορφικών πλήκτρων. Το καλοκαίρι δεν έμεινε και τόσο πίσω.

Flying Microtonal Banana, των King Gizzard and the Lizard Wizard
Η μπάντα φαινόμενο από την Αυστραλία μας καλόμαθε το 2017 με μια πρωτοφανή παραγωγή 4 δίσκων (μέχρι και την παρούσα χρονική στιγμή)! Για μένα, το Flying Microtonal είναι σίγουρα η καλύτερη κυκλοφορία τους, με ένα πρωτοποριακό oriental-fused ήχο που προωθεί νέες μεθόδους μουσικής ερμηνείας, συνυφασμένο με ένα εξαιρετικό garage/fuzz ηχητικό background. 
Μπορείτε να διαβάσετε κριτική του δίσκου εδώ. 

Kidal, των Tamikrest
Παρόλο που ο υπογράφων τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία στην αφρικανική μουσική κουλτούρα, οι εν λόγω κύριοι δημιούργησαν έναν (αντικειμενικά) εξαιρετικό δίσκο-μανιφέστο με τον μοναδικό Saharan blues ήχο τους. Με καταγωγή από την Kidal της χώρας του Μάλι, οι Tamikrest εδραιώνουν για τα καλά τη μουσική παρουσία των Tuareg στον αφρικανικό μουσικό χάρτη (φυσικά και με τη συμβολή των Tinariwen). Παράλληλα, μέσω της δεύτερης αυτής κυκλοφορίας τους, θίγουν διάφορα ζητήματα της δύσκολης πραγματικότητας που βιώνουν οι νομαδικοί λαοί της Σαχάριας ζώνης. 

Here Lies Man, των Here Lies Man
Εάν οι Black Sabbath πήγαιναν κάποτε για μουσική έρευνα στη Δυτική Αφρική, μάλλον κάπως έτσι θα ακούγονταν μετά την επιστροφή τους. Μοναδικό, «ενημερωμένο» Afro-fuzz από το κουαρτέτο από το Los Angeles. 

Dark Days + Canapés, του Ghostpoet
Πάθος, ένταση, φόβος, θλίψη, ικανοποίηση… Ο Βρετανός Obaro Ejimiwe μάς σερβίρει ένα «εφιαλτικά» όμορφο αμάλγαμα από Bristol-like trip hop, soul και spoken word τιμώντας και με το παραπάνω τη βρετανική παράδοση στο εν λόγω μουσικό είδος. 

‎Don't Stop the Youth, των Fireburn
Εάν είστε φίλοι των Bad Brains και της αφρο-πανκ γενικότερα, τότε σίγουρα θα ξέρετε τι εστί Fireburn. Η τετράδα από το LA έχει πλήρη γνώση της πανκ παρακαταθήκης της πόλης (αλλά και της χώρας) που τους γαλούχησε και με το ‘Don’t Stop the Youth’ μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν πράγματι punk is dead (?). Ταχύτητα, κοπάνημα, ένας τραγουδιστής – υμνητής του HR (Bad Brains) και φυσικά η απαραίτητη δόση πνευματικότητας!

Circle of Loss, των Mytrip
Το προσωπικό σχήμα του Angel Simitsiev από την Βουλγαρία, ιδρυτή της Amek records, κυκλοφορεί ύστερα από το αριστουργηματικό filament του 2006, αυτήν εδώ την κασέτα σε ροζ χρώμα, μέσα στην οποία χωράνε 2 drone/dark ambient κομμάτια που φλερτάρουν ξεδιάντροπα με το electro (όχι δεν έχει ρυθμούς, μάθε να ακούς χωρίς να κουνιέσαι). Το δεύτερο κομμάτι με τον ευφυέστατο τίτλο “She Didn't Drown, She Loved The Sea” είναι και το αγαπημένο μου, καθώς καταλήγει να είναι από τα πιο λυπητερά κομμάτια αυτής της χρονιάς. 

Crease, των Danae Stefanou and Michalis Moschoutis
H ελληνική εταιρία, που δεν δίστασε να κυκλοφορήσει New Blockaders και να το φτάσει με άνεση σε sold out, με όνομα Coherent States, μας δίνει αυτή την εξαιρετικής ποιότητας κασέτα (σε πολύ όμορφο κουτί με περιτύλιγμα που έχει το ανάγλυφο της εταιρίας), στην οποία ακούμε την μουσικό/performer και βοηθό-καθηγήτρια μουσικολογίας του ΑΠΘ Δανάη Στεφάνου να πειραματίζεται με πιάνο και απέναντι της να έχει τους κιθαριστικούς πειραματισμούς του Μιχάλη Μοσχούτη. Πρόκειται για αποτέλεσμα με εικαστικό ενδιαφέρον πέραν του μουσικού, καθώς καταφέρνει, μέσα από την έντονη επιθετικότητα αυτών των δύο κλασικών οργάνων, να δημιουργήσει ένα μοναδικό οργιαστικό πομπώδες αποτέλεσμα που δεν είναι θορυβώδες. 

Decadent yet Depraved, των Belief Defect
Νεοσύστατο σχήμα της ιστορικής πλέον Raster-Noton. Πειραματικό Industrial/Techno με προφανείς προσμίξεις με την IDM κουλτούρα, δίνουν ένα διπλό βινύλιο με επιθετικό Industrial που άνετα θα μπορούσε να είναι score ταινίας. 

Reports from the Abyss, των Access to Arasaka, Erode, Dirk Geiger
Συνεχίζω με την IDM σκηνή, μιας και εδώ έχουμε το πολυαναμενόμενο 3way collaboration μεταξύ των Access To Arasaka, Erode και του Dirk Geiger. Πρόκειται για εξαιρετικής ποιότητας ήχου ΕΒΜ ή μήπως IDM ή μήπως όχι; Δεν θα είσαι ούτε κι εσύ σίγουρος όταν τελειώσει το cd, ενώ είμαι σίγουρος πως θα ψαρώσεις και με τις gloomy μελωδίες αλλά και με τους Ambient και Abstract πειραματισμούς του. 

The Aftermath, του Aevin
To electronica project του Teo από τη Θεσσαλονίκη, που στη δεύτερη κυκλοφορία του γίνεται πιο αναγκαίος από ποτέ. Καταφέρνει να μιξάρει την Industrial αισθητική με εκείνη την 90ς αισθητική που βγάζουν τα FM synths, χωρίς να πήζει τον δίσκο στο σκοτάδι.

Gargoyle, του Mark Lanegan
Πάντα η πρώτη εντύπωση για έναν δίσκο έρχεται από το εξώφυλλο. Πάντα. Είναι κανόνας. Βλέπεις ας πούμε αυτό το εξώφυλλο και λες «ωχ». Αν η έμπνευση για τα γραφιστικά φτάνει ώς εδώ, φαντάσου τι γίνεται με τη μουσική. Αλλά είναι Lanegan. Θα το ακούσεις. Πρέπει να το ακούσεις. Και εκεί ο πολυαγαπημένος κύριος απο το Seattle αποδεικνύει, από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του δίσκου, ότι οι πρώτες εντυπώσεις πρέπει να παραμένουν τέτοιες. Μερικές από τις πιο αλήτικες ερμηνείες του (καλά, οκ, το “Gravedigger's Song” δεν μετράει), όπως πάντα στιχάρες και απρόσμενες ενορχηστρώσεις συνθέτουν μια εξαιρετική κυκλοφορία. Αν είχε και ένα άλλο εξώφυλλο… 

To the Bone, του Steven Wilson
Έχουν περάσει δύο χρόνια απο την κυκλοφορία του “Hand.Cannot.Erase”. Και δύο χρόνια χωρίς δίσκο Steven Wilson είναι λίγα. 'Οταν ανακοινώνεται η κυκλοφορία του “To the Bone” περιμένεις πώς και πώς αυτά για τα οποία αγαπάς αυτόν τον συμπαθέστατο ημιαυτιστικό Άγγλο. Μιζέρια, σκοτεινή ατμόσφαιρα, κάνα riff εδώ κι εκεί και, πάνω απ’ όλα, να ακούσεις λίγο τίμιο σύγχρονο progressive rock. Και βγαίνει ο δίσκος. Και τον ακούς. Και είναι pop. POP! Θυμίζει περισσότερο ABBA παρά Porcupine Tree. Πολύ περισσότερο. Και τώρα υπάρχουν τρεις επιλογές. Το αποκηρύσσεις άμεσα σαν κάτι ξένο προς τον οργανισμό σου, σου αρέσει απλώς επειδή είναι Wilson και είσαι φανμπόυς ή σου αρέσει επειδή απλώς είναι δισκάρα. Γιατί είναι! Δεν είναι Porcupine Tree. Δεν αλλάζει το time signature κάθε δεύτερο μέτρο. Δέν είναι σκοτεινό και μίζερο (όχι τόσο όσο το παρελθόν πάντα). Αλλά είναι ένας δίσκος εξαιρετικός. Σε όλα του. Και κάθε φορά που κάποιος hardcore progster φίλος μου λέει ότι δεν του άρεσε, διότι είναι ποπ, ας έχει κατά νου ότι εγώ μέσα στο κεφάλι μου χορεύω στο ρεφρέν του “Nowhere Now”! 

The Assasination of Julius Ceasar, των Ulver
Κάθε φορά που οι Ulver ετοιμάζουν δίσκο θα έπρεπε να μπαίνει στο δελτίο του «πάμε στοίχημα» τι θα είναι! Black metal, trip hop, ambient, psychedelic, prog rock ή (οριακά) κλασική μουσική; Αυτή τη φορά, το αποτέλεσμα ήρθε dance ημίχρονο, synth pop τελικό. Κι εκεί που περιμένεις να τα ακούσεις όλα αυτά από το καινούριο άλμπουμ των Depeche Mode, που κυκλοφόρησε μόλις 22 μέρες νωρίτερα, έρχονται οι Ulver και τους κλέβουν τη δόξα. Synth βγαλμένα απευθείας από τα ‘80s, σκοτεινή ατμόσφαιρα και σημεία που νομίζεις ότι είσαι σε ξεχασμένο trance party. Η φωνή ανατριχιαστική στο σύνολο του δίσκου, και όλο αυτό το σύνολο ακόμα καλύτερο και πιο εντυπωσιακό σε live. Α, ναι, έχει και εξωφυλλάρα με λεπτομέρεια απο την «Αρπαγή της Περσεφόνης». 

The Dusk in Us, των Converge
Πολλά συμβαίνουν μέσα σε 5 χρόνια. Στον καθένα. Γεγονότα που σε αλλάζουν, σε ταρακουνούν, σε ωριμάζουν. Αυτό βγαίνει ξεκάθαρα και στο νέο άλμπουμ των Converge “The Dusk in Us”. Σίγουρα δεν είναι και το συγκρότημα που μπορεί να βάλει εύκολα ο καθένας να ακούσει. Ο κάθε ακροατής θέλει τον χρόνο του μαζί τους. Είναι όμως και από τα συγκροτήματα που, αν τα πιάσεις, δεν υπάρχει επιστροφή. Κάθεσαι να ακούσεις αυτό το άλμπουμ και κολλάς. Κάθε τραγούδι σε παρασέρνει και σε πετάει στο επόμενο, που σε παρασέρνει πάλι. Είναι στιγμές που σε χτυπάει στον τοίχο, άλλες που σε ηρεμεί και άλλες που σε βάζει να σκεφτείς. Οι στίχοi δωρικοί και περιεκτικοί, κάτι που ξέρει πολύ καλά να κάνει ο Bannon. Όπως στο “Cannibals”, για παράδειγμα, που του φτάνει 1:15 για να τα πει όλα. 

Sleep Well Beast, των The National
Η αγαπημένη μπάντα κάθε καταθλιπτικού που σέβεται τον εαυτό του επιστρέφει τέσσερα χρόνια μετά το τουλάχιστον αριστουργηματικό “Trouble Will Find Me” πιο μίζερη απο ποτέ. What's not to love. Αρκετές αλλαγές στον ήχο τους, πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία και τα πληκτροφόρα μέρη πιο μπροστά απο παλιότερα, χωρίς όμως να αλλάζει ο χαρακτήρας τους. Ο χαρακτηριστικός τους ήχος είναι πάντα εκεί σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Ένα ταξίδι με κύριους άξονές του την απώλεια, τον χωρισμό, την αναζήτηση, την κρίση μέσης ηλικίας, το ευγενές μίσος και με όχημα δυο ζευγάρια αδερφών κι έναν ξέμπαρκο πλην χαρισματικότατο frontman/ποιητή.

The Dusk in Us, των Converge
Η πιο συνεπής μπάντα του ακραίου ήχου, στην πιο ώριμη δουλειά της. Τόσα χρόνια μετά, πάνω από 20, έχουν τόση ενέργεια που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι έχει πάει στραβά.

Sleep Well Beast, των The National
Μοναδικός επιτρεπτός φωτισμός τα κεριά. Σε παίρνει μαζί του, κάθε ακρόαση και καινούργια ανακάλυψη, πρωτίστως για τον εαυτό σου. 

Hiss Spun, της Chelsea Wolfe
Αν η συγκεκριμένη ήταν ζώο, θα ήταν ερπετό∙ προσαρμόζεται παντού. Αδιανόητη χρήση ηλεκτρικής και ακουστικής κιθάρας, δημιουργεί εικόνες, για ακόμη μία φορά. 

Reputation, της Taylor Swift
Το κορίτσι μας μεγάλωσε, και της πάει. Η σύγχρονη pop στη μεγαλύτερη στιγμή της.

Forever, των Code Orange
Η χρυσή τομή μεταξύ hardcore/punk/metal. Δεν νομίζω να έχει προταθεί ποτέ ξανά κάτι τόσο ακραίο για grammy.