Auditorium

Το άλμπουμ αποτέλεσε μια άμεση και τεράστια επιτυχία, παρά το γεγονός ότι αρκετά από τα τραγούδια του λογοκρίθηκαν από ορισμένους οργανισμούς μετάδοσης, όπως το BBC, επειδή θεωρήθηκαν ότι προωθούν τα ναρκωτικά. Ήταν δε τέτοια η απήχηση του που έφτασε να παίζεται από πολλούς αμερικανικούς σταθμούς συνεχόμενα από την αρχή ως το τέλος! Εκτός από τις νούμερο 1 θέσεις που πέτυχε σε πολλά charts παγκοσμίως, συνέχισε να πουλάει για χρόνια και σήμερα είναι το άλμπουμ των Beatles με τις περισσότερες πωλήσεις, ξεπερνώντας τις 32 εκατομμύρια κόπιες! 

Και όλα αυτά χωρίς το άλμπουμ να διαθέτει προωθητικά singles. Τα τραγούδια που προορίζονταν για singles, κυκλοφόρησαν νωρίτερα, καθώς το συγκρότημα δεχόταν πιέσεις από τη δισκογραφική του εταιρεία να βγάλει κάτι στο εμπόριο. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 1967, κυκλοφόρησαν ως διπλό single τα “Strawberry Fields Forever” και “Penny Lane”, τα οποία στη συνέχεια, για άγνωστους λόγους «κόπηκαν» από τον δίσκο, ίσως επειδή έφτασαν μόνο στο νούμερο 2 του βρετανικού chart, προκαλώντας σχόλια σχετικά με την αδυναμία πλέον του γκρουπ να βγάζει hits…

Η κυκλοφορία τους όμως προϊδέασε το κοινό σχετικά με την κατεύθυνση που έπαιρνε το συγκρότημα. Ήδη από τις 29 Αυγούστου 1966, όταν το συγκρότημα έκανε την τελευταία του ζωντανή εμφάνιση, κλείνοντας μια μέτρια τουρνέ στην Αμερική, φήμες είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν σχετικά με το μέλλον των Beatles. Ο George Harrison αποσύρθηκε για ένα διάστημα στην Ινδία και είχε δηλώσει στον μάνατζερ του γκρουπ ότι θέλει να αποχωρήσει. Πείσθηκε να παραμείνει όταν έλαβε διαβεβαιώσεις ότι δεν θα πραγματοποιηθούν άλλες συναυλίες. Ο John Lennon, ο οποίος ήδη από το 1966 αισθανόταν ότι το συγκρότημα δεν μπορεί πλέον να αποδώσει ως κουαρτέτο τις συνθέσεις της ώριμης περιόδου του σε ζωντανό κοινό, στράφηκε στον κινηματογράφο και άλλες τέχνες. Στην πορεία συνάντησε και τη μέλλουσα γυναίκα του Yoko Ono και έστρεψε προς εκείνη το ενδιαφέρον του. Ο Ringo Starr απομονώθηκε στο σπίτι για να περάσει ποιοτικά τον χρόνο του με την οικογένειά του.

Ο τελευταίος Beatle που παραδέχτηκε ότι το συγκρότημα δεν ήταν πια ικανό να αποδίδει συναυλιακά ήταν ο Paul McCartney. Η παραδοχή αυτή όμως δεν τον οδήγησε μακριά από το συγκρότημα. Ο McCartney φαίνεται πως είχε σχηματίσει ένα όραμα για τη μελλοντική πορεία των Beatles που είχε ξεκινήσει από την καλλιτεχνική στροφή που είχαν κάνει δυο χρόνια νωρίτερα και εκφράσθηκε στα προηγούμενα άλμπουμ τους “Rubber Soul” (1965) και “Revolver” (1966). Οι Beatles είχαν φανερά επηρεαστεί από τον Bob Dylan και τους Byrds και καλλιτεχνικά ξεκίνησαν να στρέφονται όλο και περισσότερο σε θέματα που αφορούσαν, ενδιέφεραν και ενέπνεαν την «επαναστατημένη» νεολαία της εποχής. Η βουτιά προς την ψυχεδέλεια ήταν το επόμενο φυσικό βήμα που μπορούσαν να κάνουν. Και πως μπορούσε να γίνει αυτό, χωρίς το συγκρότημα να υποφέρει από τα στερεότυπα που ακολουθούσαν την Pop φυσιογνωμία του και τα καλλιτεχνικά στεγανά που επέβαλαν οι δισκογραφικοί διευθυντές;

Στην πραγματικότητα, τα τραγούδια δεν ήταν φτιαγμένα για ζωντανές εμφανίσεις. Οι Beatles συνέχισαν να πειραματίζονται συνθετικά, όπως είχαν ξεκινήσει με το “Revolver”, απαιτώντας από τους μηχανικούς ήχους να κάνουν οποιαδήποτε μαγικά μπορούσαν για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του συγκροτήματος και κυρίως του McCartney που είχε αναλάβει πλέον ουσιαστικά την καλλιτεχνική διεύθυνση του γκρουπ. Χρησιμοποιώντας συνθετικούς ήχους από πρώιμα συνθεσάιζερ όπως το Melotron, over-dubbing στις τετρακάναλες ηχογραφήσεις ώστε να πολλαπλασιάζουν το ηχητικό αποτέλεσμα και μιξάροντας τα κομμάτια δημιουργώντας ένα ενιαίο θεματικό σύνολο (concept), οι Beatles δημιούργησαν έναν δίσκο που αργότερα αποκαλέστηκε ως πρωτο-progressive.

Στην πραγματικότητα, οι Beatles παρουσίασαν μια δημιουργία που αποτελούσε αφιέρωμα στην εξέλιξη της δυτικής μουσικής, συνδυάζοντας στοιχεία baroque, συμφωνικής μουσικής, jazz, blues, rock n roll, αλλά και εμβατηριακής μουσικής καθώς και μουσικής για καμπαρέ και τσίρκο. Και μέσα σε όλη αυτή την πανδαισία ηχοχρωμάτων, κατάφεραν και κόλλησαν και την ινδική κλασική μουσική με το sitar του Harrison. Το αποτέλεσμα, από πλευράς συνθέσεων, δεν ήταν ακριβώς ψυχεδελικό ροκ, ως συνολικό αισθητικό δημιούργημα όμως, το Sgt Peppers’ αποτελεί ένα από τα κορυφαία έργα της ψυχεδελικής μουσικής, που ταίριαξε απόλυτα με τη συναισθηματική υπερβολή του «Καλοκαιριού της Αγάπης»…

Αν και κατά τη γνώμη μου, δεν αποτελεί τον καλύτερο δίσκο των Beatles (προτιμώ το “Abbey Road”), εντούτοις η ιστορική του σημασία είναι τεράστια. Δεν είναι μόνο η επίδραση που είχε ως ένας πολύ καλός δίσκος των Beatles έτσι κι αλλιώς. Αυτό άλλωστε αποδεικνύεται από τις πάμπολλες τιμές που του έχουν γίνει, όπως για παράδειγμα από την Αμερικανική Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντικού καλλιτεχνικού δημιουργήματος ή από το περιοδικό Rolling Stone που το έχει συμπεριλάβει στα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών. Το κυριότερο, είναι ότι αποτελεί ένα ιστορικό καλλιτεχνικό αποτύπωμα, μιας σημαντικής περιόδου για την εξέλιξη της δυτικής κουλτούρας, μιας εποχής μάλιστα η οποία, παρά τους κύκλους που κάνει η ιστορία, δεν πρόκειται να επαναληφθεί ποτέ.