Auditorium

α) Νόμιζω σε πολύ μικρή ηλικία, λόγω της μεγάλης μου αδερφής που άκουγε τότε αυτή τη μουσική, όταν εγώ έπαιζα ακόμη με G.I. Joe. Θυμάμαι είχα ακούσει για πρώτη φορά το “Money” και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η εισαγωγή με τις λούπες. Άργησα, όμως, πολύ να το εκτιμήσω ως album.

Β) Πιστεύω ότι έχει επηρεάσει μια ολόκληρη γενιά μουσικών (και όχι μόνο) και θα συνεχίζει να το κάνει για πάντα. Η ποιότητα του ήχου, της μελωδίας και η ροή του, που κυλάει σαν κινηματογραφική ταίνια, μου έδωσαν γερές βάσεις για αυτό που ονομάζω «progressive μουσική» αλλά και «ολοκληρωμένο album». Μου σηκώνεται η τρίχα κάθε φορά. Να αναφερθώ επίσης και στο πολύ έξυπνο εξώφυλλο, που μέσα από την απλότητά του έχει καταφέρει να γίνει από μόνο του ένα trademark. Ιδιοφυές.

α) Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε κι υπό ποιες συνθήκες, αλλά θα ήμουν γύρω στα 14 όταν άκουσα το “Eclipse”, τον «επίλογο» αυτού του τεράστιου δημιουργήματος που λέγεται “The Dark Side of the Moon”. Με τους Floyd είχα ελάχιστη επαφή μέχρι εκείνη τη στιγμή, αφού κι οι γονείς μου ήταν κυρίως λάτρεις της κλασικής, με την ευρύτερη έννοια του όρου, μουσικής. Ίσως να ήταν το “Eclipse” που στιγμιαία δημιούργησε εκείνες τις εγκεφαλικές συνάψεις που με ώθησαν να αναζητήσω την πηγή αυτού που άκουσα. Ξεκίνησα ανάποδα, αφού προχώρησα από το “The Division Bell” προς τα πίσω χρονικά, φτάνοντας σταδιακά στο “TDSOFTM”.

β) Η επιρροή που ασκούν οι Floyd, ανεξαρτήτως δίσκου, είναι τόσο ευρεία που θεωρώ ότι τις περισσότερες φορές δεν μπορείς να εντοπίσεις τα μικρά προφανή κομμάτια μέσα στη δημιουργική διαδικασία και το αποτέλεσμα ενός καλλιτέχνη, ενός συγκροτήματος. Για μένα, ως κιθαρίστα, ο Gilmour είναι ένας αγαπημένος δεξιοτέχνης του οργάνου. Ένας άνθρωπος με τρομερή μουσική ευαισθησία και την ικανότητα να την αποπνέει στο παίξιμό του. Έχοντας μελετήσει αμέτρητες φράσεις του από τότε που θυμάμαι να πιάνω την ηλεκτρική κιθάρα, είτε ήταν κάποιες φαινομενικά απλές συγχορδίες ή κάποιο από τα πολύ χαρακτηριστικά του σόλο, πάντα ήταν και θα είναι μέρος της εξέλιξής μου ως μουσικού. Δυσκολεύομαι να απαντήσω στο αν ο συγκεκριμένος δίσκος με επηρέασε με ένα συγκεκριμένο, ενδεχομένως διαφορετικό τρόπο, από τους υπόλοιπους. Δεν πιστεύω ότι συνέβη. Από τότε που εισχώρησαν στη ζωή μου οι Floyd, δεν ήταν ποτέ μόνο ένας δίσκος, αλλά μια μουσική πορεία με αρχή, χωρίς τέλος. 

α) To συγκεκριμένο άλμπουμ δεν το ήξερα όταν πρωτοασχολήθηκα στα 15-16 μου με τη μουσική, γιατί έπεσα με τα μούτρα στο μέταλ, και όλα αυτά τα ροκ συγκροτήματα τα θεωρούσαμε «φλώρους». Θυμάμαι, σε κάποια φάση, να είμαι φοιτητής και να το ακούω. Για μερικά χρόνια το θεωρούσα απλώς ένα ωραίο άλμπουμ. Μετά, όμως, ήρθε η ωριμότητα των 25-26 ετών, και άρχισα να καταλαβαίνω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι που προκαλεί δέος.

β) Σίγουρα, τα γαλήνια κιθαριστικά σόλος και οι μαγικοί ήχοι των πλήκτρων έχουν επηρεάσει κάθε μουσικό στον πλανήτη, και εγώ δεν θα μπορούσα να αποτελώ εξαίρεση. Πραγματικά, έχω ακούσει πολλές φορές αυτό το άλμπουμ παρατηρώντας την εύστοχη χρήση των πλήκτρων και διορθώνοντας ίσως ιδέες που είχα για δικά μου κομμάτια. Τα synths μπαίνουν εκεί που πρέπει, δεν φλυαρούν, και νιώθεις πως αυτό που παίζουν δεν ξεπήδησε από ένα ανθρώπινο μυαλό, αλλά πως ήταν πάντα εκεί. Επίσης, ένα άλλο στοιχείο είναι η φαινομενική απλότητά του. Όλα μοιάζουν τόσο απλά και αβίαστα, από τη φωνή μέχρι το τελευταίο χτύπημα στα ντραμς. Αυτή η απλότητα του δίσκου, το λεγόμενο “less is more”, είναι μάθημα για έναν μουσικό και κυρίως έναν συνθέτη σαν εμένα. Δεν χρειάζεται να εντυπωσιάσεις, αρκεί να αφήσεις την έμπνευση να σε κυριεύσει. Πέρα βέβαια από τα παραπάνω, είναι και ένα άλμπουμ το οποίο διαλέγω συχνά να ακούσω όταν θέλω να ηρεμήσω, να γαληνέυσω. Νιώθεις ότι αγγίζεις λίγο τον παράδεισο… Κάπως έτσι θα είναι προς εκείνα τα μέρη.

α) Στα χέρια μου έφτασε μετά από τυχαία βόλτα απ’ το σπίτι του γείτονά μου. Όταν το είδα, νόμιζα ότι ήταν κάτι σαν το «Εμείς και ο κόσμος» λόγω εξωφύλλου. Αποτέλεσμα: να πεθάνει στα γέλια ο γείτονας (40άρης τότε) και να μου το δώσει να το ακούσω μαζί με κάτι άλλα των Blue Oyster Cult.

β) Με επηρέασε, αφού κατάλαβα ότι ακόμα και ο ήχος μιας ταμειακής μηχανής μπορεί να γίνει μουσική καθώς και πώς μπορείς να κάνεις κάτι να ακούγεται διαχρονικό. Είτε από πλευράς ήχου, είτε από αντίληψη συνθέσεων, είτε από άποψη αισθητικής. Κομμάτια σαν το “Brain Damage” μπορεί να είναι deep cuts για έναν δίσκο με το “Great Gig in the Sky”, αλλά παραμένει η πιο αγαπημένη στιγμή, γιατί εκεί άρχισα να πρωτοκαταλαβαίνω τον δίσκο.

To παράξενο με το “Dark Side of the Moon” είναι ότι δεν ήταν καν στα πρώτα πέντε άλμπουμ των Floyd που άκουσα. Η σχέση αγάπης με τους Pink Floyd ξεκίνησε ορθόδοξα (με το “The Wall” φυσικά), συνεχίστηκε όμως αρκετά ανορθόδοξα.

Σωτήριον έτος 1994. Στο μέρος όπου παραθέριζα με τους γονείς μου, μαζευόμασταν για το καλοκαίρι παιδιά από κάθε πιθανή γωνιά της χώρας. Ένα από αυτά ήταν ο Σπύρος από την Αθήνα, 3-4 χρόνια μεγαλύτερος από εμάς (τότε ήμασταν 14-15). Κάθε καλοκαίρι έφερνε μαζί του κασέτες με διάφορες μουσικές που, για έναν έφηβο ο οποίος άκουγε μόνο Metallica, Maiden, Manowar, Megadeth και άλλα metal συγκροτήματα που αρχίζουν από M, φάνταζαν πολύ περίεργες. Οι Dead Can Dance, οι Dark, οι Ozric Tentacles ήταν εντελώς διαφορετικοί από οτιδήποτε είχα ακούσει μέχρι τότε. Μία από τις πρώτες κασέτες που έλαβα ήταν το “Ummagumma”. Γνωρίζοντας τους Floyd μέσα από το “The Wall”, οι πρώτες νότες του “Sysyphus pt 1” μ’ έπιασαν εντελώς αδιάβαστο. Ακολούθησε το “Atom Heart Mother”, το “Meddle”, το “More” (!) και μετά έπεσε στα χέρια μου μια TDK 60άρα κασέτα με το “Dark Side of the Moon”.

Η αλήθεια είναι πως ηχητικά ήταν πιο κοντά στο “The Wall”, αλλά σαν πρώτη εντύπωση μού φάνηκε αρκετά πιο mainstream, και λίγο ξενέρωσα. Ωστόσο, ένα χρόνο περίπου μετά βγαίνει το ‘’Pulse’’, και προβάλλεται στην ΕΡΤ ολόκληρο το live από το Earls Court, όπου και παίχτηκε ολόκληρο το “DSOTM”. Τότε λοιπόν βίωσα μια μίνι αποκάλυψη, με το υπέροχο σόλο του Gilmour στο “Time”, την Sam Brown να φτάνει σε θεϊκά επίπεδα ερμηνείας στο αγαπημένο μου πλέον “The Great Gig in the Sky”, τον Dick Parry να στολίζει με πανέμορφες μελωδίες το “Us&Them”, με το χαρακτηριστικό βίντεο να παίζει στο background, και τέλος το “Eclipse” να κλείνει έναν δίσκο που θα μπορούσε να είναι ένα μόνο κομμάτι.

Την επόμενη μέρα, πήγα φυσικά και αγόρασα το cd. Εμβάθυνα στο concept, στην ιστορία πίσω από το εμβληματικό εξώφυλλο της Hipgnosis, θαύμασα την πρωτοποριακή παραγωγή του Alan Parsons, και έγινε ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ, ως υπόδειγμα σύνθεσης, ωριμότητας και εξέλιξης. Τώρα πια, πάνω από 10 διαφορετικές εκδόσεις του ‘’DSOTM’’ κοσμούν τη δισκοθήκη μου, και με τον κίνδυνο να θεωρηθώ ιερόσυλος θα πω ότι η επετειακή SACD 5.1 εκδοχή του αποτελεί -για μένα- το απόλυτο mix του δίσκου. 

α) Πολύ πριν αγοράσω το δικό μου αντίτυπο, το “Dark Side of the Moon” δεν ήταν άγνωστο στο οικογενειακό μου περιβάλλον. Θυμάμαι τους ήχους του στο υπόβαθρο της καθημερινότητας από τότε που ήμουν μικρό παιδί στο δημοτικό, ιδιαίτερα τα “Breathe” και “On the Run”. Αργότερα, ως ενήλικας, αγόρασα το άλμπουμ σε βινύλιο και σε CD για τη δική μου συλλογή/δισκοθήκη και το λατρεύω.

β) Για μένα, βιωματικά, καθοριστικό ρόλο έπαιξε το ότι κλήθηκα, μια δεκαετία πριν, να παίξω σε ένα Pink Floyd cover-band, και μέσω αυτού του δίσκου (που πήρε το μερίδιο του λέοντος στο σετ) αναγεννήθηκε το πάθος μου για τους Floyd. Έκτοτε, η παρουσία τους είναι διαρκής κι έντονη στο μουσικό μου περιβάλλον και με έχουν συνοδεύσει στη δημιουργία όμορφων στιγμών και αναμνήσεων. Καλλιτεχνικά, τo “Dark Side of the Moon” μ’ έκανε να αγαπήσω το synthesizer και την ηλεκτρονική μουσική του ’70, την τέχνη της παραγωγής και των fuzz pedals. Όλα αυτά παίζουν πλέον καθοριστικό ρόλο στη μουσική μου, οπότε καταλαβαίνεις τι σημαίνει “Dark Side of the Moon” για μένα.

The Dark Side of the Moon, των Pink Floyd (1973)

Μουσικό είδος: Progressive Rock

Δισκογραφική: Harvest Records