Auditorium

• If I'm The Devil, των Letlive (Epitaph Records)

Από τους ελάχιστους δίσκους φέτος, ανεξαρτητως ιδιώματος, που πήγαν τη μουσική ένα βήμα παραπέρα. Όσοι αγαπούν το punk rock ξέρουν πόσο γρήγορα έπιασε ταβάνι και πόσο παλινωδεί μεταξύ παρωχημένων μεθόδων. Οι Letlive έκαναν την υπέρβαση, άφησαν πίσω τον παλιό τους εαυτό και δίνοντας βάση στη μελωδία και το παραγωγικό songwriting έφτιαξαν ένα διαμάντι ενσυνείδητου και αιχμηρού post hardcore. Καθολικό soundtrack για το 2016. 

• A Sailor's Guide To Earth, των Sturgill Simpson (Atlantic Records)

Είτε θες να κρατηθείς στη storytelling παράδοση της αμερικανικής country είτε ψοφάς να ανακαλύπτεις meta επιρροές σε κλασικές φόρμες μουσικής, ο Sturgill είναι ο άνθρωπός σου. Ένας οργισμένος αστικός επαναστάτης (θα μου έσπαγε τα δόντια αν μπορούσε να το διαβάσει αυτό) που προτίμησε να μπολιάσει τη μουσική του Nashville με τα πνευστά των Dap Kings σε ένα album που βρίσκεται σε τροχιά για να κατακτήσει τον κόσμο.

• Archetypes, των Cyanna Mercury (Self Released)

Οι Cyanna έχουν μια περίεργη διπλή διάσταση. Όσοι τους απόλαυσαν live, πριν ακούσουν το album τους, πιστεύουν ότι με την ηχογράφησή του, τα κομμάτια του παζλ μπήκαν στη θέση τους. Όσοι άκουσαν πρώτα το ηχογραφημένο άλμπουμ και μετά τους πέτυχαν πάνω στη σκηνή, υποστηρίζουν ότι η ζωντανή εμπειρία ξεδιαλύνει τα πάντα. Τώρα, αν αυτό δεν είναι ίδιον συναρπαστικού ντεμπούτου, τότε τι είναι; Ανεξίτηλο σημάδι στο προσωπικό μου 2016, ανυπομονώ για τη συνέχεια.

• The Get Down Ost (RCA Records)

Όσοι παρακολούθησαν τη σειρά του Netflix, βρήκαν κι από έναν διαφορετικό λόγο για να την αγαπήσουν: άλλοι για τη ρεαλιστική της ματιά στην Αμερική των late 70s· άλλοι για το προσεγμένο cast ή για την όμορφη εμπειρία του να γίνεσαι μάρτυρας της γέννησης του hip hop μέσα από τα scratch του Grandmaster Flash και του Kool Herc. Αν ρωτάς εμένα, ήταν η υπέροχη μουσική που ένωσε τουλάχιστον 4 διαφορετικές κουλτούρες, οι πηγαίες ερμηνείες ταλαντούχων παιδιών, η groovy ματιά του Nile Rodgers να επιβλέπει τα πάντα και ναι, οκ, μπορεί να έχω δαγκώσει λίγο τη λαμαρίνα για χάρη της Herizen Guardiola, πόσο κακό είναι πια;

• We Got It From Here… Thank You 4 Your Service των A Tribe Called Quest (Epic Records)

Το πράγμα δεν είναι καθόλου αστείο. Οι δρόμοι που άνοιξαν οι ATCQ για το hip hop έχουν γίνει πλέον ολοφωτισμένες λεωφόροι και οποιοσδήποτε στηρίζει τη διανόηση με τον λόγο του και απλώνει τη φωτιά που τον καίει πάνω από beats, έχει κάτι από αυτούς μέσα του. Φέτος ήρθε η ώρα του κύκνειου άσματος, ο Phife Dawg είναι νεκρός και η δύναμη αυτού του δίσκου είναι σίγουρα το καταλληλότερο κατευόδιο. Αλλά μην ακούς εμένα, είναι βέβαιο ότι ο λόγος που γκρεμοτσακίστηκαν να συμμετάσχουν σε αυτό οι Elton John, Andre 3000, Kendrick Lamar, Jack White, Talib Kweli, Busta Rhymes και Kanye West δε μπορεί να είναι τυχαίος…

• Nonagon Infinity, των King Gizzard And The Lizard Wizard ‎(Flightless/ATO Records)

Ίσως ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η garage/psych σκηνή της Αυστραλίας τα τελευταία χρόνια! Απίστευτο το 8o άλμπουμ των Μελβουρνέζων psych/punk-sters και η παράδοση καλά κρατεί. Ακούγεται (μόνο) δυνατά! 

• Hold/Still, των Suuns ‎(Secretly Canadian)

Μινιμαλισμός, ακρίβεια και επανάληψη. Αυτά είναι τα βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον απαισιόδοξο κόσμο των Καναδών Suuns. Το Hold/Still είναι η τρίτη δουλειά του indie/electro σχήματος που σίγουρα, στο μέλλον, θα μας απασχολούν ιδιαίτερα. 

• Into The Water, των Ritual Howls ‎(Felte)

Από το Detroit, οι Ritual Howls απασχολούν τα μουσικά δρώμενα ήδη με την προηγούμενη κυκλοφορία τους (“Turkish Leather”, Felte 2014). Με το “Into the Water” το συγκρότημα καταφέρνει και ντύνει μουσικά τους πιο σκοτεινούς μας εφιάλτες με το μοναδικό post-punk/dark wave κράμα τους. 

• Imarhan, των Imarhan (City Slang)

Άλλο ένα διαμάντι από τη City Slang, με καταγωγή από τη vότια Αλγερία. Συνεχίζοντας τον θρύλο που δημιούργησαν ο Ali Farka Touré και οι Tinariwen, οι Imarhan μας ξεναγούν στον κόσμο των τούαρεγκ και των Desert blues. Απλά υπέροχο!

• Channel the Spirits, των The Comet is Coming (The Leaf Label)

Το “Channel the Spirits” είναι το ντεμπούτο των Λονδρέζων «αφροφουτουριστών» The Comet is Coming και αποτελεί μία μοναδική spacey ηλεκτρονική μετεξέλιξη της Free Jazz των 1960s.

• Nonagon Infinity, των King Gizzard and the Lizzard Wizard (Flightless/ATO Records)

Το “Nonagon Infinity” είναι ο 8ος δίσκος των ημίτρελων Αυστραλών και συνεχίζουν να μοιράζουν φάπες σε όποιον πιστεύει ότι το garage δεν έχει εκπρόσωπο σήμερα. Γιατί έχει. Τους King Gizzard and the Lizard Wizard. Ο εν λόγω δίσκος τους είναι ένα χαοτικό χάος και βρίσκεται εδώ, απαιτώντας να σας κάνουν έξωση λόγω έντασης. 

• Adore Life, των Savages (Matador)

Κακά τα ψέματα, τα girl bands δεν είναι συχνό φαινόμενο. Τώρα, στον χώρο του post punk και του noise, τα girl bands αποκτούν διαστάσεις μονόκερου όσον αφορά τη σπανιότητά τους. Το “Adore Life” είναι, λοιπόν, ένας μονόκερος αρτιότητας, αισθητικής και μουσικού οράματος και εντελώς αντικειμενικά, όταν αυτοί οι κορίτσαροι θα βγάζουν δίσκο, θα είναι μέσα στους δίσκους της χρονιάς εις τους αιώνας των αιώνων, ΑΜΗΝ. 

• Skeleton Tree, των Nick Cave and the Bad Seeds (Bad Seed Ltd)

Το Μαύρο Ευαγγέλιο του 2016 ήταν η «συζήτηση» που είχε ο Nick Cave με το μικρόφωνό του, το οποίο έγινε δέκτης θρησκευτικής εξομολόγησης. Προσωπικό, ανθρώπινο και εύθραυστο μας πήγε μέχρι το κέντρο της Γης και τα απόκρυφά της. 

• Makena, των No Clear Mind

Μέσα στον Δεκέμβριο και λίγο πριν βγάλουμε όλοι τις λίστες μας για το 2016 κυκλοφόρησε ένας από τους πιο όμορφους δίσκους των τελευταίων χρόνων από το ελληνικό σχήμα No Clear Mind. Το “Makena” είναι μία μουσική όαση πρωτοτυπίας και φρεσκάδας με καταπληκτικές συνθέσεις και αχρηστεύει παντελώς το κουμπί “next”. Ακούγεται ολόκληρο, αγαπιέται ακαριαία. 

• You Want It Darker, του Leonard Cohen (Columbia)

Το δεύτερο Μαύρο Ευαγγέλιο του 2016 από το βραχνιασμένο λαρύγγι του Cohen. Από τις πιο ωραίες του δουλειές· συγκινητικό, βαθύ και ανθρώπινο, το “You Want It Darker” άπαξ και το ακούσαμε έγινε τατουάζ στ’ αυτιά μας. So long and thanks for the fish, Mr. Cohen.

• Theories of Flight, των Fates Warning (InsideOut Records)

Μία μπάντα μόνο μπορεί να φτιάξει το ιδανικό προσχέδιο μιας αξέχαστης πτήσης. Μία πτήση δυνατή και πέρα για πέρα συναισθηματική. Μία ακόμα αποτελεσματική «prog metal αντιβίωση» για τις ευαίσθητες καρδιές. 

• II, των Mother Turtle (Self Released)

Ήταν φυσικό επακόλουθο για τους Mother Turtle, μετά τον ντόρο του ντεμπούτου, να μην επαναπαυτούν στις δάφνες τους, αλλά να δημιουργήσουν έναν δίσκο που θα τους απελευθερώσει περισσότερο. Ετοιμάζουν, λοιπόν, έναν κρυφό αρραβώνα ανάμεσα στο prog rock και τη jazz και μας χαρίζουν τον δίσκο της χρονιάς. 

• Mayhem in Blue, των Hail Spirit Noir (Dark Essence Records)

Αστείρευτη έμπνευση, black metal καθοδηγούμενο από ένα σκοτεινό rock πέπλο και οσμές από αρωματοποιίες των 60s και των 70s. Κανείς δεν ακούγεται έτσι και κανείς δε θα ξαναγράψει άλλο “How to Fly in Blackness”. 

• InnerWish, των InnerWish (Ulterium Records)

Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να αγγίξει και να πληγώσει τους InnerWish, ούτε καν ο χρόνος. Για πέμπτη φορά, παίζουν μπάλα μόνοι τους με τα ανθεμικά τραγούδια και ρεφρέν τους. Αειθαλής δύναμη από εκείνους που ξέρουν. 

• Atomic, των Mogwai (Rock Action Records)

Τι κι αν πρόκεται για το instrumental soundtrack του ντοκιμαντέρ “Atomic: Living in Dread and Promise”… Ως δίσκος ανατρέπει κάθε προσδοκία και ανανεώνει ολόκληρο το post rock, αφήνοντας πίσω του μέχρι και το “The Wilderness” των Explosions in the Sky.