Auditorium

«Οι άνθρωποι φοβούνται τον εαυτό τους, τη δική τους πραγματικότητα, τα συναισθήματά τους πάνω από όλα. Οι άνθρωποι μιλούν για το πόσο μεγάλη είναι η αγάπη, αλλά λένε σαχλαμάρες. Η αγάπη πονάει. Τα συναισθήματα είναι ενοχλητικά. Οι άνθρωποι διδάσκονται ότι ο πόνος είναι κάτι κακό και επικίνδυνο. Πώς μπορούν να αγαπήσουν εάν φοβούνται να αισθανθούν;»

«Ο πόνος έχει στόχο να μας ξυπνήσει, αλλά οι άνθρωποι προσπαθούν να κρύψουν τον πόνο τους. Κάνουν λάθος. Νιώθεις τη δύναμή σου μέσα από την εμπειρία του πόνου. Το θέμα είναι πόσο πόνο μπορείς να κουβαλήσεις. Αυτό είναι που έχει σημασία. Ο πόνος είναι ένα συναίσθημα. Τα συναισθήματά σου είναι ένα μέρος του εαυτού σου, της δική σου πραγματικότητας. Εάν αισθάνεσαι ντροπή γι’ αυτά και προσπαθείς να τα κρύψεις τότε αφήνεις την κοινωνία να καταστρέψει τη δική σου πραγματικότητά. Θα πρέπει να αγωνιστείς για το δικαίωμά σου να αισθάνεσαι τον πόνο σου».

«Φοβόμαστε τη βία περισσότερο από τα δικά μας συναισθήματα. Ο προσωπικός, ιδιωτικός, ο μοναχικός πόνος είναι περισσότερο τρομακτικός από τον πόνο που μπορεί οποιοσδήποτε άλλος να σου προκαλέσει».

«Το πιο σημαντικό είδος ελευθερίας είναι να είσαι ο αληθινός εαυτός σου. Συνήθως ανταλλάσουμε την πραγματικότητά μας με ένα ρόλο. Ανταλλάσουμε τις αισθήσεις μας για ένα θέατρο. Παραιτούμαστε από την ικανότητά μας να αισθανόμαστε και σε αντάλλαγμα, τοποθετούμε στο πρόσωπό μας μια μάσκα. Δεν μπορεί να υπάρξει μια μεγάλης κλίμακας επανάσταση εάν δεν έχει προηγηθεί μια προσωπική επανάσταση, σε ατομικό επίπεδο. Η επανάσταση πρέπει να γίνει μέσα μας πρώτα».

«Αληθινός φίλος είναι εκείνος που σου επιτρέπει να έχεις απόλυτη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου, και κυρίως να αισθάνεσαι. Ή και να μην αισθάνεσαι. Ό,τι τυχαίνει και να αισθάνεσαι, οποιαδήποτε στιγμή ο πραγματικός φίλος σου θα είναι μια χαρά μαζί σου και θα σε αποδεχτεί. Αυτή είναι η πραγματική αγάπη: να αφήνεις αυτόν που αγαπάς να είναι αυτό που πραγματικά είναι».

Οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπάνε αυτό που προσποιούμαστε ότι είμαστε. Και για να διατηρήσουμε την αγάπη τους, συνεχίζουμε να προσποιούμαστε, μέχρι που στο τέλος μαθαίνουμε κι εμείς να αγαπάμε την ψεύτικη εικόνα μας. Είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι μένουν κλειδωμένοι σε αυτήν την εικόνα και το λυπηρό είναι ότι τη συνηθίζουν. Είναι εξαρτημένοι από τη μάσκα τους. Αγαπάνε τις αλυσίδες τους. Ξεχνάνε αυτό που πραγματικά είναι και αν τολμήσεις να τους το θυμίσεις σε μισούνε γι αυτό. Αισθάνονται ότι πας να τους κλέψεις την πιο ακριβή τους ιδιοκτησία.

«Όταν οι άλλοι απαιτούν από εμάς να είμαστε οι άνθρωποι που εκείνοι θέλουν να είμαστε, μας αναγκάζουν να καταστρέψουμε το πρόσωπο που πραγματικά είμαστε. Αυτό είναι ένα λεπτοδουλεμένο είδος δολοφονίας και το διαπράττουν γονείς που υπεραγαπάνε τα παιδιά τους και λοιποί συγγενείς με χαμόγελο στα πρόσωπά τους».

«Άκουσε… η πραγματική ποίηση δεν λέει τίποτα, απλά υποδηλώνει όλες τις δυνατότητες. Ανοίγει όλες τις πόρτες. Μπορείς να περάσεις από όποια πόρτα σου ταιριάζει».

«Ο Μπλέικ, κάποτε είπε ότι το σώμα είναι η φυλακή της ψυχής, εκτός αν και οι πέντε αισθήσεις είναι ανοιχτές και έχουν αναπτυχθεί πλήρως. Θεωρούσε τις αισθήσεις ως τα «παράθυρα της ψυχής». Όταν το σεξ ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις έντονα, τότε μπορεί να είναι μια μυστικιστική εμπειρία».

«Μερικές φορές ο πόνος είναι πάρα πολύς για να είναι ανεκτός. Αλλά οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο περισσότερο από τον πόνο. Είναι περίεργο το γεγονός ότι φοβούνται τον θάνατο. Η ζωή πονάει πολύ περισσότερο. Τη στιγμή του θανάτου, ο πόνος τελειώνει. Ναι, λοιπόν, υποθέτω ότι ο θάνατος είναι ένας φίλος». 

«Κανένας δεν θα ενδιαφερόταν για μένα αν ήμουν νορμάλ…»

*Οι περισσότερες αναφορές είναι από μια εκ βαθέων συνέντευξη που έδωσε ο Jim Morrison στη Lizzie James, το 1970. Αναδημοσιεύτηκε συμπληρωμένη το 1981 σε ειδικό αφιέρωμα του Creem Magazine για τα δέκα χρόνια από τον θάνατό του και μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ. Η απόδοση από τα αγγλικά είναι δική μου.