Auditorium

Η πολιτική βέβαια στην Αμερική διαφέρει αισθητά από την ευρωπαϊκή. Η αντιπαράθεση δεν γίνεται βάσει ιδεολογιών (όποια σημασία κι αν έχει ο όρος) ή παρατάξεων με ιστορικές ταξικές καταβολές. Και εκεί υπάρχει ένα υπόβαθρο ταξικότητας και ιδεών αλλά είναι ομιχλώδες και η βαρύτητα που επιφέρει στην πολιτική αντιπαράθεση χάνεται στα βάθη της ιστορίας. Στην πραγματικότητα, η αντιπαράθεση γίνεται συνήθως πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα (issues) και όχι σε θέματα αρχών: δεν θα αμφισβητηθεί ποτέ η κυριαρχία του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, το δικαίωμα όμως των γυναικών στην έκτρωση έχει αποτελέσει θέμα σφοδρής αντιπαράθεσης.

Οι Ρεπουμπλικάνοι, οι δεξιοί της Αμερικής, προωθούν την ιδέα της όλο και μικρότερης παρέμβασης του κράτους στην οικονομία και την κοινωνική ζωή, ακόμα και αν αυτή η απουσία ρυθμιστικής παρέμβασης είναι επιζήμια για το περιβάλλον. Υποστηρίζουν κατά μεγάλη πλειοψηφία το δικαίωμα στην οπλοκατοχή και στο κυνήγι και γενικά είναι υπέρ ενός αυστηρού δικαιϊκού συστήματος. Χωρίς να είναι απόλυτα κατανοητό στους Ευρωπαίους, αποδέχονται ως υπέρτατους τους κανόνες που υποτίθεται επέβαλλε πριν από χιλιάδες χρόνια η «θεϊκή παρέμβαση» στον άνθρωπο και ως εκ τούτου θεωρούν ότι η κοινωνία με τη μορφή του κράτους οφείλει να κάνει πολύ λίγα γι αυτόν: «ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του», λοιπόν.

Οι μουσικοί που είναι ανοιχτά υπέρ των Ρεπουμπλικάνων αποτελούν γενικά μειοψηφία και προέρχονται, όπως θα περίμενε κανείς, από τους χώρους των Country, Southern Rock, Hard Rock και Heavy Metal. Είτε προωθώντας την ιδέα του ελεύθερου και ρέμπελου μοναχικού καβαλάρη που δεν υποκύπτει σε κανόνες είτε την εικόνα του υπερπατριώτη ήρωα που θα υπερασπιστεί με σθένος (και όπλα) την ελευθερία, οι Ρεπουμπλικάνοι μουσικοί είναι ιδιαίτερα εκφραστικοί στις απόψεις τους και ενίοτε το κάνουν με σθένος, φτάνοντας και στα όρια του χυδαίου. Στις τάξεις τους συμπεριλαμβάνονται μουσικοί απατεώνες όπως οι Ted Nugent και Kid Rock (και οι δύο είναι «υπερήφανοι» έφεδροι βοηθοί σερίφηδες σε κομητείες του Μίσιγκαν) και διάφοροι «σκληροί» rockers, όπως οι Gene Simmons (Kiss), Sammy Hagar, Alice Cooper, Meat Loaf, Joe Perry (Aerosmith), και οι Avenged Sevenfold. Η λίστα με τους Country μουσικούς είναι επίσης σεβαστή με προεξέχοντες τους κατά καιρούς Hank Williams (I, II και III),  Randy Owen (Alabama), Gretchen Wilson, Loretta Lynn, Ricky Skaggs και άλλους λιγότερο γνωστούς στην Ελλάδα.

Ιδιαίτερη περίπτωση – και για κάποιους εντελώς απρόσμενη αλλά όχι ανεξήγητη – αποτελούν οι Punk Ρεπουμπλικάνοι όπως οι Joe Escalante (The Vandals), Michale Graves και Bobby Steele (The Misfits), κ.α. Η ιδεολογική βάση για τον συντηρητισμό των Punks είναι η απέχθειά τους για κυβερνητικές παρεμβάσεις στην προσωπική τους ζωή ή αυτό που νομίζουν ότι αποτελεί παρέμβαση (π.χ. η απαγόρευση χρήσης όπλων). 

Τον επιβεβαιώνουν μάλιστα οι αλλαξοπιστήσαντες μουσικοί που ξεκίνησαν ως Δημοκρατικοί και κατέληξαν θερμοί Ρεπουμπλικάνοι. Ο Frank Sinatra υπήρξε φανατικός υποστηρικτής Δημοκρατικών Προέδρων, όπως οι Roosevelt, Truman και Kennedy και κατέληξε να στηρίζει τους Nixon και Reagan. To ίδιο έκανε και ο Charlie Daniels: από υποστηρικτής του Δημοκρατικού Jimmy Carter σταδιακά έγειρε προς τα δεξιά στηρίζοντας τον George W. Bush. Επιπλέον, δείχνει έντονα τον πατριωτισμό του δίνοντας συναυλίες εμψύχωσης στα «στρατευμένα νιάτα» της Αμερικής στο Ιράκ και αλλού. Στην ίδια κατηγορία εμπίπτουν ακόμα ο David Mustaine (Metallica, Megadeath) και οι Lynyrd Skynyrd. Οι τελευταίοι, έχουν περάσει από δύο φάσεις. Στην ιστορική τους περίοδο, όταν έγραφαν τις μουσικές που πολλοί αγαπήσαμε, οι Lynyrd Skynyrd με τραγουδιστή τον Ronnie Van Zant, ο οποίος είχε οικολογικές και αντιρατσιστικές ευαισθησίες, είχαν υποστηρίξει τον Carter. Στην αναβίωσή τους με τραγουδιστή τον μικρό αδερφό του Van Zant, Johnny, έχουν μετατραπεί σε ιδιαίτερα ένθερμους υποστηρικτές των Ρεπουμπλικάνων, παίζοντας μάλιστα συχνά πυκνά ζωντανά στα συνέδρια του κόμματος.

Δεν λείπουν και οι εκπρόσωποι της μαύρης μουσικής, που αν και παραδοσιακά στηρίζουν τους Δημοκρατικούς, έχουν εκφραστεί θετικά υπέρ των Ρεπουμπλικάνων, όπως οι LL Cool J, 50 Cent και Nicki Minaj. Βέβαια, η συμπάθειά τους αυτή ενέχει και κάποιο βαθμό αντίδρασης στη γενική μόδα υποστήριξης των Δημοκρατικών, ανάμεσα στους μουσικούς. Από την άλλη, υπάρχουν φορές που έχουν εκφραστεί θετικά για τον Obama και άλλους Δημοκρατικούς! Επιβεβαιώνουν όμως τη γενική εικόνα που δίνουν οι Ρεπουμπλικάνοι μουσικοί: περισσότερο εκδηλώνουν μια συγκεχυμένης αντίληψης αντίδραση απέναντι σε ένα δημοκρατικό «κατεστημένο» που ισχύει στην αμερικανική τέχνη, παρά σαφείς συντηρητικές απόψεις. Σχεδόν όλοι για παράδειγμα, εκτός από τους ακραία συντηρητικούς, υποστηρίζουν την αποποινικοποίηση της μαριχουάνας! 

Για το Δημοκρατικό μουσικό «κατεστημένο» όμως θα μιλήσουμε στο Β’ μέρος του αφιερώματος στις αμερικανικές εκλογές.