Ο Ziggy έγινε αστερόσκονη
Από την ώρα που ανακοινώθηκε ο θάνατός του, έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα και έχουν αναρτηθεί άλλα τόσα posts σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς και φωτογραφίες που απεικονίζουν έναν από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες που πέρασαν από τον χώρο των τεχνών. Αυτές τις μέρες, το μουσικό σύμπαν έχει πασπαλιστεί με λίγη από την αστερόσκονη του απόκοσμου Ziggy Stardust, ο οποίος έχει εκτοξευθεί πλέον στο Blackstar του και οι απανταχού θαυμαστές του έχουν μπει σε τροχιά εορτασμού του μεγαλειώδους μουσικού έργου που άφησε πίσω του ο καλλιτέχνης.
Γιατί αν δεν είσαι συγγενικό πρόσωπο ή φίλος του καλλιτέχνη, ώστε να θρηνήσεις για τον χαμό του ανθρώπου David Bowie, αλλά ανήκεις στην κατηγορία των θαυμαστών του μουσικού και performer David Bowie, τότε αυτό ζητείται από εσένα πλέον. Να γιορτάσεις τους δίσκους που σου προσέφερε ο καλλιτέχνης που θαύμαζες και του οποίου το έργο λάτρεψες.
Ξεπερνώντας λοιπόν το αρχικό σοκ για τον χαμό ενός αγαπημένου καλλιτέχνη, θέλω να γιορτάσω την ύπαρξη του στον μουσικό μου κόσμο, να θυμηθώ τις στιγμές που ακούγοντάς τον, κάτι βαθειά μέσα μου, ίσως να ήταν και το μεδούλι των κοκάλων μου, συγκλονιζόταν και έπιανε φωτιά. Να μιλήσω για τον καλλιτέχνη που μας απελευθέρωσε μουσικά, καλλιτεχνικά, σεξουαλικά, για τον καλλιτέχνη που επισφράγισε την αποδοχή της διαφορετικότητας. Να δω τον Starman να μπαίνει για ακόμα μια φορά σε τροχιά στους γαλαξίες για τους οποίους τραγούδησε. Θυμάμαι:
Όταν για πρώτη φορά άκουσα το παρήγορο και συγχρόνως εξωγήινο “Space Oddity” και έπαθα την πρώτη μου εγκεφαλική έκρηξη με τον Bowie. Διαβάζοντας τους στίχους τότε, θυμάμαι την μελαγχολία την οποία ένιωσα για τον Major Tom
For here
Am I sitting in a tin can
Far above the world
Planet Earth is blue
And there's nothing I can do
και συγχρόνως την ανατριχίλα για το μεγαλείο του επιτεύγματος της ανθρωπότητας να φτάσει μέχρι το διάστημα. Ξαφνικά τα λόγια του Arthur C. Clarke “My God, it’s full of stars!” έβγαζαν νόημα μέσα από τον στροβιλισμό του Major Tom στο μαύρο κενό του διαστήματος.
Ground Control to Major Tom (Ten, Nine, Eight, Seven, Six)
Commencing countdown, engines on (Five, Four, Three)
Check ignition and may God's love be with you (Two, One, Liftoff)
Όταν ο αδερφός μου, μου έδωσε ν’ ακούσω για πρώτη φορά τον δίσκο “Diamond Dogs” και εκστασιάστηκα με το γλυκόπικρο “Sweet Thing” με τη ρηξικέλευθη σεξουαλική του επανάσταση και τον βαθύτατο υπαρξισμό του.
Is it nice in your snow storm, freezing your brain?
Do you think that your face looks the same?
Then let it be, it's all I ever wanted
It's a street with a deal, and a taste
It's got claws, it's got me, it's got you ...
Όταν έχοντας αποκτήσει το πολυπόθητο δίπλωμα αυτοκινήτου, έβαλα στην πρώτη μου βόλτα ένα cd, το οποίο είχα φτιάξει με διάφορες επιλογές και από τα ηχεία ακούστηκε το “Life On Mars?”. Όταν ανατρίχιασα, κρατώντας το τιμόνι, σύμβολο μιας κάποιας ανεξαρτησίας για μένα, ακούγοντας τον David Bowie να μου φωνάζει
Is there life on Mars?
Και να του απαντάω εγώ από μέσα μου «Ziggy, αν υπάρχει τελικά, φύγαμε».
Όταν μετά από χιλιάδες φορές που έχει ακουστεί το “Heroes” στα αυτιά μου, δεν έχει ξεφτίσει ούτε στο ελάχιστο η αίσθηση ότι μπορώ να αναποδογυρίσω όλο τον κόσμο αν χρειαστεί, ότι η ανθρωπότητα ίσως έχει κάποια ευκαιρία να την βγάλει καθαρή, ότι έχω όσα χρειάζομαι, ότι “we are infinite”, όπως λέει και ο νεαρός στο πανέμορφο “The Perks of Being a Wallflower” ακούγοντας το κομμάτι σε μία στιγμή απόλυτης νεανικής απελευθέρωσης. Γιατί εν τέλει αυτό είναι όλη η μουσική του Bowie. Μία συμπαντική έκρηξη χιλιάδων πιθανοτήτων μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, όμοια με τις εκρήξεις που συντελούνταν μέσα στον 16χρονο εαυτό μας.
Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος “Low”. Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος αυτός. Όταν κυκλοφόρησε. Όταν συγκινήθηκα ακούγοντας το “Subterraneans”. Όποιος το έχει ακούσει, καταλαβαίνει, όποιος δεν έτυχε να το βρει μπροστά του, ήρθε η ώρα να αφεθεί στην καλοσυνάτη μουσική αγκαλιά του David Bowie. Όσοι τον λατρέψαμε, αυτό δεν κάναμε έτσι κι αλλιώς;
Είμαστε όλοι λίγο άστρο και λίγο σκόνη,
Το έργο του Bowie (ευτυχώς) το αποδεικνύει.
