A Birth of Loss, των Whatever End
Θα έλεγα ότι είναι κάπως ρομαντικό όταν, ως ακροατής, έρχεσαι σε επαφή με έναν καινούργιο δίσκο και στην πρώτη ακρόαση γνωρίζεις το ποιόν της μπάντας και ποιοι είναι ευεργέτες τους, ενώ στις επόμενες ακροάσεις μένεις να αναζητάς κατά καιρούς όλα εκείνα τα σημεία μέσα στα τραγούδια που σε κερδίζουν. Οι Whatever End ανήκουν σε αυτή την περίπτωση, και πρέπει να ομολογήσω ότι το ντεμπούτο τους είναι από τους λίγους δίσκους που θεωρώ καλοφτιαγμένους απ’ όλες τις απόψεις.
Οι Αθηναίοι μπορεί να εκδηλώνουν απεριόριστα την αγάπη τους για τους Arcturus, αλλά –προσωπικά– πέρα από τη γοητεία των Νορβηγών αστροναυτών διακρινώ και κοινά σημεία με τους Psychotic Waltz, κάτι που με δένει ακόμα περισσότερο με το υλικό του “A Birth of Loss”. Φυσικά, μπορεί πάντα οι επιρροές να έχουν ένα σημαντικό ρόλο μέσα στη μουσική ενός σχήματος, αλλά το κέντρο βάρους βρίσκεται στο τι μπορεί να κάνει ο καλλιτέχνης μέσα από την προσωπική του δημιουργικότητα. Σε αυτό, οι Whatever End παίρνουν άριστα. Φρόντισαν να βάλουν τα τραγούδια στη σωστή σειρά, κι έχει σημασία αυτό, καθώς το κάθε τραγούδι που έπεται, είναι καλύτερο από το προηγούμενο, χωρίς να υπονομεύεται η αξία κάποιου.
Πρόσεξαν τη χρονική διάρκεια των συνθέσεων, όπως και την progressive φιλοσοφία τους, κάνοντας τη μουσική τους να είναι πιο γεμάτη σε ουσία απ’ ό,τι μπορεί να εκφράσει ο όρος progressive/doom metal. Τεχνικές κιθάρες και με όγκο, οι οποίες αφήνουν παντού τη μυρωδιά των riffs και δεν παίζονται απλά για ν’ ακούγονται, μελωδικές ατμόσφαιρες που παραπέμπουν στο αστρικό σκοτάδι των Νορβηγών καθοδηγητών τους, κι ευτυχώς τους αποξενώνει από το να καθιερωθούν ως καθαρά ατμοσφαιρικοί και συμφωνικοί. Μέσα σε όλα αυτά βρίσκω ιδιαίτερη απόλαυση σε δύο πράγματα: στον ήχο του μπάσου, τον οποίο πιστεύω ότι πρέπει να έχουν όλες οι κυκλοφορίες, αλλά και στην καίρια συμβολή του Κώστα στα φωνητικά.
Χαίρομαι απεριόριστα που δεν είναι ακόμα ένας κλασικός metal τραγουδιστής. Αντιθέτως, βάζει θεατρικότητα στις ερμηνείες του, και ο τρόπος του δεν θα έλεγα ότι είναι συνηθισμένος. Ακόμα και σε κάποια τελειώματά του (βλ. “Triarchy” και “Turgon”) αισθάνομαι ότι του δίνει ώθηση το πνεύμα του Devon Graves, καθώς εκείνος με τον άφταστο λυρισμό του σβήνει το σύμπαν ερμηνεύοντας τον στίχο “I am Forever”.
Σημαντικός δίσκος με σοβαρό λόγo ύπαρξης, και τολμώ να πω ότι μπορεί να ερμηνευτεί ως ο προσωπικός πολικός αστέρας της μπάντας, που θα τους δείξει ποιο πρέπει να είναι το επόμενό τους βήμα και ό,τι μπορεί να συμπεριλαμβάνει αυτό.
A Birth of Loss, των Whatever End (2017)
Μουσικό είδος: Progressive/doom Metal
Δισκογραφική: Self - released
