Abbas

By Νίκος Πρίπορας Άλλαι Τέχναι Camera Obscura 27 Οκτ 2013

Πόλεμοι, επαναστάσεις, θρησκείες στον 20ο και 21ο αιώνα μέσα από τον μοναδικό φακό του Ιρανού φωτογράφου Abbas Attar.

Ο Abbas Attar γεννήθηκε το 1944 στο Ιράν και στη συνέχεια μετανάστευσε στο Παρίσι όπως χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες του. Από το 1971 ως το 1973 ήταν μέλος του πρακτορείου Sipa, από το 1974 ως και το 1980 ήταν μέλος του Gamma agency και τέλος από το 1981 ως σήμερα είναι μέλος της Μagnum photos.

Οι φωτογραφίες του καταγράφουν την πολιτική και κοινωνική ζωή των τόπων που επισκέπτεται, τις συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα σε αυτές, αλλά και τις διαφορές των χωρών αυτών. Μεγάλο κομμάτι της δουλειάς του επικεντρώνεται σε πολέμους και επαναστάσεις.

Είναι γνωστός για τις εικόνες του από τις κοινωνικές-πολιτικές, βίαιες συγκρούσεις σε χώρες όπως η Μπιάφρα, το Μπαγκλαντές, η Ιρλανδία, το Βιετνάμ, η Χιλή, η Κούβα, η Μέση Ανατολή και η Νότια Αφρική (υπάρχουν φωτογραφίες και από την περίοδο του Απαρτχάιντ).

Ειδικότερα, το έργο του για την επανάσταση στο Ιράν τη δεκαετία του ’70 έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καταγραφή της ιστορίας της χώρας.

Από το 1987 μέχρι και το 1994, ο Αbbas αφιέρωσε το χρόνο του στην καταγραφή μέσω του φακού του, της ισχυροποίησης του Ισλάμ σε παγκόσμιο επίπεδο, από την Τζακάρτα μέχρι το Μαρόκο. Καρπός αυτής της προσπάθειας είναι το βιβλίο που εκδόθηκε με τίτλο “Allah O Akbar”.

Mε το ίδιο σκεπτικό, προχώρησε στη δημιουργία ενός άλλου Project με τίτλο “Animism” την περίοδο 2000-2002, στο οποίο απεικονίζει τον τρόπο, κατά τον οποίο, σε μια εποχή όπου η επιστήμη και η τεχνολογία είναι παρούσες σε κάθε μας βήμα, συνεχίζουν να τελούνται «μη ορθολογικές» θρησκευτικές τελετές παγκοσμίως.

Παρομοίως, έχει δημιουργήσει μία σειρά φωτογραφιών αναφορικά με τον Χριστιανισμό καθώς και τον Βουδισμό, εκδηλώνοντας έτσι το έντονο ενδιαφέρον του για τις διάφορες θρησκείες και τις θρησκευτικές τελετές.

Ο ίδιος ο Abbas σχολιάζοντας το έργο του αναφέρει:

My photography is a reflection, which comes to life in action and leads to meditation. Spontaneity – the suspended moment – intervenes during action, in the viewfinder. A reflection on the subject precedes it. A meditation on finality follows it, and it is here, during this exalting and fragile moment, that the real photographic writing develops, sequencing the images. For this reason a writer’s spirit is necessary to this enterprise. Isn’t photography «writing with light»? But with the difference that while the writer possesses his word, the photographer is himself possessed by his photo, by the limit of the real which he must transcend so as not to become its prisoner.