Art Outside the Core

Κλείσε επιτέλους την τηλεόρασή σου. Κλεισ’ την. Δεν είναι λογικό να παρακολουθείς βολεμένους παπαγάλους με παχυλούς μισθούς να σου υπενθυμίζουν πόσο απαίσιος πολίτης είσαι και πως αν πληρώνεσαι τα ψίχουλα του σήμερα πάλι καλά να λες, γιατί δε σου αξίζει τίποτα καλύτερο. Δεν γίνεται να ταΐζεις το μυαλό σου με επαναλαμβανόμενα σκουπίδια, με τηλεοπτικά παιχνίδια που απευθύνονται σε ηλίθιους, ριάλιτι και εκπομπές της ψευτογκλαμουριάς και της υποκουλτούρας του τίποτα. Κλεισ’ την ή ακόμη καλύτερα πέτα την. Ωραίο πράγμα η ελευθερία του μυαλού. 

Βάλε μια άνω τελεία στα λόγια των γύρω σου. Ακόμη και της οικογένειάς σου. Ακόμη και της επιλεγμένης οικογένειάς σου, που λέγεται «φίλοι». Ο καθένας μας βάζει τα δικά του όρια και τις δικές του προϋποθέσεις για τη ζωή του. Κανείς και για κανένα λόγο δεν πρέπει να παρεμβαίνει σε αυτό. «Άντε παντρέψου, τι περιμένεις; Άντε ακόμη να κάνεις παιδί, πότε πια, περνάνε τα χρόνια! Άντε ακόμη να κάνεις και δεύτερο, πώς θα μεγαλώσει το πρώτο μόνο του; Δώσε μια ευκαιρία στον τάδε, μην είσαι χαζή, τόσα λεφτά έχει, δεν βλέπεις πού ζούμε; Αυτή να πάρεις, ξέρει να μαγειρεύει καλά, στα πούπουλα θα σε έχει!» Ξέρεις τι όμορφο πράγμα είναι η σιωπή; Πόσο πιο καθαρά ακούγεται στην ησυχία η ήρεμη φωνή της ψυχής σου που κάθε μέρα σου ψιθυρίζει τους αληθινούς πόθους της; Κλεισ’ τα όλα. Κινητά, υπολογιστές, στόματα. Κλεισ’ τα. Και άφησε τους πόθους σου να σου βάλουν φωτιές. Όσο τρελοί κι αν είναι. Όσο απίθανοι κι αν φαίνονται. Ασ’ τους να σε κάψουν. Μόνο έτσι αξίζει να καίγεσαι. 

«Πνίξου» στα όνειρά σου. Μήπως έχεις ξεχάσει πόσο σημαντικά είναι τα όνειρα για την ζωή; Παρατήρησε κάποιον που τα έχει παρατήσει. Δεν θέτει προοπτικές, γιατί δεν βρίσκει τον λόγο. Δεν δραστηριοποιείται, γιατί δεν θα κάνει καμιά διαφορά. Επιλέγει να μην ζει, απλώς να υπάρχει, γιατί οι ονειροπόλοι είναι αλλοπαρμένοι και «όταν θα φάνε τα μούτρα τους, θα δουν πόσο δίκιο είχα». Ψάξε την ιστορία. Είναι οι ονειροπόλοι που άλλαξαν ή θα καταφέρουν να αλλάξουν τον κόσμο. Είναι οι ονειροπόλοι που νικούν τον χρόνο και χαράσσουν λαμπερούς, φωτεινούς δρόμους για τους επόμενους. Και είναι οι ονειροπόλοι που βγάζουν τα καλύτερα τραγούδια για να μην χαθεί το όνειρο. 

Χαμογέλασε. Δειλά στην αρχή. Μην νιώσεις τύψεις. Η καλή διάθεση του ανθρώπου είναι καθαρά θέμα επιλογής. Χαμογέλα δυνατά τώρα. Νιώθεις ακόμη τύψεις για τη δυστυχία που υπάρχει δίπλα σου; Λάθος. Ο κόσμος μας ολόκληρος, από το σπίτι μας, τη γειτονιά μας, τη χώρα μας και μέχρι το άλλο άκρο του πλανήτη μας είναι δομημένος στην αδικία, τις ανισότητες, το δράμα και τον θάνατο. Αυτό δεν θα αλλάξει, αν εσύ αρχίσεις τη μέρα σου με ένα χαμόγελο, όπως και δεν θα αλλάξει αν αρχίσεις τη μέρα σου νιώθοντας πως κουβαλάς στους ώμους σου ολόκληρο βουνό. Η παγκόσμια τρέλα που έχει χτίσει ο άνθρωπος πάνω στη Γη θα πάψει μόνο, αν αλλάξουμε εμείς μυαλά και νοοτροπία. Αν ο καθένας από μας αποδεχτεί την ευθύνη του απέναντι σ’ έναν κατακρεουργημένο κόσμο. Να αγαπάς την ευθύνη έλεγε ο Καζαντζάκης: «Να λες μόνο εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης». Όμως κάντο με χαμόγελο. Πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο αν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς;

Ζήσε. Εάν επαληθευθεί ο ποιητής και εν τέλει νόημα έχει μόνο το ταξίδι και όχι ο προορισμός, ζησ’ το. Μέχρι τέλους. Το ταξίδι σου δεν θα διαρκέσει πολύ. Στο συμπαντικό χωροχρόνο θα υπάρχεις για δευτερόλεπτα. Κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς με αυτά. Γιατί τη στιγμή που θα ξαναγίνεις αστερόσκονη, τίποτε από όλα αυτά δε θα έχει σημασία. Ούτε οι λογαριασμοί, ούτε η ψυχική καταπίεση, το άγχος και η αμφιβολία. Μόνο ένα πράγμα θα αποκτήσει νόημα τότε: τι έκανα με τη ζωή μου; Τι κατάφερα τελικά τα λίγα αυτά χωροχρονικά δευτερόλεπτα που περπάτησα στη γη; Για μένα η απάντηση πρέπει να είναι μια: ό,τι καλύτερο μπορούσα. Αυτό έκανα. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά ξέρω πως προσπάθησα. Έβαλα τα δυνατά μου. Αξιοποίησα τη ζωή μου. Πάντα μάθαινα, κάθε μέρα κι από κάτι. Κι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. 

Σου φαίνεται μήπως γλαφυρό; Τετριμμένο; Πιστεύεις δηλαδή πως αρχέγονες δυνάμεις που για δισεκατομμύρια χρόνια «μαγείρευαν» σε ολόκληρο το σύμπαν στοιχειώδη σωματίδια, ώστε να βρουν επιτέλους τη μαγική συνταγή, να φτιαχτούν πλανήτες και συστήματα, για να μπορέσεις να έρθεις στη ζωή εσύ -ενάντια σε όλες τις πιθανότητες– και να πληρώνεις λογαριασμούς; Το είδος μας άντεξε πέντε φορές την ολική του εξαφάνιση, έφτιαξε πόλεις, μηχανήματα, πράματα και θάματα για να φτάσουμε εμείς σήμερα να πεθαίνουμε κάθε μέρα και από λίγο για ένα χρήμα που ουσιαστικά δεν υπάρχει και μια ζωή βουτηγμένη στο γκρι; 

Είσαι ένα απίθανο θαύμα. Σκέψου το. Με βάση τη στατιστική, λογικά δε θα έπρεπε να βρίσκεσαι εδώ. Και όμως τα κατάφερες. Για αυτό και μόνο έχεις χρέος όχι απλώς να υπάρχεις αλλά να ζεις. Να γελάς. Πάρε λοιπόν μια βαθιά ανάσα και βούτα στη θάλασσα του φόβου σου. Και κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς.