Art Outside the Core

Είναι ένα κοινωνικό προϊόν. Από τη βιομηχανική επανάσταση και μετά δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα. Όποιος δεν μπορεί, λόγω κινητικών δυσλειτουργιών, ψυχικού νοσήματος, νοητικής ή άλλης ανεπάρκειας να συμμετάσχει στην παραγωγική διαδικασία όπως ο περιβόητος μέσος όρος, χαρακτηρίζεται ως ανάπηρος. Βέβαια, όσο αυξάνεται ο μέσος όρος, αυξάνεται και ο αριθμός των αναπήρων. Σύνηθες επακόλουθο είναι μία αντιμετώπιση απαξίωσης ή οίκτου. Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας και κυρίως με τον εαυτό μας. Όλοι έχουμε ψελλίσει τη λέξη «κρίμα» στη θέα ενός ανάπηρου και βρεθήκαμε σε κατάσταση αμηχανίας, αναφορικά με το πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε.

Μα φυσικά με τον πιο απλό τρόπο, αντιμετωπίζοντας το άτομο με αναπηρία, ως έναν ακόμα άνθρωπο, που έχει ίσα δικαιώματα και μοιράζεται κοινά αισθήματα με τους συνανθρώπους του. Η ανεπάρκεια είναι μία κατάσταση, που στους περισσότερους είναι άγνωστη και ως τέτοια προκαλεί φόβο. Εδώ λοιπόν αρχίζει μία σύγκρουση συναισθημάτων και απόψεων – Θαυμασμός ή λύπη, φυσικό ή παράξενο -αν φανταστούμε έναν ανάπηρο ως ζωγράφο, ηθοποιό, ποιητή, χορευτή κλπ. Προσωπικά, θεωρώ πολύ φυσιολογικό να συνυπάρχουν οι έννοιες της ανεπάρκειας και της τέχνης. Η τέχνη δεν πρέπει να νοείται ως προνόμιο αλλά ως δικαίωμα, για να μην πω υποχρέωση όλων. Όμως τι είναι τέχνη; Πρόκειται για γέννηση. Με τέτοιες γεννήσεις θα ασχοληθούμε στη στήλη αυτή και νομίζω ότι θα είναι ένα ενδιαφέρον διπλό ταξίδι στον κόσμο της τέχνης και της αναπηρίας. Επιβιβαστείτε και φύγαμε για εκθέσεις, παραστάσεις, δράσεις και ότι άλλο ήθελε εντυπωσιάσει εμένα ως πηδαλιούχο.