Anders Trentemøller: «Θέλω να είμαι κύριος και αφεντικό του εαυτού μου»
Καλημέρα σας κ. Anders! Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας και για την συνέντευξη. Έχω μερικές ερωτήσεις για σας, αλλά επειδή δεν είμαι ειδικός στη μουσική, σας ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων αν δεν καταλάβω κάτι.
Μην ανησυχείς.
Λοιπόν… είναι αρκετά μεγάλη επιτυχία, να έχετε ήδη καθιερωθεί στη μουσική βιομηχανία, πριν ακόμα κυκλοφορήσετε το ντεμπούτο σας, “The Last Resort”. Ακούγεται αρκετά δύσκολο. Πώς το καταφέρατε;
Ναι, αλλά αυτό που είχα καταφέρει, ήταν να καθιερωθώ μόνο, ως κάποιος ο οποίος μπορεί να κάνει κάποια remix και κάποια πράγματα στην techno μουσική, οπότε ήταν πολύ σημαντικό που είχα την ευκαιρία να δημιουργήσω το δικό μου album, καθώς επίσης να κυκλοφορήσω όλη αυτή τη μουσική που δημιουργούσα η οποία, ξέρεις, δεν ήταν και τόσο προσανατολισμένη στο να είναι μουσική για κλαμπ. Οπότε για μένα, το να κάνω το πρώτο μου άλμπουμ δεν ήταν και τόσο δύσκολο, αλλά περισσότερο μία φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Επίσης, είχα κουραστεί λίγο να δημιουργώ house και techno μουσική. Παίζω πολύ indie-rock και άλλα είδη μουσικής, συνεπώς ήταν υπέροχο το να κυκλοφορήσω κάποια πράγματα τα οποία δεν ήταν προορισμένα για κλαμπ.
Τι σας προσφέρει η μουσική; Εννοώ πέραν του οικονομικού κέρδους. Τι σημαίνει για σας η μουσική;
Για μένα, φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με τα χρήματα, απολύτως καμία. Η μουσική είναι το μεγαλύτερό μου πάθος, και από τότε που ήμουν μικρός έπαιζα πιάνο, ντραμς και αγαπώ το γεγονός ότι μπορεί κανείς να βυθιστεί στη μουσική. Η μουσική είναι κατά κάποιον τρόπο μία παγκόσμια γλώσσα, οπότε για μένα σημαίνει πολλά, είναι ένας τρόπος έκφρασης. Ειλικρινά, δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς τη μουσική. Η μουσική είναι πολύ, πολύ σημαντική… και στην καθημερινή μου ζωή, νομίζω.
Προσφέρατε μία αλλαγή στον ήχο της minimal-techno. Θα μπορούσατε να περιγράψετε με λίγο λόγια την επονομαζόμενη «ιδιαίτερη Trentemøller χροιά»; Θέλω να πω, ακούγεται σαν κάτι πολύ ιδιαίτερο, εναλλακτικό, μοναδικό…
Ναι… νομίζω ότι είναι πάντα τρομερά δύσκολο να περιγράψει κανείς τον δικό του ήχο, αλλά προσωπικά προσπαθώ απλά να μην σκέφτομαι τόσο συνειδητά τι είναι αυτό που κάνω. Απλά προσπαθώ να φτιάξω την μουσική που έχω μέσα στο μυαλό μου, οπότε για μένα το ζήτημα είναι να προσπαθείς να συνθέσεις μερικές όμορφες μελωδίες, να έχεις κάτι μελωδικό και κάπoια δυναμική στη μουσική. Επίσης, μεγάλο μέρος της ηλεκτρονικής μουσικής είναι για μένα λίγο βαρετό, καθώς βασίζεται πάνω σε λούπες και καταλήγει να ακούγεται ο ίδιος ήχος και να επαναλαμβάνεται πολύ. Αυτός είναι ο ήχος και το στυλ γενικά, αλλά εγώ ακούω πολλά διαφορετικά είδη μουσικής, από κλασσική μέχρι φολκλόρ, indie, ηλεκτρονική και προσπαθώ να ενσωματώνω όλα αυτά τα στοιχεία στη μουσική μου και τότε μάλλον βγαίνει αυτή η «ιδιαίτερη Trentemøller χροιά» (γέλια)… δεν ξέρω…
Σας αρέσει η κλασσική μουσική;
Ναι, μου αρέσει πάρα πολύ, o Liszt και ο Satie, του οποίου τα κομμάτια πιάνου με κάνουν πολύ χαρούμενο. Ακούω επίσης και πιο μοντέρνους όπως ο Steve Reich. Υπάρχουν μοντέρνοι συνθέτες, οι οποίοι παράγουν μία πιο μοντέρνα εκδοχή της κλασσικής μουσικής. Ο Philip Glass είναι μία από τις μεγαλύτερες επιρροές μου.
Σας έχουν προσεγγίσει πολλοί διάσημοι καλλιτέχνες, όπως οι Pet Shop Boys, οι Depeche Mode, ο Moby κτλ. για να κάνετε remix τα single τους. Θα μπορούσατε να ξεχωρίσετε κάποιο από αυτά; Ποια ήταν η αγαπημένη σας συνεργασία;
Υπάρχουν πολλά κομμάτια τα οποία μου άρεσε να τα κάνω remix. Μία από τις μπάντες για τις οποίες ειλικρινά μου άρεσε να το κάνω αυτό, είναι οι Lower Dens, με τραγουδίστρια την Jana Hunter αν την ξέρεις, από τις πιο πρόσφατες συνεργασίες, και είμαι πραγματικά χαρούμενος γι αυτό το remix καθώς είμαι μεγάλος φαν της μουσικής τους και το κομμάτι τους “Brains” σημαίνει κάτι για μένα. Επίσης μου αρέσει να κάνω remix στους The Drums, ένα συγκρότημα από το Brooklyn. Το διασκέδασα πολύ, γιατί πιστεύω ότι ο τραγουδιστής τους έχει πολύ cool φωνή και ήταν αρκετά εύκολο για μένα να το κάνω, αφού μου αρέσει πολύ η μουσική τους.
Το ντεμπούτο σας “The Last Resort” (2006) έχει χαρακτηριστεί ως μία μυστικιστική ιστορία, ένα soundtrack ταινίας. Το κομμάτι “Shades of Marble” από το δεύτερο άλμπουμ σας “Into the Great Wide Yonder”(2010) ακούστηκε στο trailer καθώς και στην ίδια την ταινία “The Skin I Live In”(2011) του Pedro Almodóvar. Επίσης, έχετε συνθέσει το soundtrack για την δανέζικη ταινία “Det Som Ingen Ved”(2008). Έχετε κάποια ιδιαίτερη αδυναμία στον κινηματογράφο; Έχετε κάποια αγαπημένη ταινία ή αγαπημένο σκηνοθέτη;
Ναι, είμαι μεγάλος φαν του Pedro Almodóvar, λατρεύω τις ταινίες του, οπότε ήταν μεγάλη τιμή για μένα το γεγονός ότι μου ζήτησε να του δώσω τα δικαιώματα της μουσικής μου, ώστε να την χρησιμοποιήσει στην ταινία του και χρησιμοποιήθηκε και στο τρέιλερ της ταινίας, όπως είπες πριν, οπότε ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο για μένα. Φυσικά είμαι μεγάλος φαν του David Lynch και του Woody Allen και υπάρχουν πραγματικά πολλοί άλλοι σκηνοθέτες και ταινίες οι οποίες πάντα με εμπνέουν, όπως και τα soundtracks, γιατί η μουσική μου έχει επίσης αυτή την κινηματογραφική αίσθηση, οπότε φυσικά τα soundtracks μ’ εμπνέουν. Επιπλέον το είδος αυτό μουσικής δεν έχει στίχους και κατά κάποιον τρόπο περιγράφει μία ατμόσφαιρα και μία ιδιαίτερη ενέργεια, οπότε, ναι, ακούω αρκετά συχνά μουσική από ταινίες.
Στο Roskilde Festival το 2009, δώσατε ένα show μπροστά σε 50.000 ανθρώπους. Θα μπορούσατε να μας πείτε μερικά πράγματα γι αυτήν την εξαιρετική εμπειρία;
Ναι, το Roskilde ήταν για μένα ένα πολύ πολύ ιδιαίτερο μέρος για να παίξω, γιατί είναι το μεγαλύτερο φεστιβάλ της βόρειας Ευρώπης και το να παίζει κανείς στο Roskilde είναι απίστευτο. Παίζαμε για 70.000 ανθρώπους, οπότε ήταν αρκετά μεγάλο event και είχα ξοδέψει περίπου 3 μήνες, ώστε να φτιάξω όλο το show, καθώς είχαμε πολλά ιδιαίτερα εικαστικά θέματα πάνω στην σκηνή. Ο drummer μας, ο Henrik Vibskov, είναι επίσης fashion designer. Αυτός έκανε όλο το στήσιμο των σκηνικών, οπότε για μένα το Roskilde θα είναι πάντα κάτι ξεχωριστό, επίσης επειδή ως έφηβος πήγαινα κάθε χρόνο στο φεστιβάλ, για να δω τις αγαπημένες μου μπάντες. Θυμάμαι ότι είδα τους Cure στην ίδια σκηνή στην οποία παίξαμε κι εμείς. Παίζαμε στη μεγαλύτερη κεντρική σκηνή, οπότε ήταν πολύ περίεργο ξαφνικά να είσαι σ’ αυτήν την σκηνή, την οποία κάποτε κοιτούσες ως μικρό παιδί. Συνεπώς, ναι, το Roskilde Festival ήταν ξεχωριστό για μένα.
To πρώτο σας άλμπουμ είναι αρκετά διαφορετικό, όσον αφορά τον ήχο, σε σχέση με το δεύτερο το οποίο έχει αρκετές indie-rock αναφορές. Το επόμενο άλμπουμ αναμένεται να κυκλοφορήσει το 2013. Τι προσδοκίες θα μπορούσαμε να έχουμε απ’ αυτή την καινούρια σας δημιουργία;
Βασικά, είναι αστείο γιατί δεν πιστεύω ότι το δεύτερο άλμπουμ είναι πολύ διαφορετικό από το τρίτο, αν και φυσικά υπάρχουν ορισμένες διαφορές, αλλά για μένα είναι περισσότερο μία φυσική εξέλιξη το να φτιάχνω μουσική όπως την νιώθω και φυσικά η μουσική μου δεν είναι η ίδια μ’ αυτήν που έκανα 2 χρόνια πριν, γιατί εξελίσσω το δικό μου γούστο και στυλ, οπότε δεν ξέρω τι στυλ θα έλεγες ότι έχει το καινούριο άλμπουμ. Είναι δύσκολο να πω. Μάλλον θα έλεγα απλά ότι πρόκειται για καλή ποιοτική μουσική (γέλια) και ότι είναι ένα mix δικών μου κομματιών… και αυτή τη φορά έχω συνεργαστεί με τραγουδιστές, οπότε θα είναι μία μίξη φωνητικών και instrumental κομματιών. Αλλά δεν θα είναι παρόμοιο με το τελευταίο μου άλμπουμ. Πάντα προσπαθώ να κάνω καινούρια πράγματα στη μουσική και να μην επαναλαμβάνω τον εαυτό μου πολύ… νομίζω…
Γνωρίζετε ποιο θα είναι το όνομα του άλμπουμ;
Δεν γνωρίζω το όνομα ακόμα επειδή είμαι πραγματικά πολύ κακός στο να σκέφτομαι τίτλους για τα άλμπουμ μου κτλ., οπότε φυσιολογικά βρίσκω το όνομα την τελευταία στιγμή. Θυμάμαι την τελευταία φορά την δισκογραφική εταιρεία να μου ζητάει να τους πω τον τίτλο και μου έλεγαν ότι είχα δέκα λεπτά να σκεφτώ έναν τίτλο, γιατί θα εκτύπωναν το άλμπουμ εκείνη τη στιγμή! Οπότε νομίζω ότι θα ανακαλύψω πολύ σύντομα το όνομα… θέλω να πιστεύω… (γέλια).
Διάβασα σε μία συνέντευξή σας ότι “Τις περισσότερες φορές όταν συνθέτετε μουσική, απλά κάθεστε στο πιάνο σας και όχι μπροστά από έναν υπολογιστή…” Πώς προσεγγίζετε τη δημιουργία ενός καινούργιου κομματιού; Θα μπορούσατε να μας πείτε λίγα πράγματα σε σχέση με τη διαδικασία; Για παράδειγμα γράφετε τους στίχους;
Όχι, όχι, δεν γράφω τους στίχους… Αυτό το αφήνω στο άτομο που θα κάνει τα φωνητικά κάθε φορά, γιατί έτσι πιστεύω ότι βγαίνει ένα πιο δυνατό και πιο ειλικρινές αποτέλεσμα. Είναι οι τραγουδιστές που γράφουν τους στίχους και σε αυτό το κομμάτι δεν ανακατεύομαι. Φυσικά συζητάμε για τη θεματική, το περιεχόμενο καθώς και την διάθεση του εκάστοτε κομματιού, αλλά πάντα ο τραγουδιστής εμπνέεται τους στίχους. Έτσι ώστε να του/της βγαίνει πιο φυσικά, να το γνωρίζει, να το τραγουδήσει. Τώρα η διαδικασία της σύνθεσης είναι πάντα μέσα στο στούντιο μου, έχω ένα παλιό όρθιο πιάνο, και τον περισσότερο χρόνο κάθομαι σε αυτό, οπότε ναι, είναι χωρίς τον υπολογιστή. Κάθομαι στο πιάνο, προσπαθώ να δημιουργήσω μελωδίες και να βρω μια ωραία συνέχεια στις συγχορδίες που χρησιμοποιώ, και όταν αυτό γίνει, τότε θα πάω στον υπολογιστή μου για να προσπαθήσω να ξαναδημιουργήσω την μελωδία που έγραψα στο πιάνο. Οπότε ναι, αυτός είναι ο αγαπημένος μου τρόπος για να προσεγγίσω ένα καινούργιο κομμάτι, όχι μπροστά από μια οθόνη αλλά σε αυτό το πιάνο… με εμπνέει πολύ περισσότερο.
Θα μπορούσατε να μας πείτε την ιστορία πίσω από το κομμάτι “Μiss you”; Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό το κομμάτι;
Ναι, είναι λίγο παλιό κομμάτι, αν θυμάμαι καλά «είναι περίπου 10 ετών», ασχέτως του γεγονότος ότι κυκλοφόρησε πριν 6 χρόνια στο πρώτο μου album. Ήταν ήδη παλιό. Είναι ένα κομμάτι το οποίο έγραψα πάρα πολύ γρήγορα, αν θυμάμαι καλά μου πήρε περίπου μία ώρα για να το συνθέσω και να το ηχογραφήσω. Εκείνη την περίοδο είχα… Η κοπέλα μου με είχε αφήσει και ήμουν πολύ στενοχωρημένος, και πραγματικά ένιωθα την ανάγκη να γράψω ένα κομμάτι το οποίο να αιχμαλωτίζει τα συναισθήματα και την διάθεσή μου εκείνης της περιόδου. Οπότε αυτό γράφτηκε σε λιγότερο από μία ώρα, ηχογραφήθηκε και μετά δεν το ξαναδούλεψα, διότι ήμουν ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα, ήταν κάτι τόσο απλό και πολύ «γυμνό», δεν υπάρχουν beats, είναι απλά αυτή η μελωδία και ορισμένα pads στο παρασκήνιο, οπότε ναι, μερικές φορές ένα από τα καλύτερα κομμάτια σου δημιουργείται πολύ γρήγορα, και άλλες φορές μπορεί να κάθεσαι για ώρες, εβδομάδες ή ακόμα και έναν μήνα προσπαθώντας να δημιουργήσεις κάποιο κομμάτι το οποίο ποτέ δεν θα ολοκληρωθεί. Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία πίσω από το “Miss you”.
Υπάρχει κάποιο κομμάτι σας, που αγαπάτε ιδιαίτερα;
Ναιιι… είναι τόσα πολλά… φυσικά… είμαι πολύ χαρούμενος για το “Μiss you”, γιατί ήταν ένα από τα πρώτα κομμάτια που συνέθεσα, και επίσης είμαι πολύ χαρούμενος για μερικά κομμάτια από το καινούργιο μου album. Αλλά φυσικά κανείς δεν τα έχει ακούσει ακόμα. Είναι πάντα δύσκολο να πεις… επειδή όταν τελειώνω με ένα album, ακούω πάρα πολύ σπάνια τη δική μου μουσική, διότι μόλις τελειώσει ένα album, παίζω συνέχεια live, οπότε όταν τυχαίνει να έχω ένα κενό ανάμεσα στα live πάντα ακούω άλλη μουσική, ποτέ τη δική μου… Ειλικρινά με κουράζει πάρα πολύ (γέλια), για να είμαι ειλικρινής…
Ποιά είναι η μεγαλύτερή σας προσδοκία; Αναφορικά με τη μουσική πάντα.
Για μένα, δεν ξέρω αν έχω στόχους, αλλά το σημαντικότερο πράγμα είναι να μπορώ να γράφω τη μουσική που αγαπάω, και ξέρεις… να παραμείνω ανεξάρτητος, και όχι να έχω από πίσω μου μια τεράστια δισκογραφική που θα μου λέει τι να κάνω. Αλήθεια θέλω να είμαι κύριος του εαυτού μου, να είμαι το αφεντικό μου, και απλά να γράφω τη μουσική την οποία αισθάνομαι. Δεν είναι τόσο σημαντικό το να πουλήσω κάποιους δίσκους, και να βγάλω κάποια χρήματα. Γράφω μουσική μόνο και μόνο επειδή το αγαπάω πραγματικά πάρα πολύ. Φυσικά είναι υπέροχο συναίσθημα, όταν ο κόσμος ακούει τη μουσική σου, αλλά για να είμαι ειλικρινής είναι κάτι προσωπικό για μένα, το να μπορώ να γράφω μουσική και όσο έχω την ελευθερία να το κάνω, είμαι πολύ χαρούμενος…
Υπάρχει κάποια περίπτωση να επιστρέψετε στην Ελλάδα για να παίξετε;
Ναι, αυτό θα ήταν πραγματικά κάτι υπέροχο… Δεν ξέρω αν υπάρχουν σχέδια, επειδή θα ξεκινήσουμε tour σε λίγο καιρό. Νομίζω ότι το tour θα ξεκινήσει τον Νοέμβριο επειδή το album θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο, οπότε ευελπιστώ ότι θα έρθουμε και στην Ελλάδα αλλά πραγματικά δεν γνωρίζω τα ακριβή σχέδια του tour ακόμα. Αλλά πραγματικά θέλω να ξαναέρθω στην Ελλάδα. Έπαιξα στην Ελλάδα πριν 2-3 χρόνια, στην Αθήνα, και ένιωσα πολύ όμορφα, οπότε θα ήταν τέλειο να επιστρέψω.
Κάποιο μήνυμα προς τους Έλληνες θαυμαστές σας;
Μόνο ότι μου λείπει πολύ το να παίξω για εσάς και πραγματικά εύχομαι, ώστε να υπάρξει κάποιο φεστιβάλ ή κάτι… Ίσως ένα ωραίο club το οποίο θα με φιλοξενήσει.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη. Ήταν πραγματικά πολύ ευχάριστη και ελπίζω όλα να πάνε “super wow” με το καινούργιο σας album… (γέλια).
Και εγώ το ελπίζω… (Γέλια)
Και σας εύχομαι ότι καλύτερο… και καλή σας ημέρα!
Και σε σένα…
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ελένη Μαρκ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Θοδωρής Γολικίδης, Αλεξία Τζιώγα
