Anne Yvonne Gilbert: Η σημασία στη λεπτομέρεια
Η περίτεχνη δουλειά της είναι αποτέλεσμα εκτενούς προετοιμασίας. Η ίδια φροντίζει να κάνει προσωπική έρευνα πάνω στο εκάστοτε βιβλίο που έχει αναλάβει, προκειμένου να βρει τα κατάλληλα κοστούμια, τα οποία με τη σειρά τους θα αντιπροσωπεύουν όσο πιο πιστά γίνεται τον κορμό της ιστορίας.
Φωτογραφίζει τα μοντέλα της, όπως και όλα τα κάστρα, τα παλάτια και τα μουσεία των τόπων που επισκέπτεται κι επιστρέφει στον χώρο της για να τα ταξινομήσει. Η αγάπη της για την ιστορία, τις πανοπλίες και το μεσαιωνικό οπλισμό, είναι εμφανής στο σύνολο του έργου της.
Το σπίτι της έχει ένα χώρο αποκλειστικά για τα κοστούμια και τα συνοδευτικά αξεσουάρ που χρησιμοποιεί για τις φωτογραφίσεις των μοντέλων της. Τα τελευταία, μπορεί να είναι μέλη της οικογένειάς της, κοντινοί της άνθρωποι, ή και παντελώς άγνωστοι περαστικοί, στους οποίους έχει διακρίνει ενδιαφέροντα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά.
Παραδέχεται πως για την προετοιμασία αφιερώνει συνολικά το ίδιο χρονικό διάστημα με αυτό που χρειάζεται για να ολοκληρώσει κάθε εικονογράφηση. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως αν χρειάζεται μια εβδομάδα για το πρώτο μέρος τότε είναι απαραίτητη άλλη μια για το δεύτερο.
Από τότε που θυμάται τον εαυτό της, δουλεύει αποκλειστικά με ξυλομπογιές κι έχει αντισταθεί στον πειρασμό να χρησιμοποιήσει ψηφιακά εργαλεία, όπως της έχουν επανειλημμένα προτείνει πολλοί συνάδελφοί της. Η επιμονή στη λεπτομέρεια είναι το παν γι’αυτήν, κάτι που το έχει αναγάγει ως προσωπική ψυχοθεραπεία.
Η χρήση της ξυλομπογιάς της επιτρέπει να εμβαθύνει στις περίτεχνες λεπτομέρειες. Αποφεύγει υλικά όπως το κάρβουνο, το μελάνι ή τα χρώματα λαδιού, επειδή με τα συγκεκριμένα δε νοιώθει άνετα, γνωρίζοντας πως το έργο της κινδυνεύει να ‘λερωθεί’. Μόνη εξαίρεση αποτελεί η χρήση στυλό με μελάνι για τον σχεδιασμό των φιγούρων.
Έχοντας μεγαλώσει σε μια οικογένεια βιβλιόφιλων, διάβαζε από μικρή κλασικές παιδικές ιστορίες, για τις οποίες σχημάτιζε στο μυαλό της εικόνες που της γεννιόνταν από τις αφηγήσεις. Η ίδια έχει αρχίσει να γράφει κάποιες ιστορίες, τις οποίες όμως ελλείψει χρόνου, δεν κατάφερε ποτέ να τελειώσει. Νιώθοντας όμως απογοήτευση για την πληθώρα των νεότερων κακογραμμένων παιδικών βιβλίων, που παρόλα αυτά τυγχάνουν πολύ καλής εικονογράφησης, παροτρύνει τους συναδέλφους της να γράφουν κι αυτοί τις δικές τους ιστορίες.
Η πεποίθησή της, πως ακόμα και τα μικρά παιδιά είναι ικανά να συλλάβουν βαθύτερα νοήματα και πως οι υπεραπλουστευμένες ιστορίες των σύγχρονων παιδικών βιβλίων δεν εξάπτουν την φαντασία τους και υποτιμούν τη νοημοσύνη τους, την θυμώνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Θεωρεί πως τα παιδικά βιβλία πρέπει να εμπλουτίζονται με σύνθετες έννοιες, θέματα και συναισθήματα.
Τα παιδιά δεν στερούνται εξυπνάδας για να απορροφήσουν και να αποκωδικοποιήσουν τα παραπάνω — το αντίθετο αποτέλεσμα φέρνει η υπερβολική προστατευτικότητα. Έτσι, η κυριότερη αιτία της απομάκρυνσής τους από τα βιβλία και η ολοένα αυξανόμενη ενασχόλησή τους με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια οφείλεται στην πολυπλοκότητα των τελευταίων και τη δυνατότητα που τους προσφέρεται να ανακαλύπτουν πιο ενδιαφέροντες και πρωτότυπους ‘νέους κόσμους’.
Πίσω από τη λεπτομέρεια λοιπόν, κρύβεται η θαυμαστή δύναμη κάθε μέσου που θα συγκινήσει ‘το μάτι’ μικρών και μεγάλων και θα τους ωθήσει στην αναζήτηση της πηγής της μαγείας.
