Απειλούμενα Είδη
Από τη μία, όπως πολύ σωστά έγραψε η ραδιοφωνική παραγωγός Εύα Θεοτοκάτου στο Facebook, “αν με ρωτάτε πάνω από το δέος που προκαλεί το ταλέντο είναι η ηθική”. Από την άλλη όμως, κατά πόσο έχουμε δικαίωμα να στερήσουμε από τις επόμενες γενιές π.χ. το “Billie Jean” ή το “Bad”; Μιλάμε για τραγούδια, για μουσική, για τέχνη που, όσο υπερβολικό κι αν ακουστεί αυτό, άλλαξαν τον κόσμο. Ναι, οκ, μουσική υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς τον MJ. Μπορούμε όμως να τον διαγράψουμε από την ιστορία και τη μνήμη των επόμενων γενιών;
Έχουμε το δικαίωμα να στερήσουμε από τις επόμενες γενιές το “Usual Suspects” λόγω Kevin Spacey και του γνωστού -θολού ακόμα- σκανδάλου; Πρέπει να εξαφανίσουμε τις ταινίες του Peter Sellers επειδή, σύμφωνα με τις διηγήσεις και την καταπληκτική βιογραφική ταινία με τον Geoffrey Rush, ήταν απαράδεκτος, στα όρια της κακοποίησης, στις σχέσεις του με την οικογένεια του;
Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα, σε όλες τις εκφάνσεις της τέχνης. Σε μια εποχή βασιλείας του πολιτικά ορθού ίσως και να είναι σωστή η απόφαση “απόσυρσης” του έργου του Michael Jackson από τη συλλογική μνήμη. Ποιός όμως μπορεί να διαφωνήσει με το ότι ένα καλλιτεχνικό έργο από τη στιγμή που γεννιέται αποκτά μια αυτόνομη πορεία;
Ένα βιβλίο, ένα τραγούδι, μια ταινία, ένας πίνακας έχουν μεν δημιουργό, αλλά δένονται με το κοινό με έναν μοναδικό τρόπο, που δεν έχει να κάνει με την προσωπικότητα, τη ζωή ή τον χαρακτήρα του δημιουργού. Ή τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να έχει να κάνει.
Αν μη τι άλλο, τροφή για σκέψη, που είναι και της μοδός._
