Απογοήτευση
Μετρώ τους αδερφικούς μου φίλους στα δάχτυλα του ενός μου χεριού. Ξέρεις γιατί; Άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή μας καθημερινά. Το χειρότερο; Φεύγουν χωρίς εξήγηση. Ξυπνάς μια μέρα και συνειδητοποιείς πως απλώς δεν είναι πλέον στη ζωή σου. Ανασκουμπώνεσαι. Σκέφτεσαι ψύχραιμα. Προσπαθείς να βάλεις σε εφαρμογή την αγαπημένη σου ατάκα: «Όλα γίνονται για κάποιο λόγο». Δεν βρίσκεις κανέναν. Κανέναν λόγο απολύτως. Απογοητεύεσαι ξανά. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις άλλον πέρα από τον εαυτό σου. Εκεί το καταλαβαίνεις. Έγινες πάλι αδύναμος. Έγινες τρωτός. Έγινες αυτός που έχει μείνει πίσω. Αυτός που βλέπει τον άλλον να τρέχει μακρυά. Και εσύ εκεί! Μόνος. Μόνος να το παλέψεις. Και μαθαίνεις να ζεις με αυτήν την απουσία. Δε νιώθεις όμορφα. Όμως, θα σου περάσει. Έτσι; Το έχεις ζήσει τόσες φορές. Το ίδιο συναίσθημα: «Έχω υπάρξει χειρότερα. Έχω υπάρξει χειρότερα». Μόνο αυτή η πρόταση μπορεί να σου δώσει κουράγιο.
Μετά από καιρό αρχίζεις ξανά και χαμογελάς. Ηρεμείς. Γίνεσαι αντικειμενικός και λογικός. Πάντα το μισούσες αυτό. Το κάνεις όμως. Νιώθεις καλά. Νιώθεις ξανά δυνατός. Στέκεσαι στα πόδια σου. Αρχίζεις και νιώθεις σίγουρος πως δε θα ξανασυμβεί. Δε θα αφήσεις κανέναν να σε ξαναπληγώσει.
Σε αυτήν την καινούργια αρχή μπαίνει στη ζωή σου ένας καινούργιος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που σου δείχνει πως δεν είναι όλα τόσο άσχημα. Που σε σέβεται για όλη αυτήν τη προσπάθειά σου να νιώσεις δυνατός. Που έρχεται και απλά όλα τα πράγματα «μπαίνουν» τέλεια στη θέση τους. Και ξέρεις πολύ καλά πως όταν όλα θα είναι τέλεια, θα είσαι ευτυχισμένος. Και είσαι! Είσαι πάλι ευτυχισμένος… και το αξίζεις! Ξέρεις πως το αξίζεις. Και χαμογελάς κρυφά. Χαμογελάς! Έστω και κρυφά… Αλλά δεν ανοίγεσαι. Γιατί δεν ανοίγεσαι; Γιατί φοβάσαι!
Τι φοβάσαι; Και έρχεται αυτό το σαράκι που καθημερίνα σε έτρωγε και νόμιζες πως το είχες ξεπεράσει… και αρχίζει και «τρώει» τη σχέση σου με αυτόν τον άνθρωπο. Και εκείνη τη στιγμή ενώνεσαι ξανά με την απογοήτευση και τον φόβο πως και αυτός θα φύγει. Και σου λέει οτι δε θα φύγει. Σε κοιτάει στα μάτια. Πάντα πιστεύεις τους ανθρώπους που σε κοιτάνε στα μάτια. «Πίστεψε το!», ψιθυρίζεις στον εαυτό σου… «Μην το χαλάσεις!» Αλλά είναι αργά. Και δεν μπορείς να χάνεις πλέον ανθρώπους από τη ζωή σου. Δεν μπορείς να ξαναπονέσεις. Δεν θέλεις να φύγει. Αλλά δεν ανοίγεσαι. Μένεις κλεισμένος στο εαυτό σου. Δεν ανοίγεσαι… και μαλώνετε. Δεν ανοίγεσαι… και πληγώνεις. Δεν ανοίγεσαι και σου λέει θα φύγει.
Αλλά αυτήν τη φορά θα φύγεις εσύ. Λυπάσαι. Αλλά δεν είναι αρκετό. Φεύγεις χωρίς εξήγηση. Και τρέχεις, τρέχεις μακρυά. Τρέχεις για να μην πληγωθείς. Τρέχεις με κλειστά τα μάτια. Τρέχεις με μόνη σου σκέψη να προφυλαχτείς. Τρέχεις όπως έβλεπες τους άλλους να τρέχουν τόσα χρόνια. Για πρώτη φορά είσαι εσύ αυτός που τρέχει… αυτός που εγκαταλείπει… αυτός που δεν προσπάθησε. Και όταν ξεφεύγεις μακρυά απ’ όλους και απ’ όλα, βρίσκεσαι μόνος. Κοιτάς γύρω σου. Είσαι μόνος. Ηρεμείς. Κανένας δε θα σε πληγώσει τώρα. Κλαις. Αλλά κλαις ήρεμα. Νιώθεις γαλήνη. Αναπνέεις βαθυά. Αυτήν τη φορά έφυγες πρώτος. Και νιώθεις καλά. Λυπάσαι. Λυπάσαι πολύ! Αλλά έφυγες πρώτος. Και αυτό σε κάνει να νιώθεις καλά. Έφυγες πρώτος! Το είχες τόσο ανάγκη! Όλα καλά τώρα…
Είσαι μόνος! Σκουπίζεις τα δάκρυα σου. Σηκώνεσαι. Κοιτάς μπροστά, κοιτάς πίσω… Όλα καλά τώρα. Τώρα έφυγες πρώτος. Το προσωπό σου σχηματίζει ένα περίεργο χαμόγελο ενώ κοιτάς πίσω, πίσω σε όλα όσα άφησες. Έγινες άραγε αυτό που μισούσες; Αλλά τώρα όλα καλά, γιατί τώρα έφυγες πρώτος…
Κι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα για να μάθεις κάποτε ποιος είσαι.
