Βιβλιοθήκη

Η δεκατετράχρονη Τερτλ έχει µεγαλώσει µέσα στην αποµόνωση µετά τον θάνατο της µητέρας της, υπό την απόλυτη κυριαρχία του πατέρα της, ενός µονοµανούς αντισυστηµικού που προετοιµάζεται για την επερχόµενη περιβαλλοντική καταστροφή, ενός άντρα µε εντυπωσιακή ευγλωττία που εντελώς απρόβλεπτα γίνεται βίαιος και τροµακτικός. Η κοινωνική της ζωή περιορίζεται στο σχολείο, όπου όχι µόνο δεν καταφέρνει να δηµιουργήσει φιλίες αλλά αποµακρύνει οποιονδήποτε επιχειρεί να την πλησιάσει, στις συναντήσεις µε τον γέρο παππού της και στις νύχτες που περνάει µε τον διαταραγµένο πατέρα της. Για πόσο καιρό, όμως, μπορεί να ζήσει ένα άτομο υπό τον απόλυτο έλεγχο ενός άλλου; Η Τερτλ σύντομα θα αντιληφθεί, ότι υπάρχει ένας άλλος κόσµος γύρω της και ότι η ζωή της στο σπίτι δεν είναι ούτε ασφαλής ούτε βιώσιµη και οι συνέπειες θα είναι ολέθριες… 

Μέσα από το μυθιστόρημα γίνεται ξεκάθαρο ότι ο συγγραφέας έχει κάνει μεγάλη έρευνα γύρω από τη ψυχολογία των χαρακτήρων του ώστε να αποτυπώσει με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια τα ψυχολογικά πορτρέτα τους. Η Τερτλ αποτελεί αντιπροσωπευτικό παράδειγμα τόσο των παιδιών που έχουν υποστεί ενδοοικογενειακή βία όσο και αυτών που δέχονται σεξουαλική κακοποίηση. Έχει αναπτύξει αντικοινωνική και παραβατική συμπεριφορά, μέσα της έχει καλλιεργηθεί ένα μόνιμο αίσθημα επιθετικότητας, έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και θεωρεί τον εαυτό της μοναδικό υπεύθυνο και άξιο της κατάστασης που βιώνει· αποκρούει κάθε προσπάθεια βοήθειας από το εξωτερικό περιβάλλον, νοιώθει εξαρτημένη από το θύτη/πατέρα της και επιζητά αποδείξεις αγάπης από αυτόν. 

Από την άλλη, ο πατέρας της, ο Μάρτιν, σκιαγραφείται άψογα ως θύτης: σαδιστής, καταπιεστικός, χειριστικός, βίαιος, καταφέρνει να πείσει την Τερτλ ότι η ίδια ευθύνεται για την κατάστασή της, ενώ παράλληλα γοητεύει τον εξωτερικό τους περίγυρο τόσο με την εμφάνιση όσο και με τη συμπεριφορά του, ώστε να αντικρούει τυχόν υποψίες εναντίον του. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά «τέρατα» που έχω συναντήσει. Αν είσαι γονιός θα εξοργιστείς με τις πράξεις του, αν όχι θα αμφισβητήσεις τη γονεϊκή ιδιότητα.

Τα μόνα μείον του μυθιστορήματος είναι, ίσως, η αδύναμη πλοκή του σε ορισμένα σημεία που γεμίζει με όχι ιδιαίτερα χρήσιμες -για την εξέλιξη της ιστορίας- πληροφορίες και με τα επίσης αδύναμα πορτραίτα της εφηβικής ηλικίας, όπως αντικατοπτρίζεται στα πρόσωπα των Τζέικομπ και Μπρετ, δύο εφήβων των οποίων ο τρόπος σκέψης και ομιλίας σε κάνουν να αναρωτιέσαι, αν ο συγγραφέας έχει συναναστραφεί πράγματι στη ζωή του έστω και με έναν έφηβο.

Το «Απόλυτη αγάπη μου» είναι ένα ιδιαίτερο ανάγνωσμα, που ίσως δεν απευθύνεται σε όλους τους αναγνώστες λόγω των επαναλαμβανόμενων και έντονα βίαιων περιγραφών. Ένα μυθιστόρημα που θα σας θυμώσει όσο και θα σας γοητεύσει.