Auditorium

Ώρες ώρες, αναρωτιέμαι πόσο σημαντικό είναι να καταλάβεις έναν δίσκο. Δηλαδή, έχει αξία να τον καταλάβεις, χρησιμεύει σε κάτι; Μπορεί να καλύψει ή και να συμπληρώσει το ότι τον βιώνεις και τον αναζητάς; Το ερώτημά μου σβήνεται στο άκουσμα του «Αστρογόνο», καθώς ο δίσκος μού ζητάει ξεκάθαρα να τον ακούσω, να τον γευτώ, αλλά όχι απαραίτητα να τον καταλάβω. Δεν υπάρχει όφελος στην κατανόηση ενός ταξιδιού δύσκολου αλλά γεμάτου εφόδια, ακόμα και αν δεν ανατρέχεις σε αυτόν τον δίσκο τόσο συχνά όσο σε άλλους.

Το «Αστρογόνο» δεν είναι ο πιο εύκολος δίσκος που μπορεί ν’ ακούσει κανείς, ειδικά αν δεν είναι συνηθισμένος στις πειραματικές εξερευνήσεις μουσικών που δεν βάζουν όρια στα δημιουργήματά τους. Από την άλλη πλευρά, όσο δύσκολος και αν φαίνεται αρχικά μπορεί να κερδίσει και τον πιο απαίδευτο ή μη μυημένο μόνο μέσα από μερικά του δεύτερα ή και ολόκληρα τραγούδια, τη στιγμή μάλιστα που είναι όλα τόσο καλοδουλεμένα.

Αυτό το σύμπαν τραγουδιών ή μικρόκοσμων, όπως τα αποκαλεί το σχήμα, είναι ένα συνονθύλευμα διαφόρων ήχων, που παντρεύονται μεταξύ τους και μετασχηματίζονται στο προσωπικό και εξομολογητικό όνειρο των μουσικών του πατέρων. Από τη μια όψη ξεπηδάει η ψυχεδέλεια σε συνδυασμό με το post rock, στην εξερευνητική πλευρά του οποίου στηρίζεται κατά βάση όλο το οικοδόμημα του δίσκου. Από την άλλη, η ανατολική Μεσόγειος και το ελαφρό σημάδι του ποιοτικού έντεχνου folk στοιχείου παραδίδουν τα σκήπτρα στη μελαγχολία και τους αναστεναγμούς της τρομπέτας και των φωνητικών (έτσι ακριβώς όπως αποδίδεται, κατά άριστο τρόπο, στο τραγούδι «Χωριό»).

Το «αστρικό» και συνάμα χορταστικό σημείο των Αστρογόνο είναι ότι καταφέρνουν να αποτυπώσουν την ομορφιά της εξερεύνησής τους τόσο μέσα σ’ ένα μακροσκελές τραγούδι, όπως το «Μετάβαση», όσο και σ’ ένα μικρότερο και χωρίς τη χρήση στίχων, όπως το «Σαν Γαλήνη» (από τα πιο όμορφα, γαλήνια και ουσιαστικά κλεισίματα στα post rock εδάφη). Αξίζει κάθε απόπειρα ακρόασής του και ειδικά μετά την ενδεκάτη ώρα της νυκτός.

ΑΚΟΥΣΕ:
https://astrogono.bandcamp.com/releases