AthensCon 2015 ή πώς να χάσετε τον ήλιο για δυο μέρες
Η φετινή χρονιά υπήρξε σημαδιακή για τους εν Αθήναις κομιξόφιλους, fantasιόπληκτους και πάσης φύσεως πληγέντες από υπερβολική έκθεση σε μεγάλες ποσότητες κόμικ ή παιχνιδιών, με την πρεμιέρα του Φαντάστιcon πριν ενάμιση μήνα και του AthensCon τώρα να φέρνουν χαρά στη ζωή μας και οδύνη στις τσέπες μας. Καθώς ανήκω σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες των πληγέντων, η ζημιά που έχω πάθει τον τελευταίο καιρό είναι αρκετά μεγάλη. Το «Φαντάστιcon» είχε δείξει μεταξύ άλλων πως μπορεί να υπάρξει ένα μη κομικ-κεντρικό δρώμενο το οποίο να μπορεί να αγκαλιάσει το κοινό του φανταστικού στην Ελλάδα. To AthensCon θέλησε να κερδίσει ένα άλλο στοίχημα. Να αποδείξει πως η Ελλάδα μπορεί να φιλοξενήσει ένα Con που να θυμίζει αυτά του εξωτερικού σε ύφος, οργάνωση και μέγεθος. Και το έκανε.
Το πρώτο AthensCon λοιπόν ζωντάνεψε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε στο γήπεδο Τάε Κβον Ντο (στο οποίο οφείλουμε να παραδώσουμε με τιμές το βραβείο ηλιθιότερου φαναριού διασταύρωσης στα Βαλκάνια, σοβαρά το πράγμα άναβε πράσινο για 3 δευτερόλεπτα κάθε 5 λεπτά, ήταν σαν να σε καλούσε να βγεις από το αμάξι με τη καραμπίνα και να προσπαθήσεις να το βγάλεις από τη μίζερη ύπαρξή του).
Αφού περνούσε κανείς το φανάρι του Σατανά, έφτανε στο γήπεδο. Ήδη απ’ έξω τα πανό που έγραφαν AthensCon 2015 με μεγάλα γράμματα σε προϊδέαζε για το τι θα δεις μέσα. Ή μάλλον έτσι νόμιζες. Να σημειώσω εδώ ότι οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν όσους από εσάς είστε ξέρω ‘γω τίποτα λόρδοι του Ντάουντον κι έχετε φάει με το κουτάλι τα Con του Λος Άντζελες και του Σαν Ντιέγκο, αλλά εδώ εμείς οι χωριάτες δεν ξέρουμε από αυτά.
Ήταν λοιπόν μεσημέρι του Σαββάτου, όταν μπήκα στο γήπεδο του Ταε Κβον Ντο, ανέβηκα τα σκαλιά και είδα φάτσα κάρτα να με κοιτά ο Darth Vader. Ξέρεις ότι είσαι σε συνέδριο για geeks, όταν το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι ο Darth Vader. Και μετά έναν με στολή Χαν Σόλο και ταμπέλα “I shot first”, να του κολλά το πιστόλι στο κρόταφο και να μου λέει να βγάλω φωτογραφία.
Αυτά είναι.
Ή μάλλον, αυτά είναι μέχρι να πας στο κάγκελο και δεις το πανοραμικό του AthensCon σε όλη του τη δόξα. Γατάκια, γίναμε Ευρώπη:
Με το που βλέπω αυτό ξεχνώ κάθε σκέψη για καφέ ή οτιδήποτε πόσιμο και τρέχω κάτω τα σκαλιά στην κύρια είσοδο του συνεδρίου. Ήτανε περίπου 14:00 η ώρα.
Βγήκα στις 22:00, με τον τελευταίο κόσμο, μην έχοντας πάρει χαμπάρι πού εξαφανίστηκε η μέρα. Την Κυριακή πήγα ξανά, αυτή τη φορά από το πρωί στις 10:00, και έφυγα ξανά στις 22:00, όταν το AthensCon έριξε αυλαία για φέτος.
Σε αυτές τις δύο χαοτικές μέρες είδα την παρουσίαση του «Δημοκρατία» με τους Α. Παπαδάτο και Α. Κάουα, θαύμασα την λεπτομέρεια από μινιατούρες Warhammer 40k (κράτησα και το επικό chainsword που είχε φτιάξει ένα από τα παιδιά που δούλευαν εκεί), παρακολούθησα σαν stalker από 30 εκατοστά απόσταση το βάψιμο ενός Chaos Dreadnought και ενός Space Marine, βρέθηκα στην ουρά μπροστά από τον ακούραστο Ευγένιο Τριβιζά που υπέγραφε αυτόγραφα, αφιερώσεις και συνομιλούσε ευγενικά και καλοσυνάτα με όλους τους θαυμαστές του για ώρες σερί (respect μέγιστο) και είδα και την ομιλία του με αφορμή το νέο του βιβλίο, άκουσα την Tabotha Lyons να μιλά για το cosplay, έμεινα άναυδος με το αμάξι των Dukes of Hazzard και τον Kit από τον Ιππότη της Ασφάλτου που ήταν μπροστά στην έκθεση, κάθισα στον Iron Throne υπό τη σκιά ενός νεαρού δράκου, αλλά μετά υπέκυψα στην εξουσία δύο Power Rangers και τους παρέδωσα τα Εφτά Βασίλεια, άφησα τον Βαγγέλη Κρητικό να με ταξιδέψει σε έναν γαλαξία πολύ πολύ μακριά, είδα ζωντανά να μακιγιάρονται cosplayers, άκουσα τη Μυρτώ Τσελέντη να μιλά για τα manga και κατάλαβα πόσο λίγα ξέρω, βγήκα φωτογραφία με τον Iron Man, τον Punisher, τη Lara Croft, τον Doctor Doom, τη Red Sonya, τον Master Chief, την Lady Death, τον Bobba Fet και αμέτρητους άλλους (και τις δύο μέρες πρέπει να είδα σίγουρα πάνω από εκατό cosplayers), δάκρυσα παίζοντας με παιχνιδομηχανές που είχαν φάει τη παιδική μου ηλικία, παρακολούθησα ένα τουρνουά League of Legends, έμαθα να παίζω Warhammer 40k και Star Wars Imperial Assault, είδα τον Μίλτο Γερολέμου να μαθαίνει ξιφομαχία σε επίδοξους μαχητές, άκουσα από τον Ρουμπούλια, τον Μαραγκό, τον Soloup και τον Κάουα για τις δυσκολίες του να είσαι δημιουργός κόμικς στην Ελλάδα, γνώρισα με τον Soloup την διαχρονικότητα του μηνύματος που περνά το graphic novel «Αιβαλί», είδα τον θρύλο DeMatteis να συζητά με το κοινό του και άφησα για το κλείσιμο της Κυριακής τον Άρη Μαλανδράκη να μου εξιστορήσει μια σύντομη ιστορία της Επιστημονικής Φαντασίας. Μίλησα με κόσμο, έπαιξα παιχνίδια, χάζεψα με τις ώρες τα αμέτρητα περίπτερα, καταλήγοντας τελικά να ξεπαραδιαστώ αγοράζοντας κομμάτια από ταλαντούχους καλλιτέχνες (νταξει, τόσοι comic artists μαζεμένοι σε μια μεριά δημιουργούν μια μαύρη τρύπα που ρουφά χρήματα) και δε θυμάμαι τι άλλο.
Φυσικά και δε μπόρεσα να πάω και να δω τα πάντα, ήταν άλλωστε τόσα πολλά. Την Κυριακή πάντως έφυγα ενθουσιασμένος και στενοχωρημένος που το ταξίδι τελείωσε. Γιατί αυτό κάνουν αυτά τα συνέδρια, όπου μαζεύονται τόσα πράγματα που αγαπάς, περιτριγυρισμένα από τόσο κόσμο που τα αγαπά όσο κι εσύ. Σε ταξιδεύουν.
Δεν θα μπω σε συγκρίσεις, δεν υπάρχει λόγος. Πιστεύω πως υπάρχει και κόσμος και αγάπη και μεράκι για να συνυπάρξουν και δύο και τρία και περισσότερα συνέδρια, τα οποία αλληλοσυμπληρώνονται. Θα πω απλά πως το AthensCon έδωσε μια γεύση του πως είναι τα μεγάλα cons. Προσωπικά μου άρεσε, όπως όμως μου αρέσει κι η αμεσότητα του Comicdom ή η θεματολογία του Φανταστιcon. Σίγουρα ο χώρος ήταν πιο βολικός για τον επισκέπτη και η ποικιλία όσον αφορά τα περίπτερα και τους δημιουργούς μεγαλύτερη. Θα ήθελα όμως να έβλεπα μια αύξηση και στον αριθμό των ομιλιών ανάλογη του χώρου, καθώς προσωπικά δεν πηγαίνω σε ένα «συνέδριο» μόνο για να ψωνίσω. Όχι ότι βρήκα τις ομιλίες λειψές, αλλά ένας χώρος τέτοιου μεγέθους είναι καλό να φιλοξενεί για παράδειγμα και μια μικρότερη αίθουσα ομιλιών.
Όλα αυτά είναι λεπτομέρειες όμως, όταν μιλάμε για μια μεγάλη προσπάθεια η οποία, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, στέφθηκε με επιτυχία. Ελπίζω το AthensCon να καθιερωθεί και ο κόσμος να το υποστηρίζει μαζί με τα υπόλοιπα cons που γίνονται. Όσοι ήρθατε ξέρετε τι εννοώ, όσοι δεν ήρθατε δείτε τι χάσατε στις φωτογραφίες… Άντε και του χρόνου!
