Με το "The Third Murder" (Το Τρίτο Έγκλημα) που προβλήθηκε στην περσινή Μόστρα της Βενετίας, ο φετινός θριαμβευτής (με το "Shoplifters") των Καννών αποπειράται μια μετάθεση ύφους από τον Όζου (του οποίου θεωρείται πανάξιος διάδοχος) στον Kurosawa, λιγότερο αποφασιστική εν τούτοις με βάση τις (προφανείς) απαιτήσεις ενός θέματος που τον κάνει να μοιάζει (ελαφρώς) έξω απ’ τα νερά του. Η ουμανιστική θέρμη των προηγούμενων έργων του παραχωρεί τη θέση της σε ένα ψυχρό, πολυεπίπεδο δικαστικό (αν και εντός αιθούσης συμβαίνουν ελάχιστα) θρίλερ νουάρ αποχρώσεων, το οποίο – μέσα από μεθοδευμένες εκπλήξεις και ανατροπές (ο σκηνοθέτης δίνει την αίσθηση ότι κολακεύεται που τις επιλέγει) – επιχειρεί να αποδομήσει το σύστημα απονομής δικαιοσύνης.
Artcore
Η τετραμελής οικογένεια των Γκρέιαμ, η οποία δεν παρουσιάζει κάποια εμφανή εξωτερικά παθογένεια, βρίσκεται μπροστά σε μία δύσκολη όσο και αναπόφευκτη συνθήκη. Καλείται να διαχειριστεί την απώλεια της μητριαρχικής φιγούρας, της γιαγιάς από την πλευρά της μητέρας, η οποία εγκατέλειψε τα εγκόσμια διανύοντας την ένατη δεκαετία της ζωής της, ανήμπορη να αντιμετωπίσει τον ανίκητο φθοροποιό χρόνο. Και ενώ θα περίμενε κανείς πως αυτή η απολύτως αναμενόμενη κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας δοκιμασία δε θα διατάρασσε σημαντικά την οικογενειακή καθημερινότητα, έδωσε την αφορμή για μια σειρά από εξελίξεις και αποκαλύψεις που σταδιακά απειλούν να διαλύσουν τους συνεκτικούς δεσμούς της οικογένειας.
Σύμφωνα με τον Ernest Hemingway, ήταν το ομορφότερο πλάσμα στον πλανήτη. Ο Frank Sinatra έκανε απόπειρα αυτοκτονίας για εκείνη, ο εκκεντρικός μεγιστάνας Howard Hugh την παρακαλούσε να τον παντρευτεί. Έγινε κινηματογραφικό αστέρι χωρίς ποτέ να το θελήσει πραγματικά, απλώς συνέβη. Αγαπούσε το ποτό και το ξενύχτι, ήταν αθυρόστομη, ειλικρινής, άθεη και μανιώδης καπνίστρια. Η Ava Gardner έζησε όπως ήθελε, δίχως να μετανιώσει για τις επιλογές της και χωρίς να νοιαστεί για την καριέρα της, επιλέγοντας απλώς να περνάει καλά.
«Γιατί αυτό που κινεί τον άνθρωπο είναι η ιστορία, όχι το πάθος ή η ανάγκη. Είναι η ιστορία. Ο άνθρωπος θέλει να ξέρει το τέλος. Να το δει να γράφεται. Γι΄αυτό γατζώνεται από τη ζωή. Γι’ αυτό συνεχίζει και μαραίνεται όταν δεν μπορεί να το κάνει. Όταν δεν μπορεί να μάθει τη συνέχεια, όταν μένει με τη μεγάλη, στέρφα απορία στα μάτια. […] Οι καλές ιστορίες παίρνουν την πέτσα σου και σ’ την ανασηκώνουν. Φουντώνουν τις τρίχες στο σβέρκο σου. Και όταν τις ακούς, ή τις διαβάζεις, κρατάς επίτηδες το φως ανοιχτό για συντροφιά, ακόμα κι όταν σε κάνουν να γελάς πού και πού, ή ακόμα και όταν είναι ιστορίες αγάπης».
Μετά τον θάνατο του διάσημου συγγραφέα Βικτόρ Αντελμάν, ένας δημοσιογράφος επισκέπτεται τη χήρα του, τη Σάρα Αντελμάν, με την ελπίδα να της αποσπάσει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες της κοινής, συζυγικής τους ζωής. Ήταν πίσω στο 1971, τότε που η Σάρα συνάντησε για πρώτη φορά τον Βικτόρ και στη συνέχεια έγινε η μούσα του. Αγάπησε με πάθος τόσο τον ίδιο όσο και τη δουλειά του – και παρά τις ενστάσεις των μελλοντικών της πεθερικών, οι δυο τους τελικά παντρεύτηκαν. Δεν θα ήταν ο ευκολότερος των γάμων ετούτος, κι ας κράτησε (με ένα μικρό διάλειμμα) σχεδόν 45 χρόνια.
“There is no friend as loyal as a book” μας λέει ο αείμνηστος Ernest Hemingway και η συνταντική ομάδα του Artcore Magazine διαλέγει τους καλύτερους φίλους του Απριλίου.
Τούτη η ταινία του Tony Gatlif δεν ήταν η καλύτερη που είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών. Με διαφορά, όμως, αποτέλεσε την πλέον αγαπημένη μας! Εκεί, προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα, ως μοναδική νέα ταινία του προγράμματος “Cinéma de la plage”. Ουσιαστικά, είναι ένα πρόγραμμα που δομείται από ταινίες οι οποίες προβάλλονται στην παραλία των Καννών, κάτι σαν θερινός κινηματογράφος με δωρεάν είσοδο. Και επιλέχτηκε τούτη η ταινία για προφανείς λόγους. Μπόλικη μουσική, χορός, ευθυμία παντού.
Λεπτή ανδρική σιλουέτα, με αδρά χαρακτηριστικά και καλοσχηματισμένο μαύρο μουστάκι, έντονα λευκό μακιγιάζ, άθλια κουρελιασμένα ρούχα που φανερώνουν μια υποψία φράκου, υπερμεγέθη παπούτσια που δυσκολεύουν το περπάτημα, χωρίς να λείπει βέβαια και ένα μικρό ημίψηλο μαύρο καπέλο, ενώ το πορτρέτο ολοκληρώνεται με το μπαστούνι απο μπαμπού που κουβαλάει πάντα μαζί του ο μικρόσωμος αυτός άνδρας. Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι μια περιγραφή ενός απο τους πιο γνωστούς κι αγαπημένους ήρωες στην εποχή του βωβού κινηματογράφου, του πασίγνωστου Σαρλώ. Πίσω όμως απο αυτήν την κλασική φιγούρα, που έχει συνδεθεί με την απόρριψη παρά την ευγενή προσπάθειά του να ενταχθεί στην ίδια εκείνη κοινωνία στην οποία εναντιώνεται, κρύβεται ο διάσημος ηθοποιός και σκηνοθέτης Charlie Chaplin.
Είναι μια από τις δημοφιλείς φυσιογνωμίες του παγκόσμιου κινηματογράφου κι από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες του εικοστού αιώνα. Ο Marlon Brando, που έχει χαρακτηριστεί ως ο καλύτερος ηθοποιός που πέρασε ποτέ από τη μεγάλη οθόνη, πίστευε ότι στην καθημερινή μας ζωή όλοι υποδυόμαστε διαφορετικούς ρόλους. Υπήρξε ένας άνθρωπος ανεπιτήδευτος, όμορφος, αυτοκαστροφικός, ειλικρινής, αντισυμβατικός, ρεαλιστής, αδιάφορος για τη δόξα, πολιτικά ενεργός και κοινωνικά ευαισθητοποιημένος, ανατρεπτικός.
“Any moment now, a last kick And the dark river will fold it away”. Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Clio Barnard μετά το ντοκιμαντέρ “Arbor” (2010) και την ταινία μυθοπλασίας «Ο εγωιστής γίγαντας» (The Selfish Giant, 2013). Το σενάριο της ταινίας το υπογράφει η ίδια η Barnard, η οποία αναφέρει ως πηγή έμπνευσής της το βιβλίο της Rose Tremain “Trespass”. Ο δε τίτλος της ταινίας προέρχεται από το φημισμένο ποίημα του Ted Hughes “Dark River”.