Για πάνω από 30 χρόνια κανείς δεν γνώριζε την πραγματική ταυτότητα του ανθρώπου που ουσιαστικά έδωσε όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να γραφτούν τα περίφημα άρθρα στην Washington Post, ώστε να αποκαλυφθεί το σκάνδαλο Watergate και εντέλει να έχουμε για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ παραίτηση ενεργού Προέδρου από το αξίωμά του, ακριβώς λόγω της αποκάλυψης του σκανδάλου. Και μιλάμε βεβαίως για τον Nixon. Τελικά, ο Mark Felt, το 2005, αποκάλυψε πως αυτός ήταν ο ανώνυμος πληροφοριοδότης, μέσω ενός άρθρου στο Vanity Fair. Το έκανε σε ηλικία 91 ετών! Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να γραφτεί ένα βιβλίο και μέσω αυτού να μπορέσει να δώσει μια γερή «προίκα» στα εγγόνια του. Η ιστορία αγοράστηκε από την εταιρία Playtone του Tom Hanks και εντέλει αποτέλεσε την πρώτη ύλη για να γυριστεί τούτη η ταινία, στην οποία συμμετέχει και η Scott Free Productions του Ridley Scott.
Artcore
«Δεν είχα καμία επιθυμία να σπάσω έναν ανδροκρατούμενο χώρο». H Ida Lupino πέρα από επιτυχημένη ηθοποιός της δεκαετίας του ‘40, είναι μια από τις πλέον πρωτοπόρες γυναικείες φυσιογνωμίες στον χώρο της σκηνοθεσίας και της παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών. Αρνήθηκε τη σίγουρη επιτυχία της μπροστά από τις καμέρες και τη λάμψη των κινηματογραφικών προβολέων, επιλέγοντας να ρισκάρει, να συγκρουστεί με ένα ανδροκρατούμενο χώρο και να «χαράξει» τη δική της ανεξάρτητη πορεία μακρυά από τις μεγάλες εταιρίες παραγωγής.
“There is no friend as loyal as a book” μας λέει ο αείμνηστος Ernest Hemingway και η συνταντική ομάδα του Artcore Magazine διαλέγει τους καλύτερους φίλους του Ιανουαρίου.
Το μυρμήγκιασμα που διαπερνάει το σώμα, τρέχει απο τον σβέρκο μέχρι τα πόδια και αγκαλιάζει το κορμί σου, είναι κάτι που δεν μπορείς να προβλέψεις πότε θα έρθει αλλά σε αφοπλίζει όταν εν τέλει έρχεται. Παρόμοια επίδραση έχουν και οι ταινίες του μοναδικού και απίστευτα δημιουργικού David Lynch· με έναν τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει, επιδιώκει, και με ελάχιστες αποκλίσεις πάντα καταφέρνει, να διαταράσσει τη μέχρι τότε ισορροπία σου. Οι ταινίες του είναι σίγουρα ηλεκτρικές, όπως και οι άγριοι ρυθμοί της μουσικής που σε προσκαλούν σε ένα παιχνίδι με αντίπαλο το ίδιο σου το μυαλό. Το αποτέλεσμα δεν αποτελεί σημείο ενδιαφέροντος, μιας που νικητής ή χαμένος νιώθεις ήδη διαφορετικός, έχοντας βιώσει αυτή τη γλυκιά ανακατωσούρα που σου έχει απλόχερα προσφέρει ο Lynch. Η κάθε του ταινία αποτελεί μια αυτοδύναμη οντότητα, αλλόκοτα όμορφη, όσο και περίεργη.
Μέσα στα 90s έγινε κάτι θεμελιώδες: αναπτύχθηκε ακόμη περισσότερο ο λυρισμός του συναισθήματος και το συναίσθημα του λυρισμού. Πάντα όσον αφορά τη μουσική και συγκεκριμένα το prog metal. Ευτυχώς, παρότι τα χρόνια πέρασαν και ο χώρος χρειαζόταν νέα φρεσκάδα, τίποτα δεν ώθησε τους σημερινούς μουσικούς να προσθέτουν και αυτοί με τη σειρά τους ένα προσωπικό λιθαράκι στον ήχο. Οι Major Denial χειρίστηκαν τα πάντα με ακρίβεια στο ντεμπούτο τους. Ο Νεκτάριος Ντάγκας είναι εδώ για να μας δώσει κάποιες απαντήσεις, και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό.
Αν ο κινηματογράφος είναι μια υπέροχη ψευδαίσθηση, ο Steven Spielberg είναι ένας μεγάλος «μάγος» του. Μέσα από τις τριάντα και πλέον ταινίες που φέρουν τη σκηνοθετική υπογραφή του, έχουν γεννηθεί κόσμοι και ήρωες που έχουν ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Χαρακτήρες και εικόνες που οι απανταχού κινηματογραφόφιλοι φέρουν ως ιερά τοτέμ στις ψυχές τους και συχνά ανατρέχουν σε αυτά. Με λίγα λόγια, ο Αμερικανός γενειοφόρος δημιουργός είναι ένας από τους βασικούς αρχιτέκτονες της ονειρικής χώρας του κινηματογράφου.
Το «Κι αν εγώ χαθώ» του Adam Haslett, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, ψηφίστηκε από το περιοδικό Time ως ένα από τα 10 καλύτερα μυθιστορήματα του 2016. Πρόκειται για το χρονικό μιας οικογένειας που στιγματίζεται από τη μάστιγα της ψυχικής ασθένειας. Μία συγκινητική αφήγηση για τη ζωή τριών παιδιών, τριών αδελφών που εξιστορούν εναλλάξ την ιστορία τους, με κεντρικό πρόσωπο τον Μάικλ, τον μεγάλο αδελφό που πάσχει από ένα είδος αγχώδους διαταραχής. Είχαμε το προνόμιο να συνομιλήσουμε με τον Αμερικανό συγγραφέα και να του θέσουμε απορίες και ερωτήματα για το βιβλίο του.
Τα κινηματογραφικά σενάρια του Aaron Sorkin εδώ και μια δεκαετία αφορούν διάσημους ανθρώπους και βασίζονται σε βιογραφικά βιβλία. Αυτή τη συνταγή ο Αμερικανός δημιουργός ξέρει να τη χειρίζεται καλύτερα από τον καθένα, καθώς καμία ταινία που έφερε την υπογραφή του δεν έμοιαζε με ανιαρό biopic. Ο Sorkin, ξεκινώντας από μερικά γνωστά ή άγνωστα σημεία της πραγματικής ζωής των πρωταγωνιστών του, ξέρει να δημιουργεί πλήρεις χαρακτήρες που χαράσσουν τη δική τους πορεία μέσα από τα έργα του. Διαθέτει μάλιστα τόσο χαρακτηριστικό ύφος που εν πολλοίς καθορίζει και το σκηνοθετικό πρίσμα της αφήγησης.
Σκέφτομαι ότι, αν αναφερθώ στους Afformance ως ένα καθαρό post rock σχήμα, τότε τους αφαιρώ κάτι από την αίγλη της πειραματικής τους διάθεσης. Οπότε, νομίζω ότι είναι καλύτερα να τους βλέπουμε ως αλχημιστές που, μέσα σε μια σιωπή μηνών, μπορούν να παράγουν όμορφη μουσική, που σε συντροφεύει, σε ηρεμεί, σε θέλει. Λίγες μέρες πριν από την κοινή εμφάνισή τους με τους Universe217, ο Κώστας Βερίγκας δίνει απαντήσεις και μένει μ’ ένα παράπονο: ότι τους μεγάλωσα.