Επανακυκλοφορεί στις αίθουσες (σε ψηφιακά επεξεργασμένη κόπια) ο αριστουργηματικός, «Νεκρός» του Jim Jarmusch, και κάθε σινεφίλ που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να απολαύσει αυτό το εκπληκτικό φιλμ –οπωσδήποτε ένα απ’ τα κορυφαία της δεκαετίας του ’90, και ίσως η πεμπτουσία της τέχνης του πρίγκιπα του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά- στις φυσικές του διαστάσεις της μεγάλης οθόνης. Τα της πλοκής, δεν θα τα αναφέρουμε καν, διότι μικρή σημασία έχουν εδώ για τον Jarmusch, που αντιμετωπίζει την ιστορία του ως μια σύμβαση με την οποία βιάζεται να ξεμπερδέψει σύντομα, προκειμένου να μπει στο κομμάτι της ταινίας που πραγματικά τον ενδιαφέρει: την προσέγγιση του τέλους ως μεθύσι με θάνατο.
Artcore
«Οι Μαγεμένες» τιτλοφορείται το πρόσφατο βιβλίο της Μαίρης Κόντζογλου όπου για άλλη μια φορά ιστορία και φαντασία διαπλέκονται χτίζοντας ένα μυθιστόρημα που αναδεικνύει την ιστορία και την καλλιτεχνική αξία των Μαγεμένων (Είδωλα, ή Las Incantadas στα ισπανοεβραϊκά), ενός μνημείου που χρονολογείται στο τέλος του 2ου ή στις αρχές του 3ου αι. μ.Χ. και τοποθετείται κοντά στη σημερινή οδό Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης. Και ενώ οι Μαγεμένες, ενσωματωμένες στην αυλή ενός Εβραίου εμπόρου, κοσμούσαν το κέντρο της πόλης για αιώνες και τραβούσαν το ενδιαφέρον κατοίκων και επισκεπτών, το 1864 ο Γάλλος παλαιογράφος Emmanuel Miller, με άδεια της οθωμανικής κυβέρνησης διαλύει το μνημείο σε κομμάτια και το μεταφέρει στη Γαλλία, όπου και εκτίθεται σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου.
Τον Μάιο του 1940, κι ενώ ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκεται στο ξεκίνημά του, οι γερμανικές δυνάμεις κατευθύνονται προς τη Δουνκέρκη, ένα γαλλικό λιμάνι στη Μάγχη, όπου βρίσκονται αποκλεισμένοι χιλιάδες Βρετανοί και Γάλλοι στρατιώτες. Ο στρατός των συμμάχων θα πρέπει να επιβιώσει απ’ τις απανωτές επιθέσεις των γερμανικών βομβαρδιστικών, σε μια άνιση μάχη που μαίνεται ταυτόχρονα σε αέρα, γη και θάλασσα.
Ο Robert Redford είχε όλα τα φόντα να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους stars του Hollywood, και το κατάφερε. Ηθοποιός, που μεταπήδησε με επιτυχία στη σκηνοθεσία, παραγωγός, ακτιβιστής για την προστασία του περιβάλλοντος και τα πολιτικά δικαιώματα, μπόρεσε να ξεφύγει από το πρότυπο του όμορφου, ξανθού γαλανομάτη γόη και εξελίχθηκε σε μια προσωπικότητα με κύρος και επιρροή στην αμερικανική -κι όχι μόνο- κοινωνία.
Το «Άλογο του Τορίνο» είναι μια ταινία για τον Θάνατο. Τον Θάνατο, όμως, όχι σαν βιολογική πραγματικότητα ή σωματικό πεπρωμένο, όσο σαν αργόσυρτη πορεία προς το Τέλος. Και μ’ αυτή την έννοια, ο φιλμικός χρόνος και όλα όσα συμβαίνουν εντός του, γίνονται μια πένθιμη μαθητεία στο γήρας (τα δυσάρεστα πράγματα απαιτούν, επίσης, μια μέθοδο -αυτή είναι η διδασκαλία των στωικών), στο θνήσκειν του Ανθρώπου και του Πολιτισμού.
Aγαπούσε το άρωμα της γαρδένιας, φοβόταν πολύ τα βαθειά και σκοτεινά νερά, ήταν ευάλωτη, ταλαντούχα, καλή μητέρα και «πολύ Ρωσίδα» όπως έλεγε. Η Natasha Gurdin ή αλλιώς Natalie Wood μεγάλωσε μέσα στα κινηματογραφικά πλατό και στην φρενίτιδα του Hollywood, ωστόσο κατάφερε να εξελιχθεί και να γίνει μια από τις πιο ταλαντούχες πρωταγωνίστριες του κινηματογράφου.
Τι σχέση έχει ο σκηνοθέτης της ταινίας James Ponsoldt με τους –διαλυμένους πλέον– R.E.M.; Κατάγονται από την Αθήνα… της Γεωργίας! Ή, για να το κάνουμε λιανά, από την πόλη Athens της αμερικάνικης πολιτείας της Georgia! Ο γεννημένος το 1978 σκηνοθέτης διαθέτει μια πολύ ενδιαφέρουσα φιλμογραφία, που περιλαμβάνει τις εξής ταινίες: “Off the Black” (2006), «Μεθυσμένοι από έρωτα» (“Smashed”, 2012), «Ονειρεμένο τώρα» (“The Spectacular Now”, 2013), «Τέλος διαδρομής» (‘The End of the Tour”, 2015) και τώρα «Ο κύκλος» (“The Circle”, 2017). Η επόμενη ταινία του θα ονομάζεται “Wild City” και θα τη γυρίσει για την Disney. Άλλος ένας ανεξάρτητος κινηματογραφιστής που μπαίνει στο σύστημα, καθώς το σύστημα βλέπει σε αυτόν… κέρδη!
Ο Πάνος Τσερόλας και η Ελένη Μαρκ προτείνουν από πέντε βιβλία για να έχετε την καλύτερη συντροφιά δίπλα στο κύμα.