Τον περασμένο Μάρτιο, οι Αθηναίοι Allochiria κυκλοφόρησαν τον καινούργιο τους δίσκο “Throes”. Ένας δίσκος γεμάτος από φορτισμένες συναισθηματικά στιγμές, οι οποίες εξόπλισαν τη μουσική δημιουργικότητα των μουσικών του για να παραδώσουν κάτι πολύ δυνατό και ασυναγώνιστο.
Artcore
Το λογοτεχνικό biopic έχει αποδειχθεί δύσκολο και πλειστάκις (παγιδευτικά) αυτοκαταστροφικό είδος. Το να παρακολουθείς έναν συγγραφέα (για την ακρίβεια το – σχεδόν – πανομοιότυπό του σε επίπεδο λειτουργού του Θέσπιδος) με πρόσωπο αυλακωμένο και φρύδι ανασηκωμένο πάνω από μια γραφομηχανή ή μια σελίδα χαρτί, δεν θα σου διδάξει περισσότερα (για τον ίδιο και τη λογοτεχνική του κληρονομιά) απ’ όσα θ’ αποκόμιζες διαβάζοντας τα έργα του. Τα καλύτερα δείγματα του είδους είναι εκείνα που ακολουθούν μια (εσκεμμένα) επιλεκτική παρά ευθύγραμμη ή ολιστική προσέγγιση και – απ’ αυτή την άποψη – το “Stefan Zweig: Farewell to Europe” («Stefan Zweig: Αποχαιρετισμός στην Ευρώπη») της Maria Schrader είναι τέτοιο, καθώς καταγράφει στιγμιότυπα των στερνών του βίου του διάσημου αυστριακού συγγραφέα αποκλειστικά από την περιπλάνησή του στην εξορία, που αναδεικνύουν έναν ευρύτερο ιστορικό και πολιτικό προβληματισμό.
Ο Άνθιμος Ντάγκας είναι ένας εξαιρετικός φωτογράφος δρόμου που έχει το χάρισμα να αιχμαλωτίζει με τον φακό του τους καθημερινούς ανθρώπους της Αθήνας και να αποτυπώνει με το δικό του ιδιαίτερο στυλ τις εκφράσεις και τα συναισθήματά τους χωρίς να τους αδικεί ή να τους εξιδανικεύει.
Το “A Subtler Kind of Light” είναι ο καλύτερος metal δίσκος που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή. Συνδυάζει μέσα του πράγματα που πιθανόν λίγες μπάντες να τολμούσαν να εντάξουν ως σύνολο στη μουσική τους. Θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από το βάθος μιας άλλης εποχής, αλλά γεννήθηκε στο τώρα, και ο Helm ξεκαθαρίζει το τοπίο γύρω από πολλά πράγματα που είναι οι Locust Leaves, όπως και το ντεμπούτο τους.
Αυτή είναι η 21η (!) μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας ενός από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες όλων των εποχών! Κι αυτό μέσα σε 20 χρόνια καριέρας, στην οποία γύρισε κι ένα ντοκιμαντέρ! Από τις ταινίες του, οι 10 βρήκαν διανομή στη χώρα μας –εννοείται πως τις έχω δει όλες!
Η Katharine Hepburn είναι μέχρι σήμερα η μοναδική ηθοποιός που έχει βραβευτεί τέσσερις φορές με Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Μία ηθοποιός που αποτέλεσε το πρότυπο της δυναμικής, ανεξάρτητης και ασυμβίβαστης γυναίκας σε μια εποχή που οι υπόλοιπες σταρ του Ηollywood πάλευαν να καθιερωθούν ως πρότυπα ομορφιάς και λάμψης. Η ίδια συνήθιζε να λέει στις συνεντεύξεις της ότι έζησε τη ζωή της σαν άνδρας και σίγουρα δεν έλεγε ψέμματα.
Αρχικά, ας δανειστούμε μερικά στοιχεία για τον Ιερώνυμο Μπος από τη Βικιπαιδεία:
Κύκνειο άσμα του αγαπημένου (και προσφάτως αδικοχαμένου) Bill Paxton και μια από τις καλύτερες ερμηνείες του (σε ρόλο μυστακιοφόρου, βρώμικου μπάτσου και κακού πατέρα), τα Άγρια Όνειρα του Καναδού Nathan Morlando – γυρισμένα σε ένα εντυπωσιακό (και εντυπωτικό) σκηνικό στην περιοχή γύρω απ’ τις λίμνες του Οντάριο – θυμίζουν εντόνως (ιδίως με το πολλά υποσχόμενο ξεκίνημά τους) πρώιμο Terrence Malick. Η σκιά του “Badlands” δείχνει να τα ζώνει σε μεγάλο βαθμό και για μεγάλο διάστημα.