Η Οικονομική του Ζευγαριού. Μια Εξίσωση με δύο Αγνώστους. Ο Άγνωστος Α (Άντρας), η Άγνωστος Γ (Γυναίκα). Και μόνο που – στην έναρξη του φιλμ – ο Α βρίσκεται «εκτός κάδρου» (αρχικά ακούς μόνο φωνή, εν συνεχεία βλέπεις το σώμα δίχως πρόσωπο), αντιλαμβάνεσαι πως είναι ο … ανεπιθύμητος της υπόθεσης. Ο Α εμφανίζεται σε μη προγραμματισμένη/συμφωνημένη μέρα και ώρα, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια και την ενόχληση της Γ. Φαντάσου μια ταινία με φυλακισμένους, όπου οι έγκλειστοι κρατούν οι ίδιοι τα κλειδιά των κελιών τους, αλλά προτιμούν να παραμένουν φυλακισμένοι.
Artcore
Το Brighton κατά καιρούς μας έχει χαρίσει εξαιρετικά παραδείγματα της έντονης δραστηριότητας που παρουσιάζει στον τομέα της underground, indie, psych, garage μουσικής. Ένα ακόμα τέκνο αυτής της δραστηριότητας είναι και το powerduo των Skinny Milk. Οι Johnny Hart (μπάσο, κιθαριστικά εφέ, φωνή) και Tim Cox (τύμπανα) είναι δύο άτομα που γουστάρουν περισσότερο από οτιδήποτε να παίζουν τη μουσική που αγαπούν και αυτό το δείχνουν στα (συχνά) lives τους, φανερώνοντας μια ενέργεια και έναν όγκο στον ήχο τους που απλά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχουν κάπου κρυμμένα και άλλα μέλη.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής χρειάστηκαν μεγάλο, διαρκή αγώνα και πίστη σε ένα κοινό Όραμα για να οικοδομήσουν το Αύριο μιας χώρας που συνασπίστηκε πάνω από τα συντρίμμια ενός Πολέμου της Ανεξαρτησίας κι ενός Εμφυλίου, αλλά και τη διακύβευση μιας ετερόκλητης πραγματικότητας, ενός τρομακτικού ψηφιδωτού που έμοιαζε με αβυσσαλέο χωνευτήρι πολιτισμών και παραδόσεων, δυσκολοκατάβλητου, απειθάρχητου και αποξενωτικού.
Αν είσαι μέλος σε κάποια online φωτογραφική κοινότητα αποκλείεται να μην την ξέρεις. Η Brooke Shaden, πέρα από το να φέρει την conceptual φωτογραφία σε πολύ μεγαλύτερο κοινό, έχει αποφασίσει πλέον πως θέλει να περάσει τη ζωή της εμπνέοντας τους άλλους να κάνουν τα δημιουργικά τους πάθη τρόπο ζωής. Η συζήτηση που είχα μαζί της αποδεικνύει πόσο καλή είναι και σε αυτό.
Στο παρελθόν οι κυρίαρχες τάξεις αξιοποιούσαν την τέχνη ως μέσο αυτοαναπαράστασής τους. Η ριζική αλλαγή της χρήσης της πολιτιστικής κληρονομιάς ως κοινού αγαθού, συνδέθηκε με τις συνταγματικές αξίες. Σήμερα, εκμεταλλευόμενο την απόσυρση του κράτους από το πεδίο του πολιτισμού, το πολιτικo-επιχειρηματικό πλέγμα δείχνει να αμφισβητεί την παιδαγωγική λειτουργία των μνημείων. Πολιτιστικά αγαθά συντηρούνται πλέον με ιδιωτικές χορηγίες, με αντάλλαγμα τη χρήση τους ως φαντασμαγορικά σκηνικά πολυτελών γευμάτων ή επιδείξεων μόδας. Προϊόντα της υψηλής ραπτικής «συνδιαλέγονται» παιγνιωδώς με έργα τέχνης, στον απόηχο ενός ανιαρού δημόσιου λόγου περί πολιτιστικών αξιών, εμποτισμένου με τον αγοραίο κυνισμό του μάρκετινγκ.
Είναι πολύ δύσκολο όταν μπαίνεις στην σκοτεινή αίθουσα για να παρακολουθήσεις ένα φιλόδοξο biopic που ξεδιπλώνει τη ζωή και την καριέρα ενός από τα λαμπερότερα μουσικά ινδάλματα που σφράγισαν με το χνάρι τους τον προηγούμενο αιώνα (και μίας από τις πιο αγαπημένες σου τραγουδίστριες όλων των εποχών), να πειθαρχήσεις και να παραμείνεις στο αμιγώς ζητούμενο που είναι το κινηματογραφικό (για το μουσικό δεν κουβαλάς τον παραμικρό ενδοιασμό – και δικαιώνεσαι) αποτέλεσμα του εγχειρήματος.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι τούτη η ταινία των Gastón Duprat και Mariano Cohn. Μια ταινία, που φέρνει στο νου κάτι από το «Κυνήγι» του Thomas Vinterberg αλλά και από τον «Βασιλιά» του Νίκου Γραμματικού, σε πιο χαλαρούς τόνους πάντως, όπως και να έχει. Μια σπουδή πάνω στην καλλιτεχνική δημιουργία, τα δάνεια από την πραγματικότητα, την ίδια την τέχνη της αφήγησης, εντέλει, το ίδιο το σινεμά!
Η Justine είναι μία νεαρή βίγκαν που ξεκινάει τις σπουδές της στην Κτηνιατρική, στο κολέγιο όπου σπουδάζει η αδερφή της και σπούδαζαν παλαιότερα οι γονείς της. Όταν στην πορεία αναγκάζεται να φάει ένα ωμό νεφρό λαγού, στο πλαίσιο μίας τελετής μύησης που οργανώνουν οι συμφοιτητές της, αισθάνεται την όρεξή της για το κρέας να εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη, ικανά να την ωθήσουν μέχρι και στη βρώση ανθρώπινων μελών.
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Mustafa Kara, οχτώ χρόνιαμετά την πρώτη του, το “Umut adasi” (2015). Η ταινία «Το κρύο της Τραπεζούντας», αν και παραγωγή του 2015, ήταν η επίσημη υποψηφιότητα της Τουρκίας για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ του 2016, δεν μπόρεσε όμως να μπει στις τελικές υποψηφιότητες και να διεκδικήσει το αντίστοιχο βραβείο που δόθηκε πριν περίπου ένα μήνα. Η ταινία προβλήθηκε σε μια σειρά από φεστιβάλ, όπως του Τόκιο, της Αντάλια, της Ανζέ, του Αμβούργου, της Χάιφας. Και στο φεστιβάλ της Κωνσταντινούπολης βραβεύτηκε με την Χρυσή Τουλίπα καλύτερης σκηνοθεσίας, αλλά και με τα βραβεία καλύτερης διεύθυνσης φωτογραφίας, μοντάζ και α’ ανδρικού ρόλου (στο εθνικό διαγωνιστικό τμήμα).
Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Γιάννης Σακαρίδης, μετά το “Wild Duck” (2013). Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ της Μπουσάν. Ακολούθησε η παρουσία της στο φεστιβάλ του Σικάγο. Κατόπιν, ήταν η μία από τις τρεις ελληνικές ταινίες που έλαβαν μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου τιμήθηκε με Ειδική Μνεία για την ερμηνεία του Βασίλη Κουκαλάνι, αλλά και με το βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας από τη FIPRESCI. Πήρε μέρος και στο φεστιβάλ της Τεργέστης και η φεστιβαλική της πορεία συνεχίζεται.