Οι συντάκτες του Artcore ετοίμασαν τις προσωπικές τους λίστες και σας προτείνουν τους καλύτερους δίσκους του 2016.
Artcore
Ο Antoni Tàpies είναι αδιαμφισβήτητα ένας εκ των σημαντικότερων Καταλανών καλλιτεχνών του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε το 1923 στη Βαρκελώνη όπου και πέθανε 88 χρόνια αργότερα, το 2012. Άφησε πίσω του μία τιτάνια καλλιτεχνική παραγωγή, που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ‘40 με αρχές του ‘50 και έμελλε να χαρακτηρίσει τον ρου της τέχνης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναδείχθηκε σε κυρίαρχη μορφή της Art Informel στην Ευρώπη και δουλειά του φιλοξενείται σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές όλου του κόσμου.
Ένας άντρας και μια γυναίκα συζητούν, κάνουν έρωτα, βλέπουν τηλεόραση, ταξιδεύουν, τσακώνονται, αναρωτιούνται για όλα και για τίποτα. Οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι εναλλάσσονται γύρω τους κι ένας σκύλος, διαρκώς ανάμεσά τους, γίνεται φυσικός καθρέφτης της υπαρξιακής τους περιπέτειας. Δεν πρόκειται, ακριβώς, για χαρακτήρες («Μισώ τους χαρακτήρες. Από τη γέννηση, μας περνάνε για κάποιον άλλο, μας ωθούν, μας τραβάνε, μας αναγκάζουν να μπούμε στο χαρακτήρα…» θα πει η γυναίκα, λίγο πριν το φινάλε), όσο για ομιλούντα φαντάσματα, εφήμερες ενσαρκώσεις διατυπώσεων και στοχασμών που βοηθούν τον Godard να εξομολογηθεί, να βγάλει τα εσώψυχά του και να αναμετρηθεί με μια σειρά από ζητήματα που τον απασχολούν από την αρχή της καριέρας του.
Στο «Χνάρι που δεν έσβησε», στο πρόσφατο ιστορικό μυθιστόρημα της Νοέλ Μπάξερ, ιστορία και μυθιστορία διαπλέκονται, αυτήν τη φορά για να αναδείξουν τις προσωπικές ιστορίες της Υπατίας, του Σπάρτακου και του Άγη, ηρώων που τους ενώνουν οι αδιάλειπτοι δεσμοί της οικογένειας αλλά οι ισχυρές τους προσωπικότητες και οι αντίθετες πολιτικές ιδεολογίες που ενστερνίζονται τους οδηγούν σε βαθειές συγκρούσεις.
Το Άφτερλωβ ήταν ό,τι πιο φρέσκο, μοντέρνο, δυνατό, υπέροχο, λατρεμένο είδαμε στο φετινό φεστιβάλ! Μακριά από τις μιζέριες και τη σοβαροφάνεια που πλήττει σχεδόν εν ολοκλήρω το σύγχρονο ελληνικό σινεμά!
Στο “All Is Lost”, οι περισσότεροι θαύμασαν την μεγάλη ερμηνεία ενός ανθρώπου που δεν έχει ανάγκη να αποδείξει πια τίποτα. Αναμενόμενο.
Μέγας Φαραντί, ένα ακόμη διαμαντάκι από την Ισλανδία και πολλά άλλα!
Αν η μουσική των ΜΟΝΟ ήταν ένα άτομο, αυτό θα ήταν κάποιος με μια ζωή γεμάτη από ταξίδια, ιστορίες και στιγμές. Ο πλούτος αυτής της ζωής θα μπορούσε να γίνει βιβλίο, και αυτό με τη σειρά του να γίνει μουσικός δίσκος. Οπότε, επιστρέφουμε στην αρχή, στη μουσική των ΜΟΝΟ. Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου “Requiem for Hell”, αρπάζουμε την ευκαιρία και κάνουμε μία απολαυστική κουβέντα με τον ηγέτη τους Takaakira Goto.
Βασισμένο σε πραγματική ιστορία, το τελευταίο φιλμ του Oliver Stone μιλάει για τα χρόνια της «μαθητείας» του Edward Snowden, στη CIA και την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών της Αμερικής, κατά τη διάρκεια των οποίων ένα ιδιοφυές, αλλά και εντελώς συντηρητικό, άτομο, με ανεπιφύλακτη αγάπη για την πατρίδα του και τα μεγάλα ιδανικά της, είδε τα πράγματα από μέσα και «φρίκαρε» για μια ζωή.