Συζητώντας με την Alexandra Sophie, μας μίλησε για το τι την εμπνέει και την κινητοποιεί, καθώς και για το πώς μπορεί να γίνει κανείς φωτογράφος παγκόσμιας φήμης, επιτυγχάνοντας συνεργασίες με τα μεγαλύτερα περιοδικά και brands του κόσμου.
Artcore
Όταν καλείσαι να γράψεις για μια ταινία του Martin Scorsese συμβαίνει το εξής περίεργο: νιώθεις σαν κάποιος που μετά βίας «γρατζουνάει» πέντε συγχορδίες στην κιθάρα, και παρόλα αυτά αναλαμβάνει να μιλήσει για τη δουλειά ενός απαράμιλλου δεξιοτέχνη της εξάχορδης όπως ο Al Di Meola, για παράδειγμα. Ο Scorsese ζει και αναπνέει σινεμά, γνωρίζει την τέχνη του καλύτερα από τον οποιονδήποτε, τόσο βαθιά που να μην έχει ανάγκη την παραμικρή επιβεβαίωση ή επαλήθευση των ικανοτήτων του από κανέναν γραφιά.
Το 2016 έφτασε στο τέλος του και οι βιβλιολάτρεις του Artcore σας παρουσιάζουν τα βιβλία που απέκτησαν μια ξεχωριστή θέση στη βιβλιοθήκη τους.
Οι Aenaon είναι από εκείνες τις μπάντες που δεν φοβούνται να βγάλουν προς τα έξω τα εσώψυχά τους ούτε να φτάσουν τη μουσική τους στα άκρα. Ομοίως, δεν φοβούνται να πουν όλα όσα έχουν να κάνουν με εκείνους – είναι μετρημένοι και ξεκάθαροι. Οι «εγκέφαλοι» Astrous και Αχιλλέας λύνουν κάθε απορία μας.
Ο ποιητής Αργύρης Παλούκας και οι εκδόσεις Κριτική ξανασυστήνουν το έργο του Γιώργου Χειμωνά, σημαντικού συγγραφέα, δοκιμιογράφου και μεταφραστή, στο κοινό με μία πανέμορφη, λιλιπούτεια έκδοση, μια ανθολόγηση αποσπασμάτων από το έργο του πεζογράφου που μιλούν για αγάπη, για την αγάπη όπως την αντιλαμβανόταν ο Χειμωνάς, για «την αγάπη ως ανάγκη του άλλου, ως ανάγκη για συντροφιά, ως ανάγκη για αναπάντεχες χειρονομίες. Για την αγάπη ως αναγκαία πράξη μέσα στη μοναξιά, την απελπισία, τα αδιέξοδα του νου».
Οι συντάκτες του Artcore ετοίμασαν τις προσωπικές τους λίστες και σας προτείνουν τους καλύτερους δίσκους του 2016.
Ο Antoni Tàpies είναι αδιαμφισβήτητα ένας εκ των σημαντικότερων Καταλανών καλλιτεχνών του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε το 1923 στη Βαρκελώνη όπου και πέθανε 88 χρόνια αργότερα, το 2012. Άφησε πίσω του μία τιτάνια καλλιτεχνική παραγωγή, που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ‘40 με αρχές του ‘50 και έμελλε να χαρακτηρίσει τον ρου της τέχνης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναδείχθηκε σε κυρίαρχη μορφή της Art Informel στην Ευρώπη και δουλειά του φιλοξενείται σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές όλου του κόσμου.
Ένας άντρας και μια γυναίκα συζητούν, κάνουν έρωτα, βλέπουν τηλεόραση, ταξιδεύουν, τσακώνονται, αναρωτιούνται για όλα και για τίποτα. Οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι εναλλάσσονται γύρω τους κι ένας σκύλος, διαρκώς ανάμεσά τους, γίνεται φυσικός καθρέφτης της υπαρξιακής τους περιπέτειας. Δεν πρόκειται, ακριβώς, για χαρακτήρες («Μισώ τους χαρακτήρες. Από τη γέννηση, μας περνάνε για κάποιον άλλο, μας ωθούν, μας τραβάνε, μας αναγκάζουν να μπούμε στο χαρακτήρα…» θα πει η γυναίκα, λίγο πριν το φινάλε), όσο για ομιλούντα φαντάσματα, εφήμερες ενσαρκώσεις διατυπώσεων και στοχασμών που βοηθούν τον Godard να εξομολογηθεί, να βγάλει τα εσώψυχά του και να αναμετρηθεί με μια σειρά από ζητήματα που τον απασχολούν από την αρχή της καριέρας του.
Στο «Χνάρι που δεν έσβησε», στο πρόσφατο ιστορικό μυθιστόρημα της Νοέλ Μπάξερ, ιστορία και μυθιστορία διαπλέκονται, αυτήν τη φορά για να αναδείξουν τις προσωπικές ιστορίες της Υπατίας, του Σπάρτακου και του Άγη, ηρώων που τους ενώνουν οι αδιάλειπτοι δεσμοί της οικογένειας αλλά οι ισχυρές τους προσωπικότητες και οι αντίθετες πολιτικές ιδεολογίες που ενστερνίζονται τους οδηγούν σε βαθειές συγκρούσεις.
Το Άφτερλωβ ήταν ό,τι πιο φρέσκο, μοντέρνο, δυνατό, υπέροχο, λατρεμένο είδαμε στο φετινό φεστιβάλ! Μακριά από τις μιζέριες και τη σοβαροφάνεια που πλήττει σχεδόν εν ολοκλήρω το σύγχρονο ελληνικό σινεμά!