Στο “All Is Lost”, οι περισσότεροι θαύμασαν την μεγάλη ερμηνεία ενός ανθρώπου που δεν έχει ανάγκη να αποδείξει πια τίποτα. Αναμενόμενο.
Artcore
Μέγας Φαραντί, ένα ακόμη διαμαντάκι από την Ισλανδία και πολλά άλλα!
Αν η μουσική των ΜΟΝΟ ήταν ένα άτομο, αυτό θα ήταν κάποιος με μια ζωή γεμάτη από ταξίδια, ιστορίες και στιγμές. Ο πλούτος αυτής της ζωής θα μπορούσε να γίνει βιβλίο, και αυτό με τη σειρά του να γίνει μουσικός δίσκος. Οπότε, επιστρέφουμε στην αρχή, στη μουσική των ΜΟΝΟ. Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου “Requiem for Hell”, αρπάζουμε την ευκαιρία και κάνουμε μία απολαυστική κουβέντα με τον ηγέτη τους Takaakira Goto.
Βασισμένο σε πραγματική ιστορία, το τελευταίο φιλμ του Oliver Stone μιλάει για τα χρόνια της «μαθητείας» του Edward Snowden, στη CIA και την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών της Αμερικής, κατά τη διάρκεια των οποίων ένα ιδιοφυές, αλλά και εντελώς συντηρητικό, άτομο, με ανεπιφύλακτη αγάπη για την πατρίδα του και τα μεγάλα ιδανικά της, είδε τα πράγματα από μέσα και «φρίκαρε» για μια ζωή.
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Βαβάτσης μιλά στο Artcore Magazine για την ταινία του «Σαρκοβόρος» (“Carnivore”) .
Ο Winfried, ένας ανώριμος πενηντάρης που τρελαίνεται να κάνει πλάκες σ” όλο τον κόσμο, αποφασίζει να επανασυνδεθεί ετεροχρονισμένα με την κόρη του, μια τριαντάρα, ψυχρή καριερίστρια που δουλεύει ως σύμβουλος στρατηγικής μιας μεγάλης εταιρίας στο Βουκουρέστι. Μετά τον θάνατο του σκύλου του, ο Winfried θα ακολουθήσει το σπλάχνο του στη Ρουμανία, όπου η υπερβολικά σοβαρή και φιλόδοξη, Ίνες, ξοδεύει τις ώρες της ημέρας της σε συνεχόμενα επαγγελματικά ραντεβού και meeting στελεχών.
Ακόμα και ανάμεσα σε άτομα που γνωρίζουν πώς δουλεύει η βιομηχανία της μουσικής, είναι συνηθισμένο να ακούς απαξιωτικά σχόλια όταν η κουβέντα φτάνει στις δισκογραφικές εταιρείες. Όχι άδικα∙ έχουν κι αυτές μερίδιο ευθύνης σε ό,τι πάει στραβά στη σύγχρονη μουσική. Από την άλλη, έχουν μερίδιο και σε ό,τι πάει καλά, έτσι δεν είναι; Ενδεχομένως ένας καλλιτέχνης που είναι media savvy να μην τις έχει ανάγκη για την προώθηση της δουλειάς του στην ψηφιακή εποχή μας. Αν ρωτάτε εμένα, πάντως, δεν είναι αυτή η χρησιμότητα ενός label. Πλέον δεν εξασφαλίζει στους μουσικούς δόξα, χρήμα και διψασμένες για έρωτα groupies. Πιστεύω ότι ο ρόλος τους είναι να χτίζουν ένα καταφύγιο, όπου θα μπορούν να μαζεύονται διαφορετικοί άνθρωποι, με κοινό σκοπό.
Ο Νίκος Αλιάγας είναι γνωστός στο ευρύ κοινό για τη δραστηριότητά του στον χώρο των ΜΜΕ: δημοσιογράφος, παρουσιαστής σε τηλεόραση και ραδιόφωνο και πολλά άλλα. Τελευταία, το όνομά του έχει αρχίσει να ταυτίζεται και με την ιδιότητα του καλλιτέχνη, πιο συγκεκριμένα του φωτογράφου. Το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται κυρίως σε πορτραίτα ανθρώπων (συχνότερα ασπρόμαυρα) που έχουν «κάτι να του πουν». Γι’ αυτό, άλλωστε, και οι φωτογραφίες του μοιάζει να μας ψιθυρίζουν.
Είναι στα μάτια μου, τουλάχιστον γενναίο, να γράφεις ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται σημεία των καιρών σου, που ανασυνθέτει εικόνες, τις οποίες βλέπεις καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης και στα κοινωνικά δίκτυα, που αναφέρεται σε καταστάσεις που δυναστεύουν το κλίμα του σήμερα και χωρίζουν τους συμπολίτες σου σε αντίθετα στρατόπεδα. «Το Πέρασμα» έχει τη μορφή αφηγηματικού παζλ, με κάθε κεφάλαιο να σκιαγραφεί ένα μικρό στιγμιότυπο των καταστάσεων που εκτυλίσσονται σε ένα μικρό ελληνικό νησί, όταν ένα πλοίο που μεταφέρει πρόσφυγες εξοκοίλει στα βράχια και οι ντόπιοι αναγκάζονται για πολλοστή φορά να συμβιώσουν και να φροντίσουν εκατοντάδες επιζώντες για τέσσερις ημέρες.