Έχω την εντύπωση ότι όσο μεγαλώνω τόσο πιο δύσκολα μπορώ να χαθώ μέσα στις σελίδες κάποιου βιβλίου. Λίγο τα άγχη της καθημερινότητας, λίγο που η παιδικότητα χάνεται και επέρχεται μία, μάλλον, ανάλγητη ψευδοενηλικίωση, λίγο που η μπαταρία της υπομονής μου ξοδεύεται πλέον γρηγορότερα και γίνομαι περισσότερο απαιτητική από τα βιβλία μου… είναι λοιπόν δυσκολότερο για μένα να εισέλθω στο matrix του εκάστοτε βιβλίου. Ευτυχώς, συμβαίνει ακόμα, όπως στην περίπτωση του βιβλίου «Πρωινή Γαλήνη» του Ηλία Μαγκλίνη. Εξοικειωμένη ήδη με το έργο του, μέσα από την εβδομαδιαία στήλη του, «Ο κύριος Γκρι», στην εφημερίδα «Καθημερινή», και τα άλλα δύο μυθιστορήματά του «Σώμα με σώμα» και «Η Ανάκριση», ήξερα ότι στο καινούργιο του βιβλίο θα με περίμενε ένας φιλόξενος κόσμος πανέμορφης λογοτεχνικής γραφής με ατόφιο συναίσθημα. Παρακάτω, λοιπόν, είναι η συζήτησή μου με τον κ. Μαγκλίνη με δώρο το εξαιρετικό soundtrack που μας έφτιαξε για το βιβλίο του…
Artcore
Με μακρόχρονη –σχεδόν εικοσαετή– μουσική παρουσία, αρκετές κυκλοφορίες και πληθώρα εμφανίσεων σε διάφορες πόλεις, οι Διχασμένες Αλήθειες είναι σήμερα ένα από τα σημαντικότερα εν ενεργεία ελληνόφωνα συγκροτήματα της ανεξάρτητης punk/hardcore σκηνής. Το συγκρότημα από την Θεσσαλονίκη, πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το πέμπτο του άλμπουμ με τίτλο «Δράση-Αντίδραση-Αδράνεια», για πρώτη φορά, μάλιστα, σε βινύλιο. Για τον καινούριο τους δίσκο και για πολλά άλλα, το Artcore μίλησε με τον Ζήση, βασικό τραγουδιστή και κιθαρίστα της μπάντας.
Υπάρχει μια παγίδα στην οποία πέφτουν όλες, σχεδόν, οι κινηματογραφικές βιογραφίες: ανάγουν μια ζωή, μια προσωπικότητα, σε μια σειρά –λιγότερο ή περισσότερο σημαντικών- περιστατικών, που υποτίθεται ότι την συνοψίζουν, ότι εκθέτουν την ουσία της. Στην πραγματικότητα υποβιβάζουν έναν αληθινό άνθρωπο σε θαμπό πορτραίτο, καθώς ανέρχονται την ανεκδοτολογική κλίμακα των γεγονότων στα οποία συμμετείχε (ή προκάλεσε), ξεχνώντας ότι αυτό που, ουσιαστικά, ορίζει μια υποκειμενικότητα, δεν είναι οι πράξεις ή οι επιλογές της, αλλά η –επί της ουσίας- αόρατη, μύχια διαμάχη που την έκανε να καταργήσει όλες τις υπόλοιπες. Κάθε άνθρωπος είναι οι ανεκμετάλλευτες δυνατότητές του. Αποφασίζεις να είσαι κάτι, σημαίνει ότι έχεις διαλέξει να μην είσαι όλα τα υπόλοιπα που μπορούσες.
Όταν ακούς δημιουργίες μουσικών, όπως οι Keep Shelly in Athens, και απολαμβάνεις την απλότητά τους, τότε θα πρέπει να ξέρεις ότι και η οποιαδήποτε κουβέντα μαζί τους θα είναι απλή. Απλή, χωρίς σάλτσες και υπερβολές. Απλή και ωραία. Ο ιθύνων νους της αθηναϊκής μπάντας, RΠЯ, απαντάει στις ερωτήσεις μας και εμείς συνεχίζουμε να νιώθουμε καλοκαιρινοί υπό τους ήχους του τελευταίου τους δίσκου “Now I’m Ready”.
Ο Ιωάννης Συκουτρής, ένας από τους σημαντικότερους μελετητές της κλασικής αρχαιότητας, ξεχώρισε με το έργο του στους ευρωπαϊκούς ακαδημαϊκούς κύκλους, σε πολύ νεαρή ηλικία. Αντίθετα, το ιδιοφυές και επαναστατικό πνεύμα του ξεσήκωσε έριδες στον κλειστοφοβικό πανεπιστημιακό μικρόκοσμο της δικτατορίας του Μεταξά. Οι μελέτες του τάραξαν τα νερά της συντηρητικής «ηθικής» των Ελλήνων διανοουμένων, ο φθόνος κυριάρχησε και ο Συκουτρής δέχθηκε δριμύτατη επίθεση, ώσπου δεν άντεξε τη δημόσια κατακραυγή και έδωσε τέλος στη ζωή του. Στο «Βερονάλ», ο Τάκης Θεοδωρόπουλος προσεγγίζει την προσωπικότητα του Συκουτρή, υπογραμμίζοντας παράλληλα τα ερωτήματα που γεννώνται από την τραγική ιστορία της ζωής του.
Τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, μουσικός αλλά πάνω απ’ όλα μία ολοκληρωμένη καλλιτέχνις. Η Ανδριάνα Μπάμπαλη μας μιλάει για τον τελευταίο της δίσκο, τις συνεργασίες της στη σκηνή, αλλά και τη μουσική της πορεία τα τελευταία 15 χρόνια.
Τα πάλλευκα τοπία της Σκανδιναβίας φιλοξενούν τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες σαγηνευτικές ταινίες, φεστιβαλικού ή μη χαρακτήρα. Έργα όπως το "Kraftidioten" ή το "Force Majeure", που διαθέτουν κοινά στοιχεία τόσα ώστε να μας επιτρέπουν να μιλήσουμε, έστω καθ’ υπέρβαση, για μια νέα εποχή Σκανδιναβικού Σινεμά, συναντούν την αγάπη του σινεφιλικού κοινού ανά τον κόσμο, με κυρίαρχα στοιχεία το μαύρο χιούμορ σε ποικίλες δόσεις, τη μαγευτική φωτογραφία και την άρτια παρουσίαση των συγκρούσεων ανάμεσα στους χαρακτήρες, που επιτρέπει και στην κοινωνική κριτική να κάνει την εμφάνισή της. Φέτος, ήταν η σειρά της Ισλανδίας να καταπλήξει τον κόσμο του σινεμά.
Ανακοινώθηκαν λοιπόν οι οσκαρικές υποψηφιότητες, στην κορυφή των οποίων φιγουράρει το "The Revenant" του Αλεχάντρο Γκονσάλες Ινιάριτου με 12, ακουλουθούμενο από το "Max Max: Fury Road", που συγκέντρωσε 10. Τα μεγαλύτερα snubs ήταν ο πενιχρός αριθμός υποψηφιοτήτων για το έβδομο "Star Wars", καθώς και για το "The Hateful Eight" του Κουέντιν Ταραντίνο. Το “The Hateful Eight» δεν βρίσκεται σχεδόν πουθενά, επειδή ο Ταραντίνο δήλωσε ότι το βραβείο πρωτότυπου σεναρίου πρέπει να μετονομαστεί και να πάρει το όνομα του;
Ο ιεροκήρυκας είναι το δεύτερο βιβλίο από τη σειρά αστυνομικών μυθιστορημάτων της Σουηδής Camilla Lackberg. Πρωταγωνιστής στα βιβλία της είναι ο αστυνόμος Πάτρικ, που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει κάποιο έγκλημα, συνήθως δολοφονίες, με τη βοήθεια της συντρόφου του, Έρικας, που αποτελεί αλληλένδετο κομμάτι της ζωής και της δουλειάς του. Η Έρικα είναι συγγραφέας, φύσει ανήσυχο πνεύμα, που «δεν τη χωράει ο τόπος». Από πολλούς κριτικούς, μάλιστα, θεωρείται το alter ego της Lackberg και εγώ δεν θα σχολιάσω το πόσο υπέροχη, συμπαθητική και δυναμική παρουσιάζεται στα βιβλία.
Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Τρία θεατρικά» (εκδόσεις Κριτική), όπου περιλαμβάνονται τα τρία τελευταία θεατρικά έργα του -«Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα», «Η εποχή του κυνηγιού» και «Στα πόδια»-, είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με τον πεζογράφο, θεατρικό συγγραφέα και σεναριογράφο, Γιάννη Σκαραγκά, έναν δημιουργό, που παρόλο το νεαρό της ηλικίας του, έχει ήδη κατακτήσει μία σημαντική θέση στα σύγχρονα ελληνικά γράμματα.