57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: 30 ταινίες που αξίζουν την προσοχή σας!
Aureliano Buendia
Αυτές οι στιγμές φαντάζουν πλέον μακρινές, αλλά υπήρξε μία εποχή κατά την οποία ο Ινδό-Αμερικανός σκηνοθέτης M. Night Shyamalan θεωρούταν ένα από τα πλέον καυτά ονόματα του Χόλιγουντ. Από την τεράστια επιτυχία του “Sixth Sense” (1999) και τη διατήρηση σε υψηλά επίπεδα κριτικής αποδοχής και εισπράξεων με τα “Unbreakable” (2000) και “Signs” (2004), ώς τους πρώτους κλυδωνισμούς με την αποτυχία του “Lady in the Water” (2006) και την πλήρη απαξίωση που γνώρισε το “Visit” (2015), ο Shyamalan είδε το άστρο του να ανατέλλει τάχιστα και να δύει ιλιγγιωδώς.
Το σεξ και ο ερωτισμός αποτελούσαν ανέκαθεν κομβικές έννοιες στη φιλμογραφία του Ingmar Bergman, ακόμη κι όταν δεν διατυπώνονταν με τρόπο σαφή και ξεκάθαρο. To 1969, ο τότε 51χρονος Bergman, επηρεασμένος και από το γενικότερο κλίμα σεξουαλικής απελευθέρωσης της εποχής, συνέγραψε ένα ιδιαίτερα τολμηρό σενάριο που επικεντρωνόταν σε ακριβώς αυτά τα θέματα.
Η θρυλική ταινία τρόμου “Son of Frankenstein” (1939) αποτελεί την τρίτη κατά σειρά ταινία της Universal Studios που είχε ως πρώτη ύλη το διάσημο μυθιστόρημα Frankenstein ή “The Modern Prometheus” (1818), της Mary Shelley (Μέρι Σέλεϊ ή Μαίρη Σέλλεϋ αν είστε της old school ορθογραφίας).
Όταν το ίδιο πρόσωπο συγκεντρώνει τις ιδιότητες α) της νεότερης ηθοποιού στην ιστορία του θεσμού των Όσκαρ, με 4 υποψηφιότητες, β) της δεύτερης νεότερης (22 ετών και 193 ημερών) νικήτριας Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου (στην κορυφή της λίστας βρίσκεται η Marlee Matlin, η οποία δεν είχε καν συμπληρώσει τα 22 της χρόνια, όταν κέρδισε το Όσκαρ Α΄ Γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία “Children of a Lesser God”, το 1986, ενώ είναι και η μόνη κωφή ηθοποιός που έχει κερδίσει το βαρύτιμο αγαλματίδιο), γ) της υψηλότερα αμειβόμενης γυναίκας ηθοποιού στο Χόλιγουντ, για το τρέχον έτος, τότε μπορεί κανείς εύκολα να υποθέσει πως το συγκεκριμένο πρόσωπο πραγματοποιεί πολύ σωστές επιλογές καριέρας!
Ανάμεσα στους θεατές της πρώτης κινηματογραφικής προβολής, της 28ης Δεκεμβρίου 1895, στο παρισινό “Grand Café”, βρισκόταν κι ένας κύριος που ονομάζονταν Georges Méliès (Ζωρζ Μελιές). Ο Μελιές, γόνος ενός αυτοκράτορα της αγοράς των υποδημάτων της εποχής και επαγγελματίας ταχυδακτυλουργός, ένιωσε τη μαγεία αυτού του νέου και εκθαμβωτικού μέσου να τον διαπερνά από την κορφή ώς τα νύχια.
Αθέατες κραυγές που μοιάζουν με κράμα πόνου και ηδονής, σε ένα ολόμαυρο φόντο. Η αυτόκλητα προσκεκλημένη κάμερα τρυπώνει λαίμαργα από το παράθυρο. Το σινεμά ήταν ανέκαθεν μία ηδονοβλεπτική διαδικασία για τον Ολλανδό σκηνοθέτη Paul Verhoeven. Και σε αυτή τη γειτονιά με τα όμορφα σπίτια, τα ακριβά αμάξια και τις ψηλές καγκελόπορτες, ουδέν μπορεί να μείνει κρυπτόν υπό τον κινηματογραφικό φακό. Η αλήθεια (;) αποκαλύπτεται. Δεν πρόκειται για μία σεξουαλική πράξη, αλλά για ένα βιασμό. Για μία κατεξοχήν δηλαδή πράξη επιβολής, εξουσίας και ελέγχου.
Μέχρι να φτάσουμε στο πρόσφατο φεστιβάλ της Βενετίας και την παγκόσμια πρεμιέρα του biopic για τη ζωή της Jackie Kennedy, με τίτλο “Jackie”, διανύθηκαν πολλά και διάφορα στάδια. Το πρώτο εκ των οποίων ήταν η συγγραφή του σεναρίου από ένα μη επαγγελματία σεναριογράφο. Ο Noah Oppenheim εργάστηκε για σειρά ετών στο τηλεοπτικό δίκτυο NBC, έχοντας διατελέσει επικεφαλής παραγωγός της διάσημης πρωινής τηλεοπτικής εκπομπής Today Show.
Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε με “ Portnoy's Complaint ” (1969), που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1972, σε σκηνοθεσία Ernest Lehman. Επόμενος σταθμός μας “ The Human Stain ” (2000), σε σκηνοθεσία Robert Benton, το 2003, με πρωταγωνιστές τους Anthony Hopkins και Nicole Kidman. Η συνέχεια δόθηκε με “ The Dying Animal ” (2001), το οποίο γυρίστηκε σε ταινία από την Isabel Coixet, το 2008, με κινηματογραφικό τίτλο Η ελεγεία ενός έρωτα και πρωταγωνιστές την Penélope Cruz και τον Ben Kingsley. Το πιο πρόσφατο δείγμα γραφής ήταν “The Humbling” (2009), σε σκηνοθεσία Barry Levinson, το 2014, με πρωταγωνιστές τους Al Pacino και Greta Gerwig.
Οι πρώτοι 10 «κράχτες» του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 4-13/11/2016