Το Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’50 ήταν μία βιομηχανία ονείρων, γελαστών προσώπων και λουστραρισμένων ελπίδων. Ήταν ένα ξόρκι για την κατήφεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του οικονομικού Κραχ που είχε προηγηθεί. Ήταν μία επιβεβαίωση λαμπρότητας, αισιοδοξίας και νίκης. Ήταν μία πανέμορφη, καλαίσθητη, διασκεδαστική και γουστόζικη βιτρίνα, η οποία, όπως κάθε βιτρίνα, απαιτεί ένα αθέατο, επίπονο και απαιτητικό στήσιμο. Κάποιοι άνθρωποι ήταν υπεύθυνοι για αυτό το στήσιμο, αποτελώντας σε ισότιμο, αν όχι και υπέρτερο, βαθμό την καρδιά και την ψυχή του Χόλιγουντ εκείνης της εποχής, μαζί με σκηνοθέτες, παραγωγούς, σεναριογράφους και ηθοποιούς.
Aureliano Buendia
Το 1934, ένα δέμα από την Κωνσταντινούπολη καταφθάνει στα γραφεία του βραχύβιου περιοδικού “Nombres” (“Tchisla” στα ρώσικα, «Νούμερα» ελληνιστί), το οποίο εκδιδόταν από Ρώσους εμιγκρέδες στο Παρίσι. Το δέμα περιείχε το χειρόγραφο ενός μυθιστορήματος, που έφερε τον τίτλο «Μυθιστόρημα με κοκαΐνη» και την υπογραφή Μ. Αγκέεφ. Το περιοδικό δημοσιεύει το πρώτο σκέλος του μυθιστορήματος, το οποίο εκδίδεται δύο χρόνια αργότερα από την Ένωση Ρώσων Συγγραφέων του Παρισιού. Προϊόντος του χρόνου και μετά τη μετάφρασή του στην αγγλική και τη γαλλική γλώσσα, το εν λόγω βιβλίο αποκτά μεγάλη δημοφιλία, καθώς και τη χροιά ενός λογοτεχνικού θρύλου, εξαιτίας ενός βασανιστικού αναπάντητου ερωτήματος: ποιος είναι ο μυστηριώδης κύριος Μ. Αγκέεφ;
Κατά πάσα πιθανότητα δεν έχετε ακούσει ποτέ το όνομά του, αλλά πιστέψτε μας όταν σας λέμε πως ο Έντι Μάνιξ υπήρξε για ένα (λαμπερό) φεγγάρι ένα από τα σημαντικότητα πρόσωπα της βιομηχανίας του Χόλιγουντ.
Oι σημαντικότερες ταινίες που θα βγουν στη διάρκεια των γιορτών.
«Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο είναι η δυνατότητα να κινηματογραφώ τις στιγμές. Όταν ο άνθρωπος που βρίσκεται μπροστά στον φακό αδυνατεί πλέον να μιλήσει, δεν έχει τίποτα άλλο να προσθέσει, αντί να κόβω το πλάνο, συνεχίζω να τον παρατηρώ.» Τάδε έφη ο Πατρίσιο Γκουσμάν, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο περιοδικό Film Comment την άνοιξη του 2011. Πέρα όμως από την ευγλωττία της ανθρώπινης σιωπής, ο θρυλικός Χιλιανός ντοκιμαντερίστας είναι εξίσου ικανός και στο ακριβώς αντίστροφο: στην κινηματογράφηση των άηχων φωνών του σύμπαντος. Για τον Γκουσμάν, οι απέραντες εκτάσεις της ερήμου, οι ολόφωτοι αστερισμοί, οι αβαθείς ωκεανοί διαθέτουν μιλιά και μάλιστα τρανταχτή. Συνομιλούν ασταμάτητα με τον Άνθρωπο και την Ιστορία. Είναι κομμάτι της ροής των πραγμάτων και του χρόνου.
Ο Τζον Τσίβερ γεννήθηκε στο Κουίνσι της Μασαχουσέτης το 1912 και υπήρξε γόνος μίας οικογένειας που έφερε ανεξίτηλο το τραύμα της χρεοκοπίας. Το αρχικό πλήγμα ήταν η κατάρρευση του κλωστοϋφαντουργικού κλάδου της περιοχής που βύθισε τον, πωλητή υποδημάτων, πατέρα του στην πτώχευση και στην επακόλουθη κατάθλιψη. Το φαλιμέντο της εταιρίας όπου είχαν επενδυθεί οι τελευταίες οικονομίες της οικογένειας, λίγα χρόνια αργότερα, είχε ως αποτέλεσμα την κατάσχεση του επιβλητικού βικτοριανού σπιτιού των παιδικών του χρόνων. Ενδιαμέσως, η μητέρα του είχε αναγκαστεί να ανοίξει ένα μικρό κατάστημα δώρων, προκειμένου να συνδράμει στη δυσχερή κατάσταση. Ο Τσίβερ περιγράφει εκείνη την εποχή ως μία ατελείωτη καταβύθιση στον εξευτελισμό.
O Τζεφ και η Κέιτ. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που ετοιμάζεται να γιορτάσει 45 χρόνια γάμου, σε ένα μεγάλο πάρτυ με όλους τους κοινούς φίλους. Θα γιόρταζαν πέντε χρόνια νωρίτερα, αλλά η εγχείριση ανοιχτής καρδιάς του Τζεφ ανέβαλε τα τότε πλάνα τους. Δυο άνθρωποι στο λυκόφως της ζωής που δείχνουν να ζουν στη μακαριότητα των ευχάριστων αναμνήσεών τους. Ηρεμία, γλυκύτητα, έλλειψη πίκρας και κατάλοιπων. Χωρίς παιδιά κι εγγόνια, χωρίς φωτογραφίες και κορνίζες, γιατί όλα βρίσκονται αποθηκευμένα στο μυαλό τους. Δύο άνθρωποι που έζησαν μία ολάκερη ζωή ο ένας πλάι στον άλλο, τυλιγμένοι στο προστατευτικό κουκούλι των κοινών τους σημείων.
Το φετινό Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης περιλαμβάνει 15 πρώτες ή δεύτερες δημιουργίες σκηνοθετών, οι οποίες θα διεκδικήσουν τα εξής βραβεία: τον Χρυσό Αλέξανδρο (που φέρει παράλληλα την τιμητική επωνυμία «Θόδωρος Αγγελόπουλος»), τον Αργυρό Αλέξανδρο, τον Χάλκινο Αλέξανδρο – Ειδικό Βραβείο Επιτροπής για Πρωτοτυπία και Καινοτομία, καθώς και βραβεία σκηνοθεσίας, σεναρίου, ανδρικής και γυναικείας ερμηνείας και καλλιτεχνικού επιτεύγματος. Η κριτική επιτροπή που θα απονείμει τα παραπάνω βραβεία έχει ως επικεφαλής τη Γαλλίδα παραγωγό Μισέλ Ρέι-Γαβρά και συμπληρώνεται από τον Ρουμάνο σκηνοθέτη Κορνέλιου Πορουμπόιου, τον Αμερικάνο κριτικό κινηματογράφου του περιοδικού Variety Τζέι Ουάισμπεργκ, την Γαλλίδα παραγωγό Ελίζ Ζαλαντό και τον Έλληνα σεναριογράφο, και συνεργάτη του Γιώργου Λάνθιμου, Ευθύμη Φιλίππου. Από αυτές τις 15 ταινίες, 2+1 έχουν ελληνικό χρώμα και θα ξεκινήσουμε από αυτές.
Ο Τιερί δεν είναι ούτε ήρωας ούτε δειλός. Είναι ένας άνθρωπος τρομερά στριμωγμένος. Όταν απολύθηκε (αδίκως) από το εργοστάσιο όπου δούλευε, βρέθηκε σε κινούμενη άμμο. Πάλεψε, προσπάθησε να σώσει τη δουλειά του, πάσχισε να φέρει τους υπεύθυνους ενώπιον της δικαιοσύνης, αλλά σε κάποια στιγμή κουράστηκε. Η ζωή συνεχίζεται ανεξάρτητα από τη δική μας συμμετοχή κι ο Τιερί δεν ήθελε να δηλώσει «απών». Συμμορφώθηκε λοιπόν με τον «νόμο της αγοράς».