Έχετε δει κάποιο γουέστερν, στο οποίο η πρώτη εικόνα είναι ένα ερωτευμένο παιδί που μετρά τα άστρα; Έχετε δει κάποιο γουέστερν, στο οποίο η δράση να δρομολογείται από ένα έρωτα ανεκπλήρωτο και τόσο βαθιά ολοκληρωτικό που να μοιάζει ψεύτικος; Έχετε δει κάποιο γουέστερν που να ξεκινά με την παραμυθένια δομή «ήταν μια φορά κι έναν καιρό» και να κλείνει στο ίδιο πνεύμα, με το «’ζήσαν αυτοί καλά (όσοι τέλος πάντων καταφέρνουν να επιζήσουν) κι εμείς καλύτερα»; Μάλλον όχι, οπότε να είστε προετοιμασμένοι για κάτι ολότελα διαφορετικό, εφόσον αποφασίσατε να δείτε το Slow West. Διότι ο Τζον ΜακΛιν παιχνιδίζει με τους κώδικες και τις νόρμες του γουέστερν, όχι ακριβώς για να πετύχει κάποια αποδόμηση, αλλά ίσα ίσα γιατί προσπαθεί να αγγίξει τη βαθιά ουσία τους, στοχεύοντας μακρύτερα από την αρχική βιτρίνα.
Aureliano Buendia
Ισπανία, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Μία κοινωνία που προσπαθεί να βρει τα πατήματά και τις ανάσες της. Να κοιτάξει δειλά την επόμενη μέρα, μετά από μία σκοτεινή και ασφυκτική 40ετία δικτατορίας. Να βάλει στην άκρη μίση και δάκρυα και να βρει καινούργιους συνεκτικούς δεσμούς, μετά από τόσο διχαστικό και αδελφοκτόνο πόνο. Δύσκολη αποστολή, ως και αδύνατη. Οι φρικτές θύμησες είναι κάτι παραπάνω από νωπές. Είναι ακόμη παρούσες, στέκουν απειλητικές στο βάθος, όπως τα κρεμασμένα κάδρα του Φράνκο και του Χίτλερ σε ένα έρημο τοίχο.
Ο σαρανταδυάχρονος Γιώργος Λάνθιμος, μέχρι να βρει τον δρόμο που οδηγούσε στις μεγάλου μήκους ταινίες, καταπιάστηκε με βίντεο κλιπ, διαφημίσεις, σκηνοθεσία θεατρικών έργων, ενώ συμμετείχε και στη δημιουργική ομάδα σχεδιασμού των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι υπήρξε κινηματογραφικός σκηνοθέτης, συγγραφέας, ποιητής, δημοσιογράφος, κριτικός και δοκιμιογράφος. Πέθανε άδοξα τη νύχτα της 2ας Νοεμβρίου του 1975, βίαια δολοφονημένος στην παραλία της Όστια, λίγο έξω από τη Ρώμη. Την ευθύνη για τη δολοφονία του επωμίστηκε ο Πίνο Πελόζι, ο οποίος είχε συνοδέψει τον Παζολίνι στην Όστια για να προσφέρει, κατόπιν αμοιβής, σεξουαλικές υπηρεσίες. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, είχαν γεννηθεί ισχυρότατες υποψίες πως πίσω από τη δολοφονία αυτή κρυβόταν κάτι σκοτεινότερο από ένα απλό έγκλημα πάθους, με τα πολιτικά κίνητρα να θεωρούνται η επικρατέστερη αιτία.
Ο χρόνος είναι ένα μέγεθος δεόντως κινηματογραφικό. Διαστέλλεται και συστέλλεται, συμπιέζεται και απλώνεται, βιώνεται και υπονοείται, προσωποποιείται και διαχέεται, ανάλογα με τις επιδιώξεις και τις ανάγκες της κάθε ταινίας. Ο Τσάι Μινγκ Λιανγκ, στη συγκεκριμένη περίπτωση, εξωθεί τον φιλμικό χρόνο στα άκρα όριά του, σε σημείο που τα Αδέσποτα σκυλιά καταλήγουν να μοιάζουν περισσότερο με δοκιμασία αντοχών παρά με κινηματογραφική ταινία. Υπό μία έννοια, μπορεί να ειπωθεί πως τα Αδέσποτα σκυλιά δομούνται σαν μία αρχιτεκτονική κατασκευή, με κάθε παρατεταμένη σεκάνς να λειτουργεί σαν ένας ακόμη όροφος που χτίζεται. Ο Λιανγκ αφήνει την κάμερα να αγκυροβολήσει στους πρωταγωνιστές του για τόσo πολλή ώρα που νομίζει κανείς πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο παρά τα πρόσωπά τους.
-I won’t cry, I won’t cry, no, I won’t shed a tear. Just as long as you stand, stand by me-
Το IN-EDIT THESSALONIKI ανοίγει τις πύλες του, αύριο Πέμπτη, στο «Ολύμπιον» και για μία εβδομάδα μας θα προσφέρει αφειδώς «μουσική για τα μάτια μας». Το ArtCore συνομίλησε με την Αθηνά Ριζοπούλου, μέλος της ομάδας “Parenthesis” που βρίσκεται πίσω από την οργάνωση αυτού του συναρπαστικού φεστιβάλ, αλλά και υπεύθυνη σχεδιασμού της pocket editon του IN-EDIT, η οποία θα διανέμεται δωρεάν στο «Ολύμπιον».
Το μεγαλύτερο φεστιβάλ μουσικού ντοκιμαντέρ στον κόσμο έρχεται για δεύτερη σερί χρονιά στην πόλη μας και μας καλεί να αποφύγουμε την οδυνηρή επιλογή ανάμεσα στις δύο μεγάλες μας αγάπες. Και μουσική και σινεμά λοιπόν, στο “In-Edit Thessaloniki 2015”, το οποίο ανοίγει τις πύλες του την Πέμπτη 23 Απριλίου και για μια εβδομάδα θα αποτελέσει μουσική για τα μάτια μας. Ας ρίξουμε όμως μια ματιά σε όλα τα καλούδια που θα απολαύσουμε στο φετινό In-Edit, στην αίθουσα του Ολύμπιον.
Βρισκόμαστε στη μεταπολεμική Γερμανία, ελάχιστα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε ένα τόπο καθημαγμένο, ερειπωμένο, σαπισμένο υλικά, ψυχολογικά και πνευματικά. Ένας κόσμος βουτηγμένος στις ενοχές και τις τύψεις. Σερνόμενος στα συντρίμμια της κατάρρευσης παντός τύπου. Κι οι άνθρωποι αυτού του κόσμου επιζητούν την πραγματική λήθη. Αυτή που θα ακυρώσει την αλήθεια. Ό,τι μπορεί να υποπέσει στη λήθη δεν είναι αληθινό, από κάθε άποψη, ετυμολογική και μη. Το παρελθόν δεν πρέπει απλώς να ξεχαστεί. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει πως κάποτε υπήρξε. Το παρελθόν ή πιο σωστά, ένα συγκεκριμένο πρόσφατο παρελθόν, θα πρέπει να εξαφανιστεί από τον άξονα του χρόνου. Μεταφρασμένος τίτλος: «Το τραγούδι του Φοίνικα»
Το μυθιστόρημα «100 χρόνια μοναξιά» εκδόθηκε το 1967, έχει μεταφραστεί σε περίπου σαράντα γλώσσες κι έχει πουλήσει περισσότερα από τριάντα εκατομμύρια αντίτυπα. Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έγραφε κάθε μέρα για δεκαοκτώ ολόκληρους μήνες μέχρι να το ολοκληρώσει, παρατώντας τους πάντες και τα πάντα. Προτού ξεκινήσει τη συγγραφή, πούλησε το αμάξι του για να έχει μια «κάβα» χρημάτων, η οποία φυσικά δεν ήταν αρκετή, με αποτέλεσμα η οικογένειά του να κινδυνεύει με έξωση λόγω των εννέα μηνών απλήρωτου ενοικίου. Το έργο που ολοκλήρωσε δεν ήταν ένα μυθιστόρημα. Ήταν ένα δώρο προς την ανθρωπότητα.